เพราะหัวใจ (ไม่) รัก #2 กามเทพเริ่มทำงาน

1460 คำ
รุ่งขึ้น ท่านประธานสุดหล่อออกเดินทางไปจังหวัดภูเก็ตพร้อมกับน้องชายของตนที่มีอาการงัวเงียเพราะตื่นไม่เต็มตาตั้งแต่เช้า สองหนุ่มเดินทางมาถึงภูเก็ตในช่วงสาย ๆ ของวัน เมื่อพวกเขาเดินลงมาจากรถ พนักงานต่างก็ทำการต้อนรับกันเป็นอย่างดี และหนึ่งในทีมที่มาต้อนรับคือ ไออุ่น สุทธิวัน พนักงานทำความสะอาดของโรงแรมที่ยืนมองเจ้านายคนใหม่อยู่ห่าง ๆ ไม่กล้าเข้าใกล้ เนื่องจากโรงแรมนี้ถูกเปลี่ยนเจ้าของเพราะเจ้าของคนเก่าบริหารแล้วขาดทุน ตระกูลกุลกานนต์จึงเข้ามาซื้อหุ้นแล้วบริหารต่อโดยมีภาคินเป็นหัวเรือใหญ่ “ผมขอนอนก่อนนะพี่คิน ง่วงชะมัด งานจัดตอนเย็น ทำไมต้องมาตั้งแต่เช้าด้วย” “อย่าบ่นนักเลย ไปนอนเถอะ พี่ก็จะไปพักผ่อนบนห้องพี่เหมือนกัน” “งั้นเจอกันในงานเลยนะพี่คิน” “อืม” สองพี่น้องคุยกันจบก็แยกย้ายไปนอนในห้องของตนเองที่ทางโรงแรมจัดเตรียมไว้ให้ และในระหว่างที่เขากำลังเดินไปนั้น อยู่ ๆ ก็ชนกับหญิงสาวรูปร่างอวบจนทั้งคู่ล้มลงบนพื้น “โอ๊ยยยย/โอ๊ยยยย” หญิงสาวหลับตาปี๋เพราะคิดว่าล้มลงบนพื้นแล้วต้องเจ็บตัวแน่ๆ จึงไม่เห็นว่าตนเองกำลังล้มทับตัวท่านประธานสุดหล่อที่ใคร ๆ ก็อยากเข้าใกล้ “นี่คุณ ลุกออกไปจากตัวผมก่อน มันหนัก” “ว้าย ขอโทษค่ะ” ได้ยินว่าหนัก ไออุ่นก็รีบลืมตาขึ้นมาแล้วเด้งตัวลงไปนั่งบนพื้นแทน ถึงว่าล่ะ เธอไม่รู้สึกเจ็บสักนิด เพราะล้มทับเขานี่เอง จากนั้นหญิงสาวก็ช่วยผู้ชายที่ตนเองเดินชนให้ลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล ภาคินเสียอารมณ์ไม่น้อยที่มีคนเดินมาชน แต่ก็พยายามไม่ใส่ใจ เพราะไม่อยากอารมณ์เสียตั้งแต่เช้า “คุณหาอะไร” เขาเห็นเธอคลำไปมาบนพื้นเหมือนกำลังหาอะไรสักอย่างจึงถามด้วยความสงสัย “คุณช่วยหาแว่นให้ฉันหน่อยค่ะ ฉันมองไม่เห็น” ไออุ่นยังไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคือใครเพราะเธอทำแว่นตาหนาเตอะเหมือนมนุษย์ป้าหายไป จึงพยายามคลำหาบนพื้น แต่ก็ไม่เจอ ใช่ว่าเธอจะมองไม่เห็นเลย มันแค่เบลอ ๆ เวลาไม่มีแว่น “แว่นเหรอ” ภาคินหันไปมองรอบตัว เห็นแว่นของเธอตกอยู่ห่างจากตัวนิดหน่อยจึงลุกขึ้นไปหยิบแล้วเอามาใส่ให้เจ้าของ ในขณะที่เขากำลังใส่แว่นตาให้ เธอก็ได้เห็นหน้าคนที่เดินชนตนเองชัดเจน ทำให้หัวใจดวงน้อยเกิดอาการกระตุกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “ว้ายยยยย ท่านประธาน” คนสายตาสั้นร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อภาพตรงหน้าชัดเจนขึ้นมาว่าคนที่ตนเองเดินชนนั้นคือใคร หญิงสาวยกมือขึ้นมาขอโทษขอโพยชายหนุ่มยกใหญ่เพราะกลัวเขาจะไล่ออกโทษฐานที่เดินซุ่มซ่าม “นี่เธอ เลิกขอโทษฉันได้แล้ว ทำยังกับฉันเป็นยักษ์เป็นมารไปได้” “ค่ะ ๆ ดิฉันขอโทษอีกครั้ง ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ” “เฮ้ย เดี๋ยวสิ คุณชื่ออะไร ทำงานอยู่แผนกไหน” “ดิฉันชื่อไออุ่น เป็นพนักงานทำความสะอาดค่ะ” หญิงสาวพูดจบก็รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีเข้าไปในลิฟต์อย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ภาคินนั่งอยู่บนพื้นคนเดียว มองคนที่วิ่งหนีไปด้วยความงงงวย เหตุใดเธอจึงทำตัวเหมือนกับกลัวเขาทั้ง ๆ ที่เพิ่งเจอกัน จากนั้นก็ลุกขึ้นมา แต่ยังไม่ทันจะก้าวเท้าออกไปก็เห็นโทรศัพท์มือถือรุ่นเก่าหล่นอยู่บนพื้น ถ้าเดาไม่ผิด เขาคิดว่าน่าจะเป็นโทรศัพท์ของพนักงานทำความสะอาดคนเมื่อกี้ จึงก้มลงไปเก็บแล้วเดินกลับห้อง เอาไว้ค่อยเรียกเธอมาเอาคืนหลังจากงานเลี้ยงเลิกแล้วกัน ทางด้านคนที่หนีมาอยู่ในห้องพักของพนักงานทำความสะอาดก็ยังตกใจไม่หาย ใครจะไปคิดว่าคนที่ตนเองเดินชนคือท่านประธานสุดหล่อที่เธอแอบปลื้ม ทำให้ไม่กล้าคุยกับเขานานเพราะเขิน แต่เธอไม่เคยบอกใครเรื่องที่แอบปลื้มท่านประธานเพราะเจียมตัวดี เธอทั้งจน หน้าตาก็ไม่สวย หุ่นก็เหมือนห่วงยางเข้าไปทุกวัน ไม่มีผู้ชายที่ไหนจะมาชอบหรอก ยิ่งคนอย่างท่านประธานยิ่งแล้วใหญ่ เธอจึงได้แต่เก็บความรู้สึกเอาไว้ลึก ๆภายในใจ ปลื้มเขาอยู่ห่าง ๆ แบบนี้ดีที่สุด “เลิกคิด ๆ อยู่โสด ๆ แบบนี้ดีที่สุด” “ใครโสดจ๊ะ ไออุ่น” “ส้มโอ! เข้ามาตอนไหนเนี่ย ไม่เห็นได้ยินเสียงเลย” “เมื่อกี้เอง ว่าแต่พึมพำอะไรเหรอ อะไรโสด” “ก็บ่นไปตามประสาคนโสดอย่างเราน่ะสิ ดู หน้าก็ไม่สวย ไขมันเกาะตามตัวตั้งเยอะ ผู้ชายที่ไหนเขาจะเอา จริงไหม” “ถูกต้อง เพราะฉะนั้นเราอยู่แบบนี้แหละดีที่สุดเนอะ” สองสาวเพื่อนสนิทหัวเราะกันคิกคัก ไม่ได้กังวลเรื่องจะมีสามีหรือไม่มีสามีแต่อย่างใดเพราะคิดว่าชีวิตนี้ต้องโสดจนตายแน่ ด้วยรูปร่างหน้าตาและฐานะแบบนี้ ใครเขาจะเอาทำเมีย จากนั้นก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนเองต่อ เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าก็จะถึงเวลาเปิดตัวโรงแรมอีกครั้งโดยทีมผู้บริหารคนใหม่ ทำให้วันนี้พนักงานอย่างพวกเธอค่อนข้างยุ่งเป็นพิเศษ ช่วงเที่ยง ในขณะที่พนักงานคนอื่น ๆ กำลังทยอยไปกินข้าว ไออุ่นเพิ่งรู้ตัวว่าโทรศัพท์มือถือของตนเองหายไป จึงเดินหาทั่วทุกที่ แต่ก็ไม่พบสุดท้ายเธอก็นึกออกว่ายังไม่ได้ไปหาจุดที่เดินชนท่านประธาน หญิงสาวรีบเดินแกมวิ่งไปยังจุดนั้น “เฮ้อ ไม่มีเหมือนกัน เออใช่ ลองให้ส้มโอโทรหาดีกว่า” คิดได้แบบนั้น หญิงสาวก็รีบวิ่งไปหาเพื่อนสนิทเพื่อให้ส้มโอช่วยเหลือ แต่โทรยังไงก็ไม่มีคนรับสาย “ไม่มีคนรับสายเลยอะแก ทำไงดี” “อืมมมม นั่นน่ะสิ ทำไงดี เอางี้ ลองโทรอีกครั้ง คราวนี้ขอให้ติดด้วยเถอะเจ้าพระคุณ” เจ้าของมือถือเครื่องเก่าเอามือขึ้นมาพนมเพราะไม่อยากซื้อใหม่ จึงต้องวิงวอนให้เทวดาฟ้าดินช่วย ตูดดด ตูดดด ตูดดด “ฮัลโหล” “ท่านประธาน! นั่นใช่ท่านประธานใช่ไหมคะ” “อืม โทรศัพท์คุณอยู่กับผม หลังเลิกงานค่อยมาเอาที่ห้องของผมนะ” หญิงสาวจำเสียงเขาได้ ซึ่งอีกฝ่ายก็จำเสียงของเธอได้เช่นกัน ทั้ง ๆ ที่ทั้งคู่เพิ่งเคยพูดคุยเมื่อเช้า แต่ทำเหมือนกับว่าคุยกันมานานนมจนจำเสียงของกันและกันได้อย่างไรอย่างนั้น “ค่ะ ๆ เดี๋ยวดิฉันไปเอา ขอบคุณมากนะคะที่เก็บไว้ให้” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณภาคินด้วยใจจริงแล้วก็วางสายไปเมื่ออีกฝ่ายไม่พูดอะไร จากนั้นก็หันมาบอกเพื่อนสนิทที่รอฟังอยู่ข้าง ๆ เมื่อส้มโอได้รู้เรื่องที่ไออุ่นเดินชนกับภาคินแล้วนอนทับเขาทั้งตัว หญิงสาวก็กรี๊ดออกมาด้วยความอิจฉา “อิจฉาอะแก พรหมลิขิตแน่เลย” “เพ้อละแก” “ก็มันน่าคิดนี่น่า ฉันอยากเป็นแกจังเลย” “พอ ๆ เลิกทำหน้าตาเคลิ้มแล้วไปกินข้าวเถอะ” “อิจฉา อิจฉา อิจฉา” “บ้า! มันเป็นเรื่องบังเอิญ” “หูยยยยย บังเอิญหรือพรหมลิขิตกันแน่ยะ ฉันเคยดูซีรีส์เกาหลีก็แบบนี้ตั้งหลายเรื่อง” “พอแล้วแก กามเทพคงไม่จับคู่ฉันกับท่านประธานหรอก เสียเวลาเปล่า เขาระดับไหนเราระดับไหน อย่าลืมสิ อย่ามโนให้เยอะเลย” “โธ่ ฉันก็แค่จินตนาการเท่านั้นเอง ว่าแต่ แกจะหน้าแดงทำไม” “เปล่า อากาศร้อนหน้าก็เลยแดง ไม่ได้คิดอะไร” “จ้า ๆ เชื่อ ๆ ไม่คิดก็ไม่คิด ไอ้ที่บอกฉันเมื่อกี้บอกตัวเองด้วยนะ” สองสาวหยอกล้อกันไปมาตามประสา ไม่ได้จริงจังตามที่คิดเพราะไม่เชื่อว่าคนจน ๆ อย่างพวกเธอจะได้เจอเนื้อคู่หล่อรวยแบบในซีรีส์เกาหลีที่พระเอกรวยมากแต่นางเอกจนมากสุดท้ายก็มารักกัน เพราะเรื่องแบบนั้นไม่มีวันเกิดขึ้นในชีวิตจริงแน่นอน โดยไม่รู้เลยว่ากามเทพได้เริ่มทำหน้าที่ตั้งแต่หลายชั่วโมงก่อนแล้ว
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม