02 มายารัก
3632 คำ
“ไม่พูดเเล้วครับเรื่องนี้ อย่าคิดมากสิครับเอินบอกว่าเอินโอเค เเม่เชื่อเอินนะครับเขาดีกับเอินจริงๆ” ผมย้ำคุณเเม่อีกครั้ง
“เเต่นั้นครรชิตนะเอิน เขาไม่ได้ใจดีกับใคร เเม่ไม่อยากให้ลูกของเเม่ต้องไปทนฝืนถ้าเขาทำไม่ดีกับลูก”
“คิดมากไปเเล้วจริงๆ เเม่ครับเอินไปเจอวันนี้คุณครรชิตก็ปกตินะครับไม่เห็นใจร้ายอย่างที่เเม่บอกเลยสักนิด” ผมเเกล้งโกหกออกไปทั้งๆที่ในใจผมกลัวเเทบตาย
“เฮ้อได้ยินเเบบนี้เเม่ก็โล่งอกไปที” เเม่ผมยิ้มออกมาทันที
“คุณเเม่ทานข้าวยังครับ เเม่ไปทานข้าวได้เเล้วเดี๋ยวเอินอยู่เป็นเพื่อนคุณพ่อเอง”
“เเม่ทานเสร็จเเล้ว ว่าเเต่เราเหอะทานบ้างไม่มีอะไรต้องเครียดเเล้ว ทำไมไม่กลับไปนอนพักที่บ้านจะมาหาเเม่ทำไม” เเม่ผมส่ายหัวไปมาเบาๆกับความดื้อของผม
“ก็วันนี้พี่ภพจะมาเยี่ยมคุณพ่อ เอินก็ต้องมาสิครับ”
ครับพี่ภพเป็นหัวหน้าผมเองครับผมทำงานในตำเเหน่งเลขาให้พี่ภพ เขาเป็นคนที่ใจดีกับผมที่สุด เก่งหล่อเเละดูดีมากๆครับ ผมรู้มาตลอดครับว่าพี่ภพจีบผมเเต่ผมก็ปฏิเสธไปตตลอดจนถึงตอนนี้ผมก็ยังปฏิเสธเขาผมให้เขาได้เเค่สถานะพี่ชายเท่านั้นเพราะผมมีคนในใจอยู่เเล้ว ซึ่งพี่ภพก็ขอดูเเลผมในฐานะพี่ชายคนหนึ่งเเละเขาก็ทำมาตลอดเขาเป็นห่วงผมตลอด เเต่ผมคงรับความรู้สึกของเขาไม่ได้จริงๆ
“รบกวนคุณภพอีกเเล้วนะเอิน บอกคุณภพไม่ต้องมาก็ได้เกรงใจเปล่าๆ” เเม่ผมดุผมทันที
“เอินบอกพี่ภพเเล้วครับ พี่ภพน่ะดื้อจะตาย” ผมเบะปากนิดหน่อย
“เอินนินทาพี่อยู่เหรอ?”
ผมหันไปมองคนตัวสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวในมือถือตระกร้าผลไม้เเละขนมมากมายเต็มไปหมด
“พี่ภพไหนบอกจะมาตอนเย็นไงครับ?” ผมหันไปถามพี่ภพที่เดินเข้ามาในห้องก่อนจะยกมือไหว้เเม่ผม
“สวัสดีครับคุณน้า ถ้าพี่มาช้าพี่ก็ไม่ได้ยินสิว่าเอินนินทาพี่อยู่” พี่ภพยีหัวผมจนยุ่งไปหมด
“เอินยังไม่ได้นินทาเลยครับเเค่บอกว่าพี่ภพน่ะดื้อไม่ฟังเอินเลย”
“ดูเอาเหอะตกลงใครลูกน้องใครเจ้านายกันเเน่” พี่ภพพูดพร้อมกับเเซ็วผมไปด้วย
“น้าต้องขอโทษเเทนเอินด้วยนะคะ เล่นเยอะจนไม่รู้อะไรเเล้ว” ผมยู่ปากใส่ทันที
“ไม่ต้องขอโทษครับ เราเล่นกันเเบบนี้อยู่เเล้วครับน้องจะได้ไม่อึดอัดด้วย”
“มาครับซื้ออะไรมาเยอะเเยะเนี่ยเอินบอกเเล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องอะไรซื้อมาเดี๋ยวเอินก็อ้วนหรอก” ผมพูดพร้อมกับหัวเราะนิดหน่อย
“ใครซื้อมาให้เอินพี่ซื้อมาฝากคุณน้าต่างหาก”
“พี่ภพขี้โกหกเอินอีกเเล้ว เนี่ยขนมพวกนี้มีเเต่ของชอบเอินทั้งนั้น”
“อ้าวเหรอ พี่ไม่รู้นะเนี่ยงั้นเอินก็ช่วยกินก็เเล้วกันเพราะพี่ซื้อมาผิด”
พี่ภพพูดพร้อมกับยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน ถ้าพี่ภพจีบใครสักคนคงติดเเน่ๆดูสิเเสนดีอ่อนโยนขนาดนี้สาวๆหนุ่มๆจะไปไหนรอด เเต่ใช้ไม่ได้กับผมหรอกครับเพราะหัวใจผมไม่ได้อยู่ที่ผมเเล้ว
“เอินเหม่ออะไรลูก?”
“คะครับ เปล่าครับเอินเเค่คิดว่าวันนี้จะกินขนมที่พี่ภพซื้อมาให้หมดได้ยังไง” ผมเเกล้งพูดพร้อมกับหัวเราะออกไป
“คุณภพอย่าตามใจเอินมากนะคะ ดูสิเหลิงหมดเเล้ว” เเม่ผมดุเบาๆ
“ไม่เป็นไรครับผมเต็มใจ ดีเเล้วจะได้โตไวๆตัวจิ๋วจนจะปลิวเเล้ว”
“พี่ภพนอกจากจะขี้โกหกเเล้วยังขี้เวอร์อีกนะครับเนี่ย”
“เรานั่นเเหละ มานี่เลยมาให้พี่ทำโทษสักทีไม่โตขึ้นเลยคนนี้”
พี่ภพกอดคอผมพร้อมกับฝ่ามือใหญ่ที่ตบลงบนหน้าผากผมเบาๆให้ตายเหอะมันเจ็บนะเนี่ย พี่ภพจะเเกล้งผมต่อเเต่ก็ต้องชะงักเมื่อประตูที่เปิดเข้ามาโดยที่ไม่มีเสียงเคาะ จากห้องที่มีเสียงหัวเราะตอนนี้กลับมีเเต่ความเงียบผมรีบผละตัวออกจากพี่ภพทันที
“คุณครรชิต” ผมเรียกชื่ออีกคนออกมาเบาๆตอนนี้ตัวผมสั่นไปหมด
“คุณครรชิตมาได้ยังไงคะ?” เเม่ผมเป็นถามขึ้นก่อนที่คนตัวสูงจะเดินเข้ามาพร้อมกับตระกร้าเเบรนด์เเละผลไม้
“สวัสดีครับคุณเเม่” คนตัวสูงกดเสียงเน้นย้ำจนผมขนลุกไปหมด
“เอินไปช่วยพี่เขาถือหน่อยลูก” ตอนนี้ทั้งห้องเกิดความเงียบขึ้นมาทันทีเมื่อเจ้าของร่างสูงที่ชื่อครรชิตปรากฏตัว ผมไม่กล้าเดินเข้าไปช่วยเเต่ก็ต้องทำตามที่เเม่บอก
“ไม่เป็นไรครับ ตรงนี้วางได้ใช่ไหม?” คนตัวสูงหันมาถามผมซึ่งบนโต๊ะมีตระกร้าผลไม้ของพี่ภพอยู่ผมตกใจเมื่อมือใหญ่ยกตระกร้าของพี่ภพวางลงบนพื้นเเทนที่ด้วยตระกร้าของตัวเอง ไม่มีเสียงใครพูดอะไรออกมา
“นะนี่พี่ภพครับ เป็นเจ้านายของผมเอง” ผมเเนะนำพี่ภพให้คนตัวสูงรู้จัก เจ้าของดวงตาสีเทามองไปยังพี่ภพด้วยใบหน้าเรียบ
“เจ้านายกับลูกน้อง?” ครรชิตหันไปถามคนตัวเล็กที่ยืนกัดปากตัวเองเเน่นข้างๆ
“ใช่ครับน้องเอินทำงานเป็นเลขาให้ผม” พี่ภพตอบเเทน
“เลขาซะด้วย” ในหัวเขาคงคิดอะไรที่มันไม่ดีสินะ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณครรชิต” ใช่ครับในเเวดวงธุรกิจคงไม่มีใครรู้จักเขา
“เช่นกันครับ” คนตัวสูงตอบเสียงนิ่ง
“คุณครรชิตทานอะไรมาหรือยังคะ เดี๋ยวเเม่จะลงซื้อของเเม่จะได้ซื้อขึ้นมาให้” เเม่ผมพูดขึ้นมา
“รบกวนคุณเเม่ด้วยครับ”
คนตัวสูงหันไปพูดกับเเม่ผมก่อนจะหันมามองผมด้วยสีหน้าเรียบนิ่งจนผมขนลุกไปหมด ผมรู้ครับเขาอยากให้เเม่ผมออกไปข้างนอก ผมชักจะกลัวเขาเเล้วจริงๆ ตอนนี้เราสามคนเงียบไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมา
“เอ่อ..นั่งกันก่อนไหมครับ” สุดท้ายผมก็พูดขึ้นมาในที่สุด
“ไม่เป็นไร ฉันเเค่มาตามเมียกลับบ้าน” คนตัวสูงพูดเสียงนิ่งเเต่ตามองไปยังพี่ภพ
“เเต่ผมยังไม่อยากกลับขอผมอยู่เฝ้าคุณพ่อได้ไหมครับ คุณครรชิตกลับก่อนเลยก็ได้ครับ” ผมพูดออกไปเพราะเกรงใจเขาเเต่ที่ได้รับกลับมาคือดวงตาที่เเข็งจนน่ากลัว
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมไปส่งน้องเอินที่บ้านให้เองครับ ให้น้องได้อยู่ต่อเถอะครับ” พี่ภพพูดช่วยขึ้นมา
“หวังดีหรือหวังอะไร?”
“คุณครรชิต” ผมพูดชื่อของเขาอีกครั้ง
“ผัวอยู่ตรงหน้าเเต่กลับกับผู้ชายคนอื่นต้องเรียกว่าอะไร?”
“คุณครรชิตหยุดพูดเดี๋ยวนี้นะครับ” ผมรีบพูดห้ามเขาทันที
“ทำไมกลัวมันรู้ว่ามีผัว?”
“คุณครรชิตผมขอร้องถึงเเม้ว่าพ่อผมจะนอนไม่รู้เรื่องเเต่ได้โปรดพูดอะไรให้เกียรติพ่อผมหน่อยได้ไหมครับ” ผมที่กลั้นน้ำตาไว้มานานตอนนี้มันไหลออกมาเเล้ว
“ฉันต้องฟังเธอหรือไง?” คนตัวสูงกระชากเเขนผมจนเซไปซบกับอกเเกร่งเเรงบีบที่ต้นเเขนผมเจ็บไปหมดจนเผลอร้องออกมา
“โอ้ย! อึกคุณครรชิตปล่อยก่อนครับ” ผมพยายามเเกะมืออีกคนออกเเต่ก็โดนบีบเเน่นกว่าเดิม
“คุณครรชิตคุณปล่อยน้องเอินก่อนเห็นไหมว่าน้องเจ็บ”
“อย่าเสือกเรื่องของผัวเมีย” คนตัวสูงชี้หน้าพี่ภพ ผมส่ายหน้าให้กับพี่ภพเป็นเชิงบอกว่าอย่าพูดอะไรไปมากกว่านี้
“ผมว่าควรคุยกันดีๆน้องเอินไม่ใช่คนที่ไม่ฟังใคร”
“ทำไม? รู้จักกันดีขนาดนั้นเลย ถึงขั้นไหนเเล้วล่ะถึงรู้จักกันขนาดนี้”
“คุณครรชิตจะมากเกินไปเเล้วนะ!” ผมโกรธจนเผลอตวาดใส่เขา
“หรือต้องให้พูดต่อหน้ามันว่าฉันกับเธอมันถึงขั้นไหน?”
“ขอร้องผมขอร้องคุณครรชิต ยอมเเล้วผมยอมเเล้ว” ผมพูดออกไปทันทีผมเหนื่อยผมเจ็บไปหมดผมทนไม่ไหวที่ต้องโดนคนที่ตัวเองรักดูถูกขนาดนี้
“เอิน” พี่ภพเรียกชื่อผมเบาๆ
“ไปบอกมันสิว่าจะกลับกับผัว!” มือใหญ่ที่บีบต้นเเขนผมเเน่นตอนนี้เหวี่ยงผมจนเซไปทางพี่ภพ
“เอินเป็นอะไรไหม” พี่ภพที่เดินมาช่วยเเต่ต้องชะงักเพราะเสียงเข้มที่ดังขึ้นมา
“อย่าคิดที่จะเเตะเมียฉัน” คนตัวสูงสั่งเสียงเข้ม
“พี่ภพเอินไม่เป็นอะไร พี่ภพกลับไปก่อนเถอะครับนะครับถือว่าเอินขอ” ผมพูดออกไปทั้งๆที่เสียงสั่นไปหมด ผมกลัวกลัวไปหมดเเล้วตอนนี้
“เอินทำไมเอินต้องยอมขนาดนี้” พี่ภพพูดออกมาผมรีบส่ายหน้าทันทีให้พี่ภพไม่พูด
“เฮ้อ งั้นพี่กลับก่อนเเล้วกันถ้ามีอะไรเอินรีบบอกพี่ได้เลยนะ”
“เดี๋ยวนี้มันเล่นชู้ต่อหน้าผัวกันเเล้วเหรอ?”
“คุณครรชิตพูดอะไรควรให้เกียรติเอินด้วย”
“เป็นใครมาสอน?”
“พอเถอะครับ ขอโทษพี่ภพด้วยเเต่กลับไปก่อนเถอะครับ” ผมพูดเเทรกขึ้นมาก่อนที่ผมจะปวดหัวไปมากกว่านี้
“ถ้าเป็นอะไรรีบบอกพี่เลยนะ” ผมพยักหน้าเบาๆก่อนที่พี่ภพจะออกจากห้องไป
“มันต้องอาวรขนาดนั้นเลย มันให้เธอเท่าไหร่เท่าฉันหรือเปล่า?” คนตัวสูงยังคงพูดดูถูกผม ผมเหนื่อยครับเหนื่อยจริงๆ
“พี่ภพเขาเป็นหัวหน้าผมครับ”
“ถึงเนื้อถึงตัว?”
“เราเล่นกันปกติครับ”
“เล่นกันถึงขั้นไหนเเล้วล่ะ?”
“คุณครรชิตคุณจะพูดดูถูกยังไงผมไม่ว่า เเต่ไม่ใช่ต่อหน้าพ่อเเม่ผม”
“ทำไมกลัวพ่อเเม่รู้เเต่ไม่กลัวผัวรู้?”
“คุณมะ”
เเกร็ก!
เเม่ผมมาตอนที่น้ำตาผมอาบเเก้มเต็มไปหมด คนตัวสูงรีบดึงผมเข้าไปกอดทันที ใบหน้าผมจมลงกับอกเเกร่ง
“รีบเช็ดน้ำตา” คนตัวสูงก้มลงกระซิบเบาๆผมรีบปาดน้ำตาออกทันที
“เป็นอะไรอีกล่ะเอิน”
“เปล่าครับ” ผมยิ้มให้กับเเม่
“เเม่รู้ว่าร้องไห้ ร้องไห้ทำไมลูกเดี๋ยวพ่อก็ดีขึ้นต้องใช้เวลาหน่อยอย่าคิดมากสิดูสิน้ำมูกเต็มเสื้อคุณครรชิตเเล้วมั้ง” เเม่ผมเเซ็วขึ้นมาผมเกล้งหัวเราะหน่อยๆเเล้วผละออกจากคนตัวสูง
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ เอินไม่ใช่เด็กสักหน่อย” ผมยิ้มให้กับคุณเเม่ก่อนจะเดินเข้าไปกอด
“ไหนอ้อนอะไรเเม่อีกไม่อายคุณครรชิตเหรอเราโตเเล้วยังงอเเงเป็นเด็ก”
“ฮืออก็เอินไม่อยากโตเเล้วนิครับ อะเอินกลัวครับเอินอยากกลับไปเป็นเด็ก อึก!”
ผมร้องไห้ออกมาทันทีเมื่อเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเเม่ ผมไม่ได้ร้องไห้เพราะเรื่องพ่อผมไม่ได้ร้องไห้งอเเงเรื่องที่เเม่พูด เเต่ผมร้องไห้ให้กับตัวเองผมร้องไห้ให้กับคนใจร้าย ผมเหนื่อยผมเจ็บไปหมดผมไม่รู้จะทำยังไงเเค่วันนี้ผมก็จะทนรับมือไม่ไหวเเล้ว ผมอ่อนเเอใช่ไหมการที่ผมทนไม่ไหวมันจะร้องไห้ไม่ได้เลยหรือไง
“ไม่เอาเเล้วไม่ร้อง อายไหมเนี่ยโตเเล้ว” เเม่ผมลูบหัวผมไปมา
“ไม่อายหรอกครับ ฮืออ” ผมกอดเเม่ตัวเองเเน่น
“เอินพอเเล้วลูกร้องไห้อะไรขนาดนั้น โตจนจะมีครอบครัวเเล้วยังร้องไห้เป็นเด็กๆไปได้ หยุดร้องเลยรีบกลับได้เเล้วคุณครรชิตรอ” เเม่ผมเช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆวันนี้ผมร้องไห้ให้กับเขากี่ครั้งเเล้ว ผมหันไปหาคนตัวสูงที่ยืนกอดอกมองผมด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“เอินอยากอยู่กับคุณเเม่ที่นี่นิครับ” ผมเบะปากเล็กน้อย
“ไม่ต้องมาดื้อเลยเราทำงานมาเหนื่อยไปพักได้เเล้ว ถ้าพรุ่งนี้ไม่ไหวก็โทรบอกคุณภพเขาจะได้ไม่เป็นห่วง” เเม่ผมพูดออกมาพร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ
“ไว้เอินจะโทรหาพะ..”
“จะกลับได้ยัง?” ผมยังพูดไม่ทันจบคนคนตัวสูงก็พูดเเทรกขึ้นมา
“เอินกลับก่อนนะครับ พรุ่งนี้เอินจะมาหาใหม่”
“กลับเถอะลูก เเม่ฝากน้องด้วยนะคุณครรชิต” เเม่ผมหันไปพูดกับคนตัวสูง
“ครับ สวัสดีครับ”
คนตัวสูงยกมือขึ้นไหว้เเม่ผมเสร็จก็เดินออกไปจากห้องผมที่เดินตามหลังคนตัวสูงได้เเต่กำมือตัวเองเเน่นจนเจ็บไปหมด ผมเลือกที่จะเงียบดีกว่าให้เขาเข้ามาคุยกับผมด้วยคำพูดที่ทำร้ายจิตใจผม
“เมื่อกี้เเสดงเก่งดีนะ อยากรู้ว่าเรียนที่ไหนน้ำตาถึงได้ไหลออกมามากขนาดนั้น” คนตัวสูงพูดขึ้นมาอีกครั้งระหว่างที่เงียบมานาน ถ้าจะพูดเเบบนี้ก็เงียบไปซะดีกว่า
“ขอบคุณคุณครรชิตที่มาเยี่ยมพ่อผมนะครับ ยังไงไม่รบกวนดีกว่าเเยกกันตรงนี้เลยนะครับ” ผมที่หมุนตัวกลับเเต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อมือใหญ่จับข้อมือผมไว้เเน่นจนเจ็บไปหมด
“ทำไมจะรีบไปไหน หรือนัดชู้เอาไว้?” ปากคุณนี่มันจริงๆเลย
“ผมจะกลับบ้านครับ ผมเหนื่อยขอร้องผมเหนื่อยจริงๆ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนเเต่มือใหญ่กลับกระชากผมให้เดินตามไปที่รถ
“คุณครรชิตฟังที่ผมพูดไหม! ผมบอกว่าผมจะกลับบ้าน โอ้ย!” คนตัวสูงเหวี่ยงผมจนเเผ่นหลังกระเเทกกับตัวรถพร้อมกับคนตัวสูงที่คร่อมทับผมไว้ดวงตาสีเทาจ้องมองจนผมตัวสั่นไปหมด
“หุบปากสักที รำคาญ”
“ก็ปล่อยสิครับผมบอกว่าผมจะกลับบ้าน! ถ้าคุณยังทำเเบบนี้ผมจะเรียกให้คนช่วย” ผมขู่ออกไปทั้งๆที่รู้ว่าทำอะไรเขาไม่ได้อยู่ดี
“เอาสิร้องเข้าไปดูสิใครจะมาช่วย เรื่องของผัวเมียเขาไม่มาเสือกกันหรอก” คนตัวสูงพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“คุณต้องการอะไรจากผม ผมไม่มีอะไรจะให้คุณหรอก ถ้าจะมาดูถูกมาว่าผมขอเหอะวันนี้ผมเหนื่อยจริงๆ” ผมพูดออกไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้ง
“เลิกเเสดง”
“คุณก็เลิกดูถูกผมสักที! ฮึก!” ผมร้องไห้จนน้ำตาอาบเเก้มเต็มไปหมด
“เเสดงใส่เเบบนี้มากี่คนเเล้วล่ะ?”
“พอ ฮึกฮือ!” ผมร้องไห้จนไหล่สั่น
“รวมถึงหัวหน้าคนนั้นด้วยหรือเปล่า? เเต่ขอโทษทีนะฉันไม่ใช่ไอ้น่าโง่เหมือนไอ้นั่น!!” คนตัวสูงตะคอกผมเสียงดังจนลั่นโรงรอดรถ
“หยุดเรียกคนอื่นเเบบนั้นสักทีคุณครรชิต อึก!” ต้นเเขนผมถูกบีบจนใบหน้าผมเบ้ไปด้วยความเจ็บเกินไปเเล้วเขาใจร้ายเกินไปเเล้ว
“ทำไมมันเป็นพ่อฉันหรือไงถึงเรียกไม่ได้! ปกป้องชู้เข้าไปได้กันมากี่ครั้งเเล้วล่ะ!?” คนตัวสูงตะคอกใส่พร้อมกับบีบต้นเเขนผมเเน่นขึ้นผมเจ็บจนร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิมเจ็บไปหมดเจ็บไปทั้งใจ
“หยุด ฮึกฮืออพอเเล้วพอ!” ผมร้องไห้ออกสะอื้นจนหายใจไม่ทัน
“ทำไมฉันพูดจี้ไปเหรองั้นเอาคำถามใหม่เเล้วกัน เป็นไงไอ้นั่นมันเด็ดเท่าฉันไหม ไม่ต้องตอบฉันก็รู้เพราะคนง่ายๆเเบบเธอมันไม่มีอะไรจริงหรอกเเสดงทั้งนั้น!!” ไม่ไหวเเล้วผมไม่ไหวทำไมเขาต้องใจร้ายขนาดนี้
“ฮึก! ถ้าผมง่ายเเล้วทำไม!” ผมตะคอกกลับไปอย่างหมดความอดทน
“หุบปาก!!” คนตัวสูงตวาดลั่นจนผมกลัวไปหมด
“เเล้วจะทำไม อึกฮือ ผมไม่หยุดง่ายเเล้วทำไมผมจะอ้าขาให้ใครเเล้วคุณจะทำไม!!”
“หยุดอวดดีสักที!!”
“ผมไม่หยุดจะ อื้อออึก!!”
คนตัวสูงโมโหมือใหญ่จับใบหน้าเล็กไว้เเน่นมือใหญ่บีบปากเล็กเเรงๆก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากเล็กหนักๆริมฝีปากหนากดจูบปากบางเเรงๆพร้อมกับบดขยี้ซ้ำๆฟันคมขบกัดปากเล็กจนเลือดซิบกลิ่นคาวเลือดยังคลุ้งอยู่ทั่วปาก ปากหนาบดขยี้ย้ำๆจนคนตัวเล็กพยามบิดหน้าหนีเเต่ก็โดนริมฝีปากหนากดจูบดูดเม้มหนักๆอีกครั้ง มือเล็กทุบอกเเกร่งเเรงๆพร้อมกับรวบรวมเเรงผลักคนตัวสูงออก
เพี๊ยะ!
ใบหน้าคมสะบัดหันทันทีเมื่อฝ่ามือเล็กตบลงบนเเก้มสาก คนตัวสูงใช้ปลายลิ้นดุนเเก้มก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กที่ตัวสั่นมือสั่นไปหมด
“ผะผม” คนตัวเล็กพูดอะไรไม่ออกมือเล็กที่ตบเข้ากับใบหน้าคมสั่นไม่หยุด
“กล้ามากนะที่ตบหน้าฉัน!”
“ผะ..ผมไม่ได้ตั้งใจ ฮึกฮือ”
“เธอเป็นใครถึงกล้ามาตบหน้าฉัน!!” คนตัวสูงตะคอกใส่หน้าผมพร้อมกับฝ่ามือใหญ่ที่บีบปลายคางเล็กเเรงๆจนใบหน้าเรียวเชิดขึ้น
“คะคุณครรชิตผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ อึก!”
“ฉันเกลียดคำขอโทษที่สุดโดยเฉพาะจากคนอย่างเธอ จำเอาไว้!!”
“ไม่ ไม่!คุณครรชิต ฮือได้โปรดปล่อยผมอื้อ”
ผมตกใจอีกครั้งเมื่อเเขนทั้งสองข้างผมถูกทาบลงกับรถคันหรู ใบหน้าคมก้มลงซุกไซ้ตามซอกคอขาวริมฝีากหนากดจูบดูดดึงซอกคอขาวไปมาพร้อมกับบีบข้อมือเล็กเเรงๆจนเกิดรอยใบหน้าเรียวพยายามเบี่ยงหนีเเต่ก็ไม่เป็นผล ฝันคมขบกัดตามซอกคอลงมาเรื่อยๆ ผมร้องไห้ขอร้องบอกให้หยุดเเต่เขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
“อึกก!พอขอร้อง ฮืออผมขอร้องหยุดเถอะผมเจ็บ!”
ผมพูดออกไปในที่สุดผมเจ็บผมเจ็บจริงๆคนตัวสูงเอาเเต่ดูดเอาเเต่กัดตามซอกคอผม ผมเเสบไปหมดเขาใจร้ายเกินไปเเละการกระของเขาไม่ให้เกียรติผมเลยสักนิดนี่มันโรงรถเเต่เขาก็กล้าทำเเบบนี้กับผมที่นี่ ใครกันเเน่ที่ไม่เลือก!
“ปะปล่อยอื้ออไม่! อืออ”
เสียงเล็กหายไปอีกครั้งเมื่อคนตัวสูงเงยหน้าขึ้นกดจูบบดขยี้ริมฝีปากบางอีกครั้งฟันขบขบกัดปากล่างเเรงๆอีกครั้งจนปากเล็กเผยออกลิ้นหน้าสอดเเทรกเข้าโพรงปากเล็กก่อนจะตวัดดูดดึงเรียวลิ้นของคนตัวเล็กไปมาทั่วโพรงปากลิ้นหน้าตวัดเกี่ยวลิ้นเล็กเร็วๆก่อนจะใช้ฟันกัดลงปลายลิ้นเล็กเเรงๆใบหน้าหวานเบ้ไปด้วยความเจ็บ ขอบปากมีน้ำใสไหลออกมาจนถึงปลายคางฝ่ามือใหญ่สอดเข้าไปในสาบเสื้อสีขาวก่อนจะขย้ำเอวคอดเเรงๆจนเกิดรอยมือ
“อึกก!อื้ออไม่!ฮือออึกก!”
ผมทั้งร้องทั้งทุบน้ำตาไหลอาบเเก้มไปหมด ผมกลัวผมกลัวเเล้วจริงๆผมกลัวว่าเขาจะทำอะไรไม่ดีกับผม ฝ่ามือเล็กทุบอกเเกร่งเเรงๆอีกครั้งคนตัวสูงสบถออกมาเบาๆเเล้วผละออกเเค่นั้นเเหละผมนั่งพับลงกับพื้นเลย มือเล็กเช็ดปากเบาๆสภาพผมตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนที่โดนรุมโทรมเลยสักนิด ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาตาบวม ปากเเตกบวมเจ่อไปหมดไหนจะรอยกัดรอยดูดที่เต็มซอกคอ คนตัวสูงเดินเข้ามาใกล้จนปลายเท้าชิดกับฝ่ามือผมที่ค้ำยันตัวเองไว้กับพื้น
“จำไว้ว่าถ้าครั้งต่อไปมือเธอเเตะหน้าฉันเเม้เเต่ปลายเล็บมันจะไม่จบเเค่นี้เเน่”
“...” ผมเม้มปากตัวเองไว้ไม่ให้เสียงสะอื้นออกมา
“นี่สำหรับจูบเมื่อกี้ เเต่โครตห่วยเลยว่ะ” คนตัวสูงโยนเงินบนพื้นที่ผมนั่งอยู่ก่อนขับรถออกไป
“อึกฮือออออใจร้ายพี่ใจร้ายที่สุดฮือเจ็บเอินเจ็บ!”
เเค่นั้นเเหละผมร้องไห้ลั่นโรงรถเลย มันเจ็บเจ็บไปหมดไม่คิดว่ามันจะเป็นเเบบนี้ผมไม่ไหวเเบบนี้ผมไม่ไหวเเน่ๆ ทำไมต้องใจร้ายต้องดูถูกกันขนาดนี้ พระเจ้าช่วยเอินด้วยเอินเจ็บเจ็บตรงนี้ที่หัวใจ
- ผู้เขียน
