บทที่ 17
บอกตัวเองห้ามหวั่นไหว แต่ไหงใจเต้นแรง
ภายในตำหนักหมิงเย่ยามค่ำคืนนั้นเงียบสงบข้ารับใช้บางส่วนก็ต่างแยกย้ายเข้าเรือนนอน แต่เจ้าของตำหนักอย่างโจวเยว่เทียนกลับยังนั่งอยู่ภายในห้องหนังสืออ่านรายงานทหารที่เขาได้รับมา
“กองโจรที่หุบเขานอกเมืองหลวงหรือ...”
โจวเยว่เทียนพึมพำกับตนเองเมื่ออ่านรายงานลับตรงหน้าจบ ใบหน้าคมยามนี้แสดงสีหน้าครุ่นคิดนึกถึงเรื่องของโจรหุบเขาที่ตั้งค่ายอยู่นอกเมือง
เป็นกองโจรแต่ไม่เคยปล้นฆ่าชาวบ้านเลยสักครั้งกลับเอาแต่ฝึกฝนกองกำลัง?
“ส่งคนของเราไปสืบเรื่องกองโจรต่ออีกหน่อย ข้าอยากรู้ว่าพวกมันเป็นแค่โจรภูเขาหรือเป็นพวกกบฏที่แสร้งเป็นโจรกันแน่”
“พ่ะย่ะค่ะ”
เสียงขององครักษ์เงาที่ตอบรับดังขึ้นแม้ตนเองจะไม่ปรากฏตัวภายในห้อง เวลาผ่านไปจนกลางดึกโจวเยว่เทียนจัดการเอกสารที่อยู่บนโต๊ะจนหมดสิ้น ร่างสูงย่างกายเดินออกจากห้องหนังสือตั้งใจกลับห้องบรรทมของตนเอง
“ฮวาซือเล่อ?
