บทที่ 4.1 - ต้องมนต์เสน่หา 20+ (หวานปนเร่าร้อน)

1035 คำ

“ฉันรักเธอ” คำว่า 'รัก' ที่เก็บอยู่ในใจมาช้านานบัดนี้เขาได้พูดมันออกไปแล้ว หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำราวกับมีใครนำปะทัดไปจุดไว้ สาวน้อยไร้เดียงสามองปรายนิ้วแกร่งที่เกลี่ยเช็ดน้ำตาบนแก้มนุ่ม แววตาคมกล้าหวาดหวั่นต่อบางสิ่งบางอย่าง ลมหายใจอุ่นร้อนคลายความเกรี้ยวกราดลงไปมาก จอมทัพค่อยๆ ทิ้งน้ำหนักตัวทาบทับเรือนกายบอบบางน่าทะนุถนอมสุดหัวใจ ปลายจมูกโด่งเป็นสันคลอเคลียแก้มใสเปียกชื้นคราบน้ำตา ที่ไม่รู้ว่ามันหยุดไหลตั้งแต่เมื่อไร ปลายรุ้งเหมือนคนหูหนวกตาบอด เธอไม่รับรู้สิ่งใดนอกจากมองเครื่องหน้าหล่อเหลาดุจรูปปั้นเทพเจ้ากรีก จอมทัพคลี่รอยยิ้มบางเบาเหนือมุมปากเล็กน้อย ปากหยักกดจูบกลีบปากนุ่มด้วยท่าทีอ่อนหวานละมุนละไม สอดเรียวลิ้นฉ่ำชองเข้าหาโพรงปากหอมกรุ่น รสชาติสุราขมปร่ากระจายทั่วเรียวปากอิ่ม ก่อนหน้าเธอรังเกียจและอยากผลักไสเขาไปให้พ้นๆ แต่ทำไมตอนนี้ถึงน้อมรับสัมผัสของเขาด้วยความเต็มใจ ยินยอมให้ลิ้น

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม