“เด็กน้อยเอ๊ย... ตัวแค่นี้ โตมาพยศเสียด้วยนะ หึหึ”
มันเป็นความพยศที่ทำเขารุ่มร้อนเลยล่ะ โรมรันจูบแก้มนุ่มเบาๆ ปัดริมฝีปากลวนลามคนหลับหาความชื่นใจ เธอขยับซุกตัวเข้าหาไออุ่น เขาจึงกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น จูบปากอิ่มหนักๆ
ถึงเวลาเมื่อไหร่ พ่อจะกอดให้ขาดใจเลย น่ารักแบบนี้
โรมรันชำเลืองมองหน้างอง้ำของคนนั่งข้างๆ ตาคมพราวระยับแวบหนึ่งก่อนเลือนหายไป รถวิ่งด้วยความเร็วสม่ำเสมอออกจากกรุงเทพฯ ตั้งแต่ตีห้า ตอนนี้จะห้าโมงเช้าแล้ว ยังเหลือระยะทางอีกเกินกว่าครึ่ง ไร่พฤกษ์พนาอยู่ในจังหนึ่งทางภาคอีสานของประเทศไทย การเดินทางด้วยรถยนต์ใช้เวลากว่าสิบชั่วโมง
“เมื่อยมั้ย”
รถกระบะสี่ประตู เบาะที่นั่งกว้างขวางสะดวกสบาย ตัวเล็กๆ อย่างพุดแก้ว นั่งได้สองคนด้วยซ้ำบนเบาะเดียว ทำไมจะนั่งไม่สบาย เธอคิดค่อนแคะ ปรายตาค้อน...
“หน้าน่ะ เมื่อยมั้ย ถ้าเมื่อยก็เปลี่ยนเป็นยิ้มหรืออะไรอย่างอื่นมั่งก็ได้ เห็นหน้าบึ้งหน้างอม
