ที่มหาลัยกำลังจะมีงานใหญ่ วันนี้เรรันต์วุ่นวายมาก เพราะถูกรุ่นพี่ขอช่วยให้เธอมาเป็นนางเอกละครเวทีให้ ทีแรกเรรันต์ปฏิเสธไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นผล ระดับคำพูดร้อยแปดเล่มเกวียนที่ออกมาจากปากพวกนั้นมันมากมายเหลือเกิน เท่าที่เรรันต์สังเกตุ เธอนับการขยับปากของตัวเองได้เลย ว่ามันแทบจะไม่ได้อ้าออก ตอนนี้เลยต้องมานั่งเครียด คิดวนไปวนมา เอาไงดี เธอไม่ได้อยากจะเป็นเลย คิดให้ง่าย อย่างน้อยเวลาส่วนตัว เวลาพักผ่อนที่เธอเคยมี มันจะต้องเอามาบริจาคให้กับการซ้อมย่อยซ้อมใหญ่ตรงนี้
“เฮ้อ..” ยิ่งคิดเธอยิ่งกลุ้ม
“น้ำที่สั่งได้แล้ว”
เพื่อนในคณะคนนึง ชื่อเปรี้ยวเดินกลับมาหาเธอพร้อมน้ำสองขวด และขนมอีกเพียบ หลังจากอาสาไปซื้อให้
“ขอบใจนะ”
มองคิ้วที่ขมวดเข้าหากันจนยุ่งเหยิง ของเรรันต์พลางสงสัย
“นี่อย่าบอกนะ ว่ารันต์ยังเครียดเรื่องนั้นอยู่อีกน่ะ”
“อือ”
เธอพยักหน้ารับ ยกน้ำกระดกรวดเดียวหมด
“ไม่อ
