“ดีเลยค่ะ พี่น้อมทำผมสวย พิศชอบ”
ประนอมยิ้ม ครั้งหนึ่งเธอเคยไปเรียนเสริมสวย เพราะอยากไปเปิดร้านในเมือง เปิดได้ไม่กี่เดือน ลูกค้าพอมี แต่ประนอมชอบชีวิตเรียบง่ายไม่ต้องผจญฝุ่นควัน จึงขอกลับมาทำงานที่ไร่พฤกษ์พนาอีกครั้ง
“พรุ่งนี้พี่จะแต่งหน้าทำผมให้พุดสวยๆ เอาให้คุณเข้มปากอ้าตาค้างไปเลยนะ”
ร่างอรชรดูลออองค์ไปทั้งเนื้อทั้งตัว เสื้อลูกไม้สีชมพูอ่อนๆ ขับผิวขาวผ่องให้ยิ่งผุดผ่องเป็นยองใย ตัวเสื้อเข้ารูปช่วงสีข้าง เน้นรูปร่างสมส่วนของคนสวมใส่ กระโปรงผ้าพื้นเมืองสีเข้มยาวเกือบถึงข้อเท้า เข้ารูปกับร่างอรชร ตาคมตวัดกลับมามองดวงหน้าที่วันนี้มีเครื่องสำอางแต่งแต้มลงไปพองาม เรือนผมถูกเกล้ารวบไปด้านหลัง กลัดด้วยมาลัยดอกมะลิหอมกรุ่น
เจ้าของไร่หนุ่มตะลึงงันกับความสวยงามลออทั้งเนื้อทั้งตัวของเจ้าสาว เสียงหัวเราะคิกคักของประนอมและพรพิศทำให้โรมรันกระแอมแก้เก้อ
“มาเถอะ อีกเดี๋ยวพระจะมาแล้ว”
มือหนายื่
