บราวนี่นี่ทานยังไงครับ
1130 คำ
“คุณกลางอิ่มแล้วใช่ไหมครับ”
“เอ่อ ค่ะ”
“ถ้างั้นผมขออนุญาตนะครับ” พูดจบเขาก็เลื่อนกล่องข้าวของเธอมาไว้หน้าตัวเอง ไม่แค่กินข้าวที่เหลือจากที่เธอกินเท่านั้น ธามยังใช้ช้อนของเธอนั่นแหละตักข้าวเข้าปาก ธามสังเกตว่าคนข้างๆ เหมือนจะวางสีหน้าไม่ถูกในตอนแรก ก่อนที่เธอจะปรับตัวได้ แล้วกลับมามีรอยยิ้มน้อยๆ บนใบหน้าอย่างที่คุ้นตา
สองครั้งแล้วสินะ สองครั้งที่เธอหลุดจากอารมณ์ปกติที่เขาเห็นอยู่ทุกๆ วัน และธามคาดหวังว่าเขาน่าจะได้เห็นมันอีก ในหลายๆ อารมณ์ที่เธอรู้สึก
ธามคิดว่าตัวเองดูจะเจริญอาหารมากเกินไป เขากินข้าวต่อจากเธอจนหมดไปอีกกล่อง รวมถึงกับข้าวทั้งสามอย่างก็เกลี้ยงไปด้วย แต่
ธามก็ยังจำได้ว่าเธอบอกจะหยิบขนมติดมือมา
“คุณกลางบอกว่าจะหยิบขนมที่ร้านมาฝาก”
“อ้อ ค่ะ” แล้วเธอก็หยิบกล่องขนมออกมาจากตะกร้า
“บราวนี่ช็อกโกแลตค่ะ คุณธามน่าจะชอบ ไม่หวานจนเกินไป”
ธามแอบยิ้มเล็กๆ เมื่อได้ยินแบบนั้น สุพรรณิการ์จำได้ว่าเขาไม่ชอบทานของหวานมากนัก แม้ตอนหลังเขาจะขอให้เธอทำของหวานขึ้นโต๊ะตอนเย็นทุกวัน แต่ธามก็รับรู้ในความใส่ใจของเธอที่ลดความหวานสำหรับเขาลงเล็กน้อย มันเป็นรสชาติที่พอดีกับเขาเลยละในความรู้สึกของธาม
“ครับ ว่าแต่บราวนี่นี่ทานยังไงเหรอครับ” พอเขาถามแบบนั้นคนตรงหน้าก็มองเขาด้วยแววสงสัยเล็กน้อย ธามยิ้มอารมณ์ดีให้เธอ แน่นอนว่าสุพรรณิการ์เป็นคนที่เข้าใจอะไรได้เร็วเสมอ เธอถึงยิ้มแล้วส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะหยิบช้อน เปิดกล่องแล้วตักบราวนี่ช็อกโกแลตพอดีคำ ยื่นมาตรงหน้าเขา
“ทานแบบนี้ค่ะ” เธอเอ่ยด้วยรอยยิ้มติดขำเล็กน้อย ธามหัวเราะในลำคอก่อนจะอ้าปากรับบราวนี่ที่คนตรงหน้าอาสาป้อนให้ อืม รสชาติหวานปนขมของช็อกโกแลตกำลังพอดี นุ่มลิ้นดีด้วย สงสัยว่าวันหลังเขาคงให้เธอลองถือขนมในร้านของเธอกลับบ้านบ่อยๆ อืม สุพรรณิการ์ต้องขุนเขาจนอ้วนเข้าสักวัน
“อร่อยครับ” ธามเอ่ยแล้วรับเอากล่องบราวนี่จากเธอมากินเอง จะให้เธอป้อนให้จนหมดก็คิดว่าคงไม่ควร…แต่วันหนึ่งมันอาจจะเกิดขึ้นก็ได้
“เอาอีกกล่องไหมคะ” เธอถามเมื่อเขากินบราวนี่จนหมดกล่องในเวลาอันรวดเร็ว
“เอาไว้ก่อนดีกว่าครับ เอ่อ คุณกลางต้องรีบกลับไปดูงานที่ร้านไหมครับ”
“ก็ไม่นะคะ มีคนดูแลให้ค่ะ”
“ถ้างั้นรอกลับบ้านพร้อมผมเลยไหมครับ ตอนนี้ก็บ่ายสองกว่าแล้ว ผมทำงานอีกหน่อยเราค่อยไปหาอะไรกินกัน วันนี้ลองเปลี่ยนบรรยากาศทานข้าวข้างนอกดูบ้าง”
“ได้ค่ะ กลางก็ไม่ได้มีธุระที่ไหน”
“เอ่อ แต่ยังไงให้ธนนท์พาคุณกลางไปดูอะไรแถวๆ นี้รอก่อนไหมครับ” เขาเองก็เกรงว่าอาจจะเป็นการไม่ดีถ้าจะให้เธอนั่งรออยู่ในห้องนี้ แต่คำตอบของเธอกลับทำให้เขาเผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัว
“แล้วถ้ากลางนั่งอยู่ในห้องนี้จะรบกวนคุณธามไหมคะ กลางไม่รู้จะอยากไปไหนเหมือนกัน”
“ไม่รบกวนหรอกครับ ผมกลัวว่าคุณกลางจะเบื่อมากกว่า แต่ถ้าคุณกลางไม่อยากไปไหนก็รอผมอีกหน่อย แล้วเราค่อยออกไปพร้อมกัน”
“ได้ใช่ไหมคะ” เธอถามด้วยรอยยิ้มเป็นประกาย
“ครับ ยังไงผมขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะครับ ถ้ามีปัญหาหรืออยากได้อะไรบอกผมได้ตลอดนะครับ” ถ้าดูเวลาแล้วนี่อาจจะเป็นการพักเที่ยงที่ยาวนานที่สุด แต่ในความรู้สึกกลับเหมือนว่ามันเร็วอยู่เหมือนกัน
เขาต้องปลีกตัวออกมาที่โต๊ะทำงาน มองสุพรรณิการ์ที่นั่งหันหลังให้เขาหันหน้าออกไปทางกระจกใสที่มองเห็นวิวทิวทัศน์ชัดเจน หากเจ้าตัวก็ก้มหน้าอยู่กับหนังสือเล่มเล็กๆ ในมือ ธามรู้ว่าการที่เธอเลือกนั่งหันหลังให้เขาเพราะไม่ต้องการรบกวนการทำงานของเขา ให้เหมือนว่าเขาอยู่ในห้องนี้คนเดียว แต่ถึงอย่างนั้นเขาเองก็ลอบมองอีกคนอยู่เรื่อยๆ ยิ่งเธอไม่รู้ตัวก็ยิ่งมองได้สะดวก สุดท้ายก็ถอนหายใจแล้วส่ายหน้าให้ตัวเอง ตั้งใจดูแฟ้มเอกสารตรงหน้าอย่างจริงจัง แล้วเขาก็ถูกดูดเข้าไปในโลกของงานจนลืมเวลา ลืมคนบางคน รู้ตัวอีกทีก็ต้องตกใจกับเวลาที่ล่วงเลยมาถึงหกโมงกว่าๆ ธามมองนาฬิกาก่อนจะมองเลยไปยังคนที่ยังนั่งหันหลังอ่านหนังสืออยู่ตรงโซฟาตัวเดิม…นี่ก็อีกคน ไม่ทักท้วงกันเลยจริงๆ
“คุณกลางครับ” ธามเรียกเธอหลังจากที่เก็บงานบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว คนถูกเรียกหันมามองเขาด้วยท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาวใดๆ
“จะทุ่มหนึ่งแล้วครับ”
“อ้าว เหรอคะ”
“คุณกลางไม่สะกิดผมเลย เลยต้องนั่งรอตั้งนาน”
เธอยิ้มให้เขาก่อนจะลุกมาทางเขาที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอเช่นกัน
“ก็กลางเห็นคุณธามกำลังทำงานอยู่ อีกอย่างกลางก็กำลังอ่านหนังสือเพลินๆ”
“หิวหรือยังครับ”
“เหมือนเราเพิ่งทานข้าวไปเมื่อกี้เอง”
พอเธอตอบแบบนั้นธามก็ยิ้มออกมา เมื่อเขาเองก็รู้สึกเหมือนยังอิ่มๆ อยู่เหมือนกัน ธามถอนหายใจก่อนจะโอบเอวบางแล้วมานั่งลงที่โซฟาตัวเดิม
“เดี๋ยวรอธนนท์แป๊บหนึ่งนะครับ”
ซึ่งการรอของพวกเขาไม่ได้ยาวนัก ไม่ถึงห้านาทีธนนท์ก็ขึ้นมาบนห้อง ธามมีกระเป๋าโน้ตบุ๊กและแฟ้มงานที่ต้องหอบกลับบ้าน ในขณะที่สุพรรณิการ์ก็มีตะกร้าอีกหนึ่งใบ
“กระเป๋าโน้ตบุ๊กผมจัดการเอง ธนนท์ช่วยถือแฟ้มให้ผมแล้วก็ตะกร้าของคุณกลาง” ธามต้องจัดแจงเมื่อเห็นว่าธนนท์คงไม่สามารถถือทุกอย่างลงไปพร้อมกันได้ รสรินก็เลิกงานของเธอแล้วคงต้องช่วยกันเอง ซึ่งเขาก็ไม่ถือเรื่องอะไรพวกนี้อยู่แล้ว อะไรทำเองได้ก็ทำ
“ตะกร้ากลางถือเองได้ค่ะ เบาๆ เอง คุณธนนท์ถือแค่แฟ้มก็พอ”
ธนนท์หันมามองเจ้านายอย่างขอความเห็น ซึ่งธามก็ส่งสัญญาณเงียบๆ ว่าให้ตามใจเธอ
- ผู้เขียน
