พิศวาส....ล้างมนทิน

ตอนที่ 2 ความฝันที่ไม่เคยลืม

    “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ”

    เสียงกรีดร้องดังลั่นกลางความมืด เพลงทิสาสะดุ้งสุดตัว ตื่นตกใจ เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มบนใบหน้าหวาน หญิงสาวยันกายนั่งบนเตียงนอนหายใจหอบถี่

    “ฝันอีกแล้วหรือนี่”เพลงทิสานั่งพึมพำมือบางลูบหน้าถอนหายใจเฮือกใหญ่

    “สามปีแล้วสินะ”

    ก๊อก ก๊อก ก๊อก

    “เพลง เพลง เป็นอะไรหรือเปล่า”   เสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างร้อนรนพร้อมเสียงอันคุ้นหูของน้าสาว

    เพลงทิสามองนาฬิกาบนโต๊ะตัวเล็กข้างเตียงเข็มนาฬิกาชี้เป็นเวลาเกือบตีสาม มือบางเอื้อมเปิดโคมไฟตัวเล็กและลงเตียงเดินไปเปิดประตู

    “น้ายี่หวา เพิ่งกลับมาหรือคะ”   เสียงหวานเอ่ยถามน้าสาวญาติเพียงคนเดียวที่ยังเหลืออยู่

    “น้าก็เพิ่งเปิดประตู เข้าบ้านมานี่แหละ ได้ยินเสียงเราร้องดังก็เลยตกใจ ฝันอีกแล้วเหรอ” ผู้เป็นน้าถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงและรู้ดีว่าหลานสาวนั้นฝันถึงเรื่องอะไร

    เพลงทิสาพยักหน้าแทนคำตอบ อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา  ยี่หวารีบคว้าร่างบางกอดปลอบใจ

    “พอเถอะนะ อย่าไปคิดถึงมันอีกเลย มันผ่านมานานแล้ว” หญิงวัยกลางคนลูบเรือนผมดำของเพลงทิสาอย่างอ่อนโยน เห็นใจหลานสาวตัวเองมากไม่คิดว่าเรื่องร้ายจะเกิดขึ้นกับผู้หญิงตัวเล็กๆแบบนี้ ต้องมาสูญเสียพ่ออันเป็นที่รักแล้วยังสูญเสียสิ่งมีค่าในชีวิตลูกผู้หญิง

    “เพลงคิดถึงพ่อ เพราะมันทำให้พ่อต้องตาย”เพลงทิสาร้องไห้ตัวโยน

    “แต่มันก็ตายไปด้วยนี่” น้ายี่หวารีบพูดแทรกขึ้นไม่อยากให้หลานสาวตัวเองต้องมาคิดมาก

    “ฮื่อ ฮื่อ ฮื่อ แต่เพลงก็ไม่เหลืออะไรแล้ว คุณค่าไม่มีอีกแล้วนะคะ” เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นระบายออกมา ยี่หวาได้แต่กอดปลอบรับฟังความรู้สึกของหลานสาวที่ไม่อาจจะลืมเลือนเรื่องร้ายนั้นได้เลย

    “เพลงอย่าคิดอย่างนั้นสิ คุณค่าของผู้หญิงไม่ได้ตัดสินตรงส่วนนั้นหรอกนะ จิตใจต่างหากที่เป็นตัวตัดสิน”ผู้เป็นน้าปลอบใจ

    “พอเถอะจ๊ะอย่าคิดถึงเรื่องนั้นอีกเลย นอนหลับซะนะ พรุ่งนี้จะต้องไปทำงานไม่ใช่หรือไง”ยี่หวาเปลี่ยนเรื่องรีบถามถึงการงานของหลานสาว

    เพลงทิสาพยักหน้ามือบางยกขึ้นปาดเช็ดน้ำตา คลายอ้อมแขนลง

    “น้าเองก็อยากพักผ่อนบ้าง ง่วงนอนเต็มที” ฝ่ามือยกขึ้นบังปากตัวเองที่กำลังอ้าปากหาววอด เพลงทิสาเดินกลับไปยังเตียงนอน

    "น้าปิดไฟแล้วนะ ฝันดีจ๊ะ"ร่างสูงสมส่วนเดินปิดสวิซต์ไฟหมุนตัวเดินออกห้องไป

    เพลงทิสาลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืดมิด ไม่อาจข่มตานอนหลับ เหตุการณ์วันนั้นยังฝังใจอยู่เสมอแล้วยังทำให้เธอต้องสูญเสียพ่อพร้อมๆกับคุณค่าของลูกผู้หญิงซึ่งอยากจะมอบให้คนรักในคืนวันแต่งงาน หากตอนนี้มันไม่เหลืออะไรอีก

ความทรงจำเหล่านั้นมันไม่เคยลืมไปจากหัวใจเลยจนหวนย้อนคอยตามหลอกหลอนซ้ำๆอยู่ตลอดเวลา