“อะไรของโป้งเนี่ย” วีรนุชลุกขึ้นนั่งในทันที แม้จะยากลำบากอยู่สักหน่อยก็ตาม เพราะคนบางคนไม่ยอมขยับที่ให้
“นอนด้วย บนนั้นมันหนาว”
“เลิกทำตัวเป็นเด็กซะทีค่ะ มานอนเบียดแบบนี้ไม่ได้ คุณไม่สบายอยู่นะ”
“แค่วูบเพราะพักผ่อนไม่พอ ไม่ได้มีเชื้อโรคอะไรซักหน่อย นะ นะ นอนด้วยนะ นะ” เขาอ้อนทำตาปริบๆ แต่วีรนุชส่ายหน้าหวือ เอ่ยเสียงเด็ดขาด
“ไม่ได้ค่ะ” เธอว่าพลางก้าวลงจากโซฟา ประคองเขาให้ลุกขึ้นแล้วพาเดินไปส่งที่เตียง ซึ่งคนไข้ก็จะออกอาการต่อต้านอยู่ตลอดเวลา แต่ที่สุด เธอก็พาเขาไปจนได้ เธอจัดการแขวนสายน้ำเกลือกับที่แขวน แล้วพยักหน้าให้เขาขึ้นเตียงเสียที “มาค่ะ อย่าดื้อ ร่างกายของโป้งต้องการพักนะคะ”
“ร่างกายนุชก็ต้องการพักเหมือนกัน โป้งรู้นะว่าก่อนนี้นุชก็ทำงานหนักมาก จนแทบล้มทั้งยืนมาแล้ว” เขารั้งเอวเธอเข้าหา แล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยน “ดูสิ ตัวก็เล็กแค่นี้”
“พี่พอลเล่าให้ฟังเหรอคะ นี่คงหลอกถามอะไรเยอะแย
