“คนน่าเกลียด คนหื่น” สมองเล็กๆ เริ่มปั่นป่วนจนนึกหาคำตอบโต้ไม่ทัน พุดแก้วกัดกลีบปากแน่น กลั้นเสียงที่อยากเปล่งออกมาดังๆ เสียงอันน่าละอายที่บ่งบอกว่าเธอรู้สึกรู้สากับสัมผัสเขา
ร่างกายไม่รักดีมันสั่นระริก ทั้งที่ใจอยากปฏิเสธ ความอับอายมันฉาบไปทั่วสามัญสำนึก เหนืออื่นใด เธอกลัว...
กลัวจะเป็นเพียงของเล่นฆ่าเวลาของโรมรันเท่านั้น
“ขอบใจที่ชม แต่ตอนนี้ฉันอยากชิมเธออีกแล้ว... พุดแก้ว”
“ไม่นะ พุดไม่ไหวแล้ว อ๊ะ”
มันช่างน่าอับอาย ร่างกายสะท้านเฮือก หน้าร้อนผ่าวๆ เมื่อปากลิ้นอุ่นจัดประกบจูบ...ช่อดอกไม้สาว ที่ดันเด่นไปด้านหลัง
รูปแสนสวย รสหวานล้ำ กลิ่นช่างยวนเย้า กระตุ้นเลือดลมในตัวโรมรันให้ร้อนฉ่าขัดกับอากาศเย็นเยือกในยามค่อนรุ่ง มือหนาจับบั้นเอวบางยึดไว้ทั้งสองข้าง ขณะลากเรียวลิ้นไล้เลื่อนไซ้เล็มโลมเลียตวัดฉกชิมดอกรักช่องามทุกซอกมุม
“ไม่นะ...พอแล้ว คุณเข้ม...”
ในความอับอาย ความกระสันปลาบบ
