ระบบสามสามี

บทที่ 4 เนื้อหาของภารกิจ

เดินเข้ามาในครัวก็เจอเข้ากับโจ๊กขาวหนึ่งถ้วย และเนื้อย่างแข็ง ๆ อยู่หนึ่งชิ้น นั่งลงไปยังเก้าอี้แล้วเริ่มลงมือกินด้วยความหิว แม้รสชาติของอาหารไม่ได้น่าลิ้มลอง แต่เพราะร่างกายต้องการสิ่งที่เติมเต็มความหิวโหย จึงได้ลงมือกินทุกอย่างจนหมดเกลี้ยง

เมื่อกินยาตามเรียบร้อยแล้ว ถ้าปัดเรื่องความขมนรกแตกทิ้งไป นับว่าผู้ชายที่บอกให้เธอไปอาบน้ำคนนั้นก็ดูเป็นคนดีกว่าอีกสองคนไม่น้อย

สงสัยเกี่ยวกับพวกเขาไปก็เปล่าประโยชน์

เจ้าขิมพาร่างกายอันอ่อนแอ มายังที่ที่เธอมาถึงที่นี่เป็นครั้งแรก นั่นก็คือห้องที่มีเตียงไม้แข็ง ๆ เดาว่าห้องนี้น่าจะเป็นห้องทำงานของคนที่บอกให้เธออาบน้ำกินยา มีอุปกรณ์ในการบดยาและต้มยาอยู่บนโต๊ะไม่ไกล

เจ้าขิมไม่คิดไปตามหาพวกเขาเพื่อต่อรองใด ๆ ทั้งสิ้น นั่นเพราะอำนาจทุกอย่างที่ควบคุมอยู่ตอนนี้ คือระบบกลับบ้าน..

" ระบบ ตอนนี้ช่วยบอกสถานการณ์หน่อย ฉันอยู่ไหน และต้องทำยังถึงจะได้กลับบ้าน "

ตัวหนังสือเด้งขึ้นมาตรงหน้า

[ ข้อมูลสำหรับผู้ทำภารกิจ >> เนื้อหาภารกิจ ]

เจ้าขิมกดลงไปที่คำว่าเนื้อหาภารกิจ พลันสิ่งที่สงสัยในทีแรกจึงกระจ่างทั้งหมด

สถานการณ์ปัจจุบัน คือเธอถูกระบบสุ่มดึงเข้ามาร่วมภารกิจโดยไม่ได้สอบถามความสมัครใจด้วยซ้ำ นั่นเพราะนี่เป็นการทดลองระบบครั้งแรกนั่นเอง

..โดยหน้าที่ของเจ้าขิม

คือการสวมบทบาทตัวละครตัวหนึ่ง ที่เธอเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าระบบจะทำกับเธอแบบนี้ นั่นเพราะสถานที่อันเงียบสงบกลางป่า

ก็คือที่พำนักของตัวละครสำคัญอย่างว่าที่เจ้าสำนักมังกรฟ้าหมิงหย่งเล่อ ว่าที่ที่ปรึกษาหมิงเยวี่ยน และศิษย์เอกหมอเทวดาหมิงซาน

มันจะไม่เป็นอะไรเลย ถ้าทั้งสามไม่ใช่ตัวละครในนิยายเรื่องสามสามี และที่เป็นตลกร้ายที่สุด คือนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เธอแต่งขึ้นมาเอง

..อะไรดลใจ ให้เอานักเขียนทะลุมิติมาอยู่ในนิยายของตนเองไม่ทราบ แล้วยังเป็นนิยายฮาเร็มอีก

นางเอกเรื่องนี้โหดอยู่ไม่น้อย แค่ไม่พอใจแม่นางก็ลงมือปลิดชีพผู้อื่นรวดเร็วราวกับพลิกฝ่ามือ

" ..ระบบ เรื่องนี้พระเอกนางเอกก็อยู่กันครบ ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ แล้วเอาฉันมาทำไม? "

[ แฟนนิยายของคุณต้องการ ]

ฮะ ?

เจ้าขิมรู้สึกว่าเรื่องมันออกจะประหลาดเข้าไปทุกที

" ฉันไปมีแฟนนิยายเป็นระบบตั้งแต่เมื่อไหร่? "

หรือว่าเคยตอบกลับคอมเม้นไม่ดีกันนะ.. ถึงบางครั้งอาจเคยรู้สึกแย่ ๆ กับบางคอมเม้น แต่ก็ไม่เคยโต้กลับหยาบคายเลยสักครั้ง มีแต่ปล่อยผ่านมาตลอด แล้วนี่อะไร?

[ แฟนนิยายของคุณไม่ใช่ระบบ แต่เป็นสปอนเซอร์รายใหญ่ระบุว่าต้องเป็นคุณเท่านั้น ]

" แล้วเอาฉันมาทำอะไรกับชะตาชีวิตคนอื่น "

[ นั่นเพราะคุณคือตัวแทน ที่แสดงออกถึงความเห็นอกเห็นใจต่อตัวละครทั้งหลาย ]

เจ้าขิมถึงกับอยากเอาเท้าขึ้นมาก่ายหน้าผาก

" ว่าต่อไป "

[ เพราะนักเขียนชอบกำหนดชีวิตตัวละครให้ลำบาก และพรากคนอันเป็นที่รักจากพวกเขาไปอย่างไม่แยแส บางคนสูญเสียพ่อแม่ ก็เพราะไรท์เตอร์อย่างคุณต้องการเพียงสร้างปมตัวละครเท่านั้น ]

อ้าว! ก็ถ้าไม่มีปม แล้วเรื่องราวมันจะไปน่าสนใจได้ยังไงล่ะ นี่ก็ไม่เข้าใจกันเลย มันคือเรื่องราวของชีวิตที่เกิดขึ้นให้เห็นทั่วไป

อีกทั้งเธอเป็น ‘นักเขียน’

เขียนเรื่องธรรมดาแล้วใครเขาจะมาอ่าน

นักเขียนก็ต้องเขียนเพื่อให้คนด่า เขียนให้คนชม เขียนให้คนสนุก เขียนให้คนซาบซึ้ง " ถ้าไม่สร้างปมดราม่า แล้วคนจะเห็นการเติบโตของตัวละครได้ยังไง ..อย่าเอาแต่ใจได้มั้ย? "

[ นี่คือส่วนหนึ่งของการเรียกร้องจากพวกเขา โดยเฉพาะตัวละครที่สร้างปมให้สู้ชีวิตอย่างยากลำบาก พอคุณคิดเนื้อเรื่องของเขาไม่ออก คุณก็สร้างฉากให้เขาตายง่าย ๆ อย่างไร้ค่า ]

..ระบบ ผู้เรียกร้องที่ว่าคงไม่ใช่เธอหรอกนะ?

ยังกับเล่าความรู้สึกของตัวเอง

" น่า..ระบบ ฉันเข้าใจไอ้ที่เล่ามาทั้งหมดแล้ว ว่าแต่หน้าที่ของฉันจริง ๆ คืออะไรกันแน่ "

ข้อความสีฟ้าเรืองแสงปรากฏขึ้นตรงหน้า

[ เริ่มเดินเรื่องใหม่อีกครั้งในฐานะตัวเอก ]

" ขยายความที แบบนี้ฉันงงนะ "

[ ภารกิจหลัก : แย่งบทนางเอก ]

อะไร.. เจ้าขิมถึงกับหยุดคิดไปหลายวิ นั่นเพราะรู้เรื่องราวทั้งหมดดีที่สุดในฐานะคนแต่งเรื่องนี้ขึ้นมา เข้าใจว่าบทนางเอกต้องเจอกับอะไรบ้าง ที่แน่ ๆ คือการพยายามต้องทำให้ชายหนุ่มดุร้ายสามคนนั่นมาเป็นฮาเร็มของตนเองให้ได้

สามคนเลยนะ..

" คนเดียวก็พอมั้งระบบ " หญิงสาวต่อรอง นั่นเพราะแต่ละคน เธอได้บรรยายเรื่องราวต่าง ๆ เอาไว้แตกต่างจากตัวละครอื่นมาก นอกจากจะเก่งกันเกินมนุษย์มนาแล้ว

ร่างกายก็พิเศษกว่าชาวบ้าน เพราะเป็นตัวเอกในเรื่อง..

ก็เล่นบรรยายความเป็นชายของพวกเขาเอาไว้ ว่าใหญ่มาก..

เวรกรรมมีจริงเหรอเนี่ย..

นี่เพียงแค่แต่งนิยายเลี้ยงปากท้อง ยังต้องมาชดใช้เรื่องราวถึงขนาดนี้ ถ้าทำจริงคงไม่ได้ผุดได้เกิด

ระบบเด้งตัวหนังสือโต้ตอบขึ้นมา จนเกือบจะชนหน้าเธออยู่รอมร่อ

[ ใครใช้ให้แต่งแต่นิยายเรท 25+ 30+ อีกทั้งยังมีแต่ 3P 4P 5P 6P ไม่มีนิยายที่แต่งปกติสักเรื่อง ]

..มันมีนะ แต่น้อยเท่านั้นเอง

ทำไมกำลังรู้สึกว่าถูกระบบด่า?

" ก็..แฟนคลับเรียกร้อง "

ไม่เขียนเอาใจคนจ่ายเงิน จะให้เขียนเอาใจใครล่ะ อีกอย่างไม่ใช่เธอบนโลกนั้นคนเดียวที่เขียนนิยายแบบนี้สักหน่อย อ่านข้ามเนื้อเรื่องกันเป็นว่าเล่น เว้นตอนที่เขียนว่าNC ติดเหรียญแพงแค่ไหนก็ซื้อ ยอดเข้าอ่านต่างกันอย่างฟ้ากับเหว!

[ =-0=+ (%@%) __*^$#&^* ]

" ระบบคุยกันดี ๆ อย่าด่าฉันด้วยการใช้ภาษาต่างดาว "

[[ ภารกิจ >>> START ]]

[ เงื่อนไขภารกิจ : ถ้าปฏิเสธคุณจะจบชีวิตลงจากที่นี่ แล้วกลับไปยังโลกเดิม แต่ต้องชดเชยให้กับระบบ ]

..เห็นข้อความตรงหน้า เจ้าขิมถึงกับนิ่งค้างไปอีกครั้ง อะไรคือการที่ถูกดึงมาแบบงง ๆ แล้วต้องชดเชยให้ระบบ

ไปติดหนี้เธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน..

" ชดเชยยังไง? "

มันแน่นอนอยู่แล้ว ว่าถ้ารักชีวิตก็อย่าคิดลิ้มลองอนาคอนด้ายักษ์ทั้งสามนั่นเป็นเด็ดขาด ได้มดลูกแหกทะลุหมอเย็บไม่ไหว นั่นเพราะที่นี่ยังไม่มีความรู้เรื่องการเย็บแผล และการผ่าตัด เกรงว่าคงได้ตายตั้งแต่โดนอนาคอนด้าตัวแรกแทงเข้าไป

ข้อความสีฟ้าเด้งขึ้นมาอีกครั้ง

[ คุณจะถูกยึดค่าโชคทั้งหมด ]

อะไรนะ ?

เจ้าขิมนัยน์ตาถลน จ้องตัวหนังสือตรงหน้าคล้ายเห็นคน แต่ความเป็นจริงเป็นแค่ตัวหนังสือที่เธอเห็นได้คนเดียว

" ฉันเดินสายมูเอาก็ได้ " ให้มันรู้ไป ว่าทำบุญสร้างโบสถ์วิหารแล้ว จะไม่เพิ่มค่าโชคขึ้นมาเลย

[ ถ้าคิดว่ารอดจากการสุ่มระบบด้วยค่าโชคเป็นศูนย์ ก็กด>> ยกเลิกภารกิจ ไม่ใช่ว่าเคยเขียนตัวละครตัวหนึ่งให้ถูกทำร้ายด้วยการโดนข่มขืน ? ]

..มันขู่ แปลจากข้อมูลระบบที่ตอบกลับ คงเป็นเพราะถ้าค่าโชคไม่มี อาจจะถูกสุ่ม แล้วดึงตัวไปยังนิยายเรื่องอื่นที่เคยแต่งเอาไว้อีกครั้ง

ส่วนเรื่องฉากข่มขืนที่ว่า มันก็แค่เป็นปมหนึ่งของตัวละครประกอบเท่านั้น แต่เจ้าตัวก็ยังรู้จักยังกับเป็นแฟนพันธุ์แท้เชียว แบบนี้จะรอดจากเงื้อมมือระบบยังไงไหว นิยายคนอื่นทะลุมิติพร้อมระบบโกงแล้วได้ดี

นี่เธอกลับโดนระบบข่มขู่สารพัดเพื่อให้มีผัวสามคน

..ประเสริฐ

" ... "

[ … ]

มองไปยังข้อความหนึ่งแล้วกดเงียบ ๆ ข้อความเปลี่ยนจาก [[ ภารกิจ >>> START ]] เป็น..

[[ ภารกิจ >>> เริ่มบทที่ 1 >> อัพเดท 0 / 100 ]]