ตอนที่ 4 กลับไทย
1216 คำ
ตอนที่ 4 กลับไทย (รุ่นลูก)
2 ปีผ่านไป
@เมืองไทย
ฉันกับไอ้เพลงเดินทางกลับประเทศไทย หลังจากได้คว้าใบปริญญาโทกลับมาได้จนสำเร็จ
"ฟ้า...ทางนี้ลูก" ฉันเห็นคุณพ่อกับคุณแม่โบกมือเรียกอยู่ไกลๆ จึงรีบเดินเข้าไปหา ซึ่งบรรยากาศโดยรอบตอนนี้ก็อัดแน่นไปด้วยผู้คนเดินขวักไขว่ไปมา
"ไปไอ้เพลง...นั่นพี่ขุนก็ยืนอยู่ตรงนั้นด้วย" ฉันหันไปบอกไอ้เพลง เมื่อเห็นพี่ขุนกับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งน่าจะเป็นแฟนของพี่ขุนมารอรับไอ้เพลงกลับบ้าน ส่วนฉันมีคุณพ่อกับคุณแม่มารอรับ ฉันรีบวิ่งเข้าไปกอดทั้งสองท่านด้วยความคิดถึงทันที
"คุณพ่อคุณแม่สวัสดีค่ะ ฟ้าคิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่จังเลย"
"พ่อกับแม่ก็คิดถึงฟ้าเหมือนกัน"
"คุณพ่อคุณแม่สวัสดีค่ะ" เสียงไอ้เพลงทักทายคุณพ่อกับคุณแม่ของฉัน
"สวัสดีลูก...เป็นไงบ้าง นั่งเครื่องมาไกลเหนื่อยมั้ย" คุณแม่เอ่ยทักทายไอ้เพลงกลับไปด้วยรอยยิ้ม
"เมื่อยนิดหน่อยค่ะ" ไอ้เพลงหันมาตอบคุณพ่อกับคุณแม่แล้วหันกลับไปยิ้มให้อีกสองคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ด้วย
"เป็นไงบ้าง นักเรียนนอก" เสียงพี่ขุนพูดกับไอ้เพลง
"ก็ดีค่ะ คนนี้พี่ว่านใช่มั้ยคะ" ผู้หญิงที่มากับพี่ขุน
"ใช่ค่ะ ยินดีที่ได้พบกันนะคะ...น้องเพลง"
"ค่ะ"
"แยกย้ายกันตรงนี้แล้วกันลูก กลับมาเหนื่อยๆกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนดีกว่า" ฉันหันไปยิ้มให้พี่ขุนกับผู้หญิงคนนั้นนิดหน่อยก่อนที่จะลากกระเป๋าเดินตามคุณพ่อกับคุณแม่ไปที่รถ
ในระหว่างนั่งรถกลับบ้าน ฉันเพิ่งได้รู้ข่าวจากปากคุณพ่อว่า พี่ขุนกำลังจะแต่งงานแล้ว กับผู้หญิงที่เขาพามาด้วยเมื่อสักครู่ ผู้คนที่สนามบินแออัดจึงไม่ได้ทักทายเลย
มีการ์ดเชิญมาให้ที่บ้านฉันแล้วเรียบร้อย สงสัยต้องไปหาซื้อชุดสวยๆใส่สักหน่อย ซึ่งฉันคิดว่าไอ้เพลงน่าจะยังไม่รู้เรื่องนี้ เพราะไม่เห็นมันพูดอะไร แต่ก็คงรู้วันนี้แหละ
@บ้าน
คุณพ่อเลี้ยวรถเข้าไปจอดสนิทด้านในบ้าน ผ่านไปสองปีทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม
"คิดถึงบ้านจังเลย..." ฉันตะโกนออกมาเสียงดัง
"ถึงแล้วลูก...ไปอาบน้ำอาบท่า แม่สั่งแม่ครัวทำอาหารที่ฟ้าชอบไว้หลายอย่างเลย" คิดถึงอาหารไทยด้วย...ต่อให้ที่นั่นจะน่าอยู่ขนาดไหน ก็ไม่มีที่ไหนสุขใจเท่ากับอยู่ที่บ้านของตัวเอง
"ค่ะ" ฉันเดินขึ้นชั้นบนไปด้วยท่าทางเหนื่อยล้าจากการเดินทาง ในขณะที่กำลังเปิดประตูห้อง...ก็มีเสียงคุ้นหูดังมาจากทางด้านข้าง
"แม่ครับ..." ฉันหันไปมองตามเสียงที่ว่านั้นทันที ฉันลืมเจ้าอ้วนไปสนิทเลย
"อ้าวอ้วน...ยังไม่ไปไหนอีกเหรอ" ไม่คิดว่าเด็กจะมีความอดทนรอฉันกลับมาได้นานขนาดนี้ ฉันประเมินเจ้าอ้วนผิดไปจริงๆ
"แม่...เจอพ่อมั้ย" น้ำเสียงเล็กๆ ถามขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย
"ไม่เจอ..." ฉันตอบคำถามแบบขอไปที แล้วเปิดประตูเดินเข้าไปด้านในห้อง เจ้าเด็กอ้วนตัวขาวก็เดินตามเข้ามาด้วย
"แล้วเมื่อไหร่หนูจะได้เกิดสักทีล่ะ" ฉันถอนหายใจแรงๆออกมา...แล้วหงายท้องนอนลงไปบนเตียงนอนนุ่มๆที่ฉันคิดถึง
"ฉันไปเรียนต่อไม่ได้ไปหาพ่อให้นายนะ"
"ว้า...หนูอุตส่าห์รอ" อันที่จริงฉันลืมเจ้าอ้วนคนนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ แต่เด็กอ้วนกลับรอฉันไม่ยอมไปไหน...น่าสงสารจัง แต่การที่ฉันไม่มีแฟนสักทีมันก็ไม่ใช่ความผิดของฉันนี่
"วันนี้กับข้าวเยอะเลย ลงไปกินด้วยกันสิ" ฉันชวน...
"หนูไปแอบดูมาแล้ว น่ากินทั้งนั้นเลย"
"ไม่ได้เจอนายตั้งสองปี ยังอ้วนเหมือนเดิมเลย ใครหาอาหารให้นายกินล่ะ"
"คุณยายเรียกกินทุกวัน" ฉันจำได้ก่อนไป เคยฝากคุณแม่เอาไว้ ถึงท่านจะมองไม่เห็นก็ไม่เป็นไร กุมารแค่เอ่ยเรียกบอกให้เขากิน เขาก็สามารถกินได้แล้ว
"งั้นนายก็กินข้าวบ้านฉันทุกวันเลยสิ" ฉันนอนตะแคงคุยกับเจ้าอ้วน
"ครับ"
"ขอหวยสักสามตัวสิ" กินข้าวบ้านฉันมาตั้งสองปี สองตัวมันน้อยไป! ขอสามตัวเลยแล้วกัน
"หวยออกไปแล้วนี่ครับ" ชิ! ไอ้เด็กนี่...
"เอาไว้ซื้องวดใหม่ก็ได้"
"หาพ่อให้ได้ก่อนแล้วจะบอก" ฉันกำลังโดนผีหลอกแน่ๆ ฉันเบะปากมองบน ไม่เชื่อเลยสักนิด
"สองปีที่ผ่านมา นายไปไหนมาบ้าง" ฉันชวนเจ้าอ้วนคุย
"ขึ้นไปเบื้องบนมาบ้างครับ แต่ส่วนมากหนูจะรอแม่อยู่ที่นี่" รอ...
"คุณพ่อกับคุณแม่ของฉันท่านเป็นยังไงบ้าง ระหว่างที่ฉันไม่อยู่"
"คุณตานอนดึกทุกวัน ทำอะไรก็ไม่รู้อยู่หน้าจอคอมฯดึกๆ"
"น่าจะทำงานมั้ง...แล้วคุณแม่ล่ะ"
"คุณยายก็นั่งอยู่ด้วยครับ คุยอะไรกันก็ไม่รู้หนูฟังแล้วไม่เคยเข้าใจ" น่าจะคุยเรื่องงาน...
"พวกท่านทำงานหนักทุกวันเลยเหรอ"
"หนูก็ไม่เคยเห็นพวกท่านยกอะไรหนักๆนะครับ...อ่อ มีคุณตาออกกำลังกายช่วงเย็น ยกอะไรก็ไม่รู้กลมๆ ท่าทางน้ำหนักเยอะเชียว" ทำงานหนักกับยกของหนักมันคนละเรื่องกันนะ...ไอ้อ้วน!
"เฮ่อ...ไปไหนก็ไปไป๊"
"แม่ไม่คิดถึงหนูบ้างเหรอ..." ลืมไปแล้วด้วยซ้ำ!
"ออกไปๆ ฉันจะอาบน้ำแล้ว" ฉันไล่...ฉันลุกขึ้นมานั่ง เจ้าอ้วนก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าน่าสงสารว่า...
"แม่...หนูคิดถึงแม่ทุกวันเลยนะ หนูรอแม่กลับบ้านทุกวัน แม่อย่าไล่หนูอีกได้มั้ย" คำพูดของเจ้าอ้วนทำให้ฉันรู้สึกผิด...ผีก็มีหัวใจ สองปีมันนานมากจริงๆสำหรับคนรอคอย
"อ้วน...นายอยากเกิดขนาดนั้นเลยเหรอ"
"หนูชื่อคิริน..." มองบนนิดหน่อย ก่อนที่จะเบนสายตากลับไปมองหน้าคิรินอีกครั้ง
"คิริน...นายอยากเกิดขนาดนั้นเลยเหรอ" ยอมถามใหม่ก็ได้ เห็นว่าอุตส่าห์รอฉันกลับมาตั้งสองปี
"ครับ...นี่ก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว เนื้อคู่ของแม่น่าจะเกิดได้แล้วมั้ง" ฉันทำท่าคิด แล้วก็ถามตัวเองในใจว่า...ไหนล่ะ!
"เอางี้...ถ้านายชอบพ่อคนไหน นายบอกฉันได้นะ ฉันจะได้...พิจารณาดู ว่าเขาคนนั้นสามารถเป็นพ่อให้นายและเข้ากับฉันได้มั้ย" ช่วยกันหาฉันว่าก็ไม่เลวนะ
"โอเคครับ...แม่อาบน้ำเถอะ หนูจะลงไปรอข้างล่าง" ฉันพยักหน้าให้คิริน ทันใดนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กอ้วนก็ค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาท่าทางมีความสุข จากนั้นคิรินก็วิ่งหายออกไปทางหน้าประตู ฉันส่ายหน้าเบาๆแล้วเริ่มจัดการตัวเอง อาบน้ำอาบท่า จากนั้นจึงลงไปรับประทานอาหารที่ชั้นล่างกับคุณพ่อคุณแม่
- ผู้เขียน
