ฉันมาถึงหน้าโรงเรียนเห็นปัณณ์ยืนกดโทรศัพท์มือถืออยู่ด้วยท่าทางกระวนกระวายใจเหมือนว่าปัณณ์จะยืนรอท่าฉันอยู่ก่อนแล้ว
"ปัณณ์!"
ฉันตะโกนเรียกเขาไปตั้งแต่ระยะหนึ่งร้อยเมตร ก่อนจะวิ่งพุ่งเข้าไปหาอย่างลืมตัว ทว่าหยุดตัวเองได้ทันก่อนที่จะเผลอถลาเข้าไปในอ้อมกอดนั่นเสียก่อน
"ใจเย็นๆนะ ตอนนี้ตำรวจกำลังช่วยกันตามหา"
เขาตบบ่าฉันเบาๆเป็นการปลอบโยนทั้งที่ตัวเขาเองก็เป็นห่วงปริมไม่น้อยไปกว่าฉัน
"ฉันขอโทษมันเป็นเพราะฉันเอง"
ฮึก ๆ
ฉันสะอึกสะอื้นน้ำตาร่วงรินออกมาไม่ขาดสายปัณณ์รีบดึงฉันเข้าไปกอดอย่างทันท่วงที เรายืนกอดกันอยู่อย่างนั้นในขณะที่รถวิ่งพลุกพล่านไปมา ตอนนี้ฉันไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะยืน ฉันร้องไห้ตั้งแต่นั่งอยู่บนรถแท็กซี่จนแดงก่ำและบวมเบ่งไปทั้งหน้า
"ไม่เป็นไรนะปลาย เดี๋ยวก็เจอลูกของเรานะ "
ลูกของเรา! คำว่าลูกของเรามันทำให้ฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันตาราวกับว่าหัวใจอันเจ็บปวดดวงนี้นั้นได้รั
