บทที่ 3 พบเจอวิญญาณของนางร้าย [1/2]
1271 คำ
บทที่ 3
พบเจอวิญญาณของนางร้าย [1/2]
“เจ้า....จะมาเอาร่างคืนหรือ”
“แล้วไม่ได้หรือ...ก็นั่นมันร่างกายของข้าทุกอย่างที่เจ้าได้รับก็ล้วนเป็นของข้า”
เถียงไม่ได้เลยว่าทุกอย่างที่นางพูดล้วนเป็นความจริง นางเป็นหัวขโมยที่มาขโมยร่างของคนอื่นจริง ๆ และหากฮวาซือเล่ออยากได้ร่างคืนนางก็ไม่หน้าด้านพอที่จะปฏิเสธ
ดวงวิญญาณของฮวาซือเล่อที่เห็นว่าหญิงสาวกำลังแสดงสีหน้าไม่ดีนักก็คลี่ยิ้ม นางเริ่มหัวเราะออกมาราวกับคนเสียสติก่อนจะยื่นมือออกไปลูบใบหน้าของอีกฝ่าย
“โชคดีที่เจ้าเป็นหัวขโมยที่มีสามัญสำนึก วางใจเถอะข้าตอนนี้เป็นเพียงเศษเสี้ยววิญญาณข้าไม่อาจหวนคืนกลับไปมีชีวิตได้แล้ว ร่างนี้หากเจ้าอยากได้ก็เอาไปเถิด”
“เจ้า...ไม่อยากกลับมาหรือ ไม่ใช่ว่าเจ้าอยากเจอหวังเพ่ยอิงมาตลอดหรือ”
“ข้าไม่ต้องการบุรุษผู้นั้นแล้ว”
หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ในหัวของนางหวนนึกถึงตัวเองในอดีตยามที่ยังมีชีวิต ตอนนั้นนางพึ่งผ่านพ้นวัยปักปิ่นได้ไม่นานเป็นเพียงเด็กสาวที่อ่อนต่อโลก เพราะแบบนั้นนางจึงเผลอใจตกหลุมรักในคำหวานของหวังเพ่ยอิงที่เกี้ยวนางเพียงเพราะคำยุยงของสหาย
นางนั้นโง่เขลาในรักถึงขนาดบังคับบิดาที่แก่ชราให้ขอพระราชทานสมรส เพราะเห็นแก่คุณงามความดีของบิดานางฮ่องเต้จึงยินยอมประทานสมรส แต่ใครเลยจะคิดว่าหลังจากราชโองการออกมาแล้วนางกลับได้รู้ความจริงว่าเขาไม่ได้มีใจให้นางเลย
ทุกอย่างเป็นเพียงการหยอกล้อของบุรุษ
แต่แม้จะรู้ความจริงนางก็ไม่อาจยกเลิกการแต่งงานที่ฝ่าบาทประทานสมรสให้ได้ นางทำเพียงบอกตัวเองว่าจะเป็นฮูหยินที่ดีให้กับเขา และในสักวันเขาจะเห็นความดีจนหันมารักนาง
หลังจากเขาเดินทางไปรบที่ชายแดน นางก็ทุ่มเททำหน้าที่ฮูหยินดูแลจวนและกิจการทุกอย่างของเขา แม้ในยามที่บิดาของนางตายจากไปนางที่จมอยู่กับความเศร้าก็ไม่ได้ละทิ้งหน้าที่ของฮูหยิน
นางหวังเพียงว่าเมื่อสามีกลับมาเห็นสิ่งที่นางทุ่มเท เขาคงจะมองนางเปลี่ยนไป
แต่เพราะอาการป่วยและร่างกายที่ไม่ได้พักผ่อนมาเป็นเวลานาน
นางก็ล้มป่วยจนสิ้นใจ...
“หลังจากที่เจ้าเข้ามาอยู่ในร่างข้า ข้าก็ยังไม่ได้จากไปวิญญาณของข้ายังคงวนเวียนอยู่รอบกายเจ้าคอยเฝ้ามองเจ้าและพวกเขา วันที่เขาอุ้มสตรีอื่นเข้ามาในจวนข้าทั้งโกรธแค้นชิงชังจนอยากเข้าไปทำร้ายสตรีผู้นั้น ข้าต่อว่าเจ้าที่ทำเพียงยืนเฉยไม่คิดจัดการอะไร”
“......”
“แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าสิ่งที่เจ้าทำมันถูกต้อง เพราะต่อให้ข้าทุบตีสตรีผู้นั้นให้ตายหวังเพ่ยอิงก็ไม่มีทางหันมารักข้า บุรุษผู้นั้นไม่ได้รักข้าตั้งแต่แรก”
“เจ้า....ยังรักเขาอยู่หรือไม่”
“ข้าในตอนนี้ไม่รักเขาอีกแล้ว”
“เป็นเช่นนั้นก็ดีแล้ว” ฮวาซือเล่อเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงยินดี นางรู้สึกดีใจที่อย่างน้อยนางร้ายก็หลุดพ้นชะตากรรมที่ต้องรักพระเอกอย่างโง่งมแล้ว
“บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าอย่ามารบกวนพี่สาวข้า”
เสียงของใครบางคนดังขึ้น ไม่นานก็ปรากฏร่างของบุรุษสวมอาภรณ์จีนโบราณที่สภาพหลุดลุ่ยเผยให้เห็นแผงอกแกร่งที่เต็มไปด้วยรอยจูบสีแดง แค่มองด้วยตาก็พอรู้ว่าเขาคงผ่านศึกรักบนเตียงมาอย่างหนักหน่วง
ฮวาซือเล่อขมวดคิ้วเข้าหากันแววตาเต็มไปด้วยความแปลกใจ ดวงตาคู่สวยจับจ้องใบที่ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าที่นางคุ้นเคยและไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่
“ท่านเซียน?”
“พี่สาว เจอกันอีกแล้วนะขอรับ”
“ทำไมท่าน.....”
“เฮอะ คงกลัวว่าข้าจะแย่งร่างคืนนะสิ ข้าบอกแล้วไงว่าบนโลกใบนั้นไม่มีสิ่งที่ข้ายึดติดอีกแล้ว ที่ข้ามาหานางเพียงแค่มาบอกว่าข้ามอบร่างให้นางด้วยความเต็มใจเท่านั้น” วิญญาณหญิงสาวเอ่ยจบก็เดินเข้าไปโอบกอดชายหนุ่ม แววตาของนางที่มองเขาบ่งบอกถึงความรักและหลงใหล
“ไม่ใช่ว่าตัวเจ้ายังอาลัยต่อบุรุษโง่นั่นอยู่ระ....อืมมม”
เสียงของชายหนุ่มหายไปในลำคอเมื่อจู่ ๆ ถูกหญิงสาวโน้มคอลงไปประกบปากจูบอย่างดูดดื่ม เขาตักตวงความหวานจากนางอย่างเอาแต่ใจราวกับต้องการลงโทษที่นางบังอาจทิ้งเขาไว้บนเตียงแล้วหนีมาที่นี่
“คนโง่มีสิ่งใดให้ต้องหึงหวงกัน ตอนนี้ข้ามีท่านแล้ว”
“อะแฮ่ม ข้ายังอยู่ตรงนี้เผื่อพวกเจ้าจะลืม” หญิงสาวกระแอมออกมา ก่อนริมฝีปากบางจะยิ้มล้อเลียนคนทั้งสอง
“พะ...พี่สาวขะ..ข้า...”
“ข้าล่อลวงเขามาเป็นสามีเอง”
วิญญาณหญิงสาวเอ่ยออกมาก่อนจะโน้มตัวซบลงบนอกแกร่ง สิ่งที่นางพูดนั้นเป็นความจริงในตอนที่นางกำลังด่าทอหญิงสาวตรงหน้าที่ไม่ยอมไปหาเรื่องสตรีผู้นั้น บุรุษผู้นี้ก็ปรากฏตัวขึ้นเขากอดอกมองนางแววตาแฝงไปด้วยความไม่พอใจก่อนจะบีบบังคับพานางกลับไปกับเขา
เขาสั่งสอนนางให้รักตนเองทั้งยังพูดถึงความดีงามที่สตรีพึ่งมี ด้วยความใกล้ชิดและใบหน้าที่รูปงามของเขาทำให้นางเผลอใจตกหลุมรักอย่างรวดเร็ว นางล่อลวงเขาทุกวิธีจวบจนได้เขามาเป็นสามีได้อย่างสมใจ
บุรุษผู้นี้ทำให้นางลืมเลือนบุรุษที่ชื่อหวังเพ่ยอิงจนหมดสิ้น
“ที่ไม่รักหวังเพ่ยอิงแล้ว เพราะได้ครอบครองบุรุษที่รูปงามกว่านี่เอง”
“ไม่ใช่แค่รูปงามแต่เขาดีกว่ามาก ข้ามีความสุขที่ได้รักเขาและเขาก็รักข้าเช่นเดียวกัน”
“เห็นเจ้ามีความสุขกับบุรุษที่รักข้าก็สบายใจ ข้าจะได้ไม่ต้องนึกเสียใจที่แย่งชิงร่างเจ้ามา”
“ข้าขอให้เจ้าใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแบบที่เจ้าต้องการในร่างของข้า และขอโทษที่เพราะการตัดสินใจขอสมรสพระราชทานของข้าในอดีตทำให้การหย่าร้างเป็นเรื่องยากสำหรับเจ้า”
ฮวาซือเล่อไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองวิญญาณหญิงสาวตรงหน้า กลับรู้สึกขอบคุณด้วยซ้ำที่อีกฝ่ายยินยอมมอบร่างกายนี้ให้นางได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง
ท่านเซียนผู้ยืนฟังบทสนทนาของคนรักและพี่สาวที่เขานับถือก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ชื่อของใครบางคนจะปรากฏขึ้นมาในหัวของเขา
“พี่สาวข้ามีทางช่วยท่านแล้ว ท่านจำโจวเยว่เทียนได้หรือไม่”
“โจวเยว่เทียน?”
“หากท่านใช้ประโยชน์จากอำนาจของโจวเยว่เทียน ไม่แน่ว่าราชโองการหย่าร้างอาจจะได้มาง่ายกว่าที่ท่านคิดก็ได้”
โจวเยว่เทียน....โจวเยว่เทียน...เหตุใดข้าคุ้นชื่อคนผู้นี้นัก....
เดี๋ยวสิเขาไม่ใช่ว่าเป็น....ตัวร้ายของนิยายเรื่องนี้หรือ!
- ผู้เขียน
