เธอมองแล้วชี้ชวนให้เขามองด้วย ลืมความขวยเขินสะเทิ้นอายไปจนหมด หากดวงหน้าหมดจด มันแผล็บ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงยุ่งเหยิงกลับน่ามองมากเป็นไหนๆ
“นานแล้วที่พุดไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นแบบนี้”
ในเมืองใหญ่ สิ่งที่เห็นคือตึกสูง อาคารพาณิชย์ รถติดเป็นแพ และผู้คนที่ต่างเร่งรีบ ทุกอย่างต้องแข่งขัน แย่งชิง แม้แต่การต่อแถวซื้อข้าวกินสักจาน ทุกอย่างแข่งกับเวลา ทุกวินาทีคือโอกาส จะเกิดประโยชน์สูงสุด หรือเสียไป อยู่ที่กระตือรือร้นได้มากขนาดไหน
ทว่า ณ ที่นี้ไม่ใช่ ความสุขท่ามกลางผืนธรรมชาติ ต้นไม้ ใบหญ้า ไม่ต้องมีบ้านหรูบนตึกสูง ไม่ต้องมีรถยนต์ทันสมัยหรือสมาร์ตโฟนราคาหลายหมื่น แต่ความสุขที่เธอได้รับกลับมากมายกว่าหลายเท่าตัว...
“ชอบหรือเปล่า”
“ชอบมากค่ะ”
“ไว้ฉันจะปลุกเธอทุกวัน”
หือ... พุดแก้วหันมองหน้าคม ก่อนชะงักงัน เมื่อดวงตาคู่นั้น จ้องมองหน้าเธออยู่ก่อนแล้ว ไฟเล็กๆ เรืองรองอยู่ในสายตาเขา ไฟที่พร้อม
