หนี้ชีวิต ลิขิตเกมไทย

รถไฟสู่สนามฆ่า

สถานีรถไฟบางกอกน้อย เวลา 22:48 น.

บรรยากาศเงียบสงัด ราวกับทั้งโลกถูกแช่แข็ง

แม้จะเป็นใจกลางเมือง แต่ที่นี่กลับไม่มีแม้แต่เสียงรถ หรือแสงไฟจากร้านสะดวกซื้อ

เพียงแค่แสงสลัวจากหลอดฟลูออเรสเซนส์ดวงเดียว ที่กระพริบอยู่เหนือชานชาลาร้าง

เตชินท์เดินเข้ามาพร้อมเป้ใบเล็กที่มีแค่เสื้อผ้าสองชุด สมุดจดของแม่ และยาพารา

ใจเขาเต้นแรง มือเย็นเฉียบ ทั้งที่อากาศร้อนอบอ้าว

บริเวณชานชาลามีคนยืนกระจายอยู่ราวๆ 30 คน

บางคนใส่สูท บางคนแต่งตัวโทรม บางคนดูเหมือนจะยังเป็นวัยรุ่น

ไม่มีใครพูด ไม่มีใครสบตา ไม่มีใครแม้แต่จะถาม

ทุกคนต่างยืนห่างกัน ราวกับต่างก็รู้...

นี่ไม่ใช่สถานที่ของคำว่า “มิตรภาพ”

เตชินท์มองซ้ายขวา จนเจอสาวคนหนึ่งยืนกอดอกพิงเสา

เธอใส่เสื้อแขนยาวมีฮู้ด กางเกงยีนส์ขาดๆ ผมย้อมสีทองครึ่งหัว

ริมฝีปากแดงจัด และดวงตาที่เหมือนจะแทงทะลุคน

“มองอะไร”

เธอพูดก่อน แม้เขาไม่ได้เอ่ยปาก

เตชินท์หลบตาแล้วพยักหน้าเบาๆ เป็นการทักทาย

“เราแค่มาเหมือนกัน…”

“ทุกคนที่นี่ก็ติดหนี้เหมือนกันนั่นแหละ อย่าคิดว่าใครอยากรู้จัก”

เธอตอบพลางเบือนหน้าไปทางรางรถไฟ

เตชินท์เงียบ เขาไม่ได้โกรธกลับรู้สึกเข้าใจด้วยซ้ำ

เสียงหวีดของล้อเหล็กกรีดก้องขึ้นจากความมืดในอุโมงค์

เงาใหญ่ขนาดตู้รถไฟพุ่งมาด้วยความเร็ว…

แต่ไม่ใช่รถไฟธรรมดา

มันเป็น รถจักรไอน้ำโบราณ สีดำสนิท ตกแต่งด้วยลายไทยสีทองลายพันธุ์พฤกษา

โคมไฟหน้ารถเป็นรูป “หัวโขนหน้ายักษ์”

ที่เปล่งแสงสีแดงเหมือนตามนุษย์

เสียงหวีดรถไฟดังขึ้นอีกครั้งขณะจอดตรงหน้า

ประตูตู้ที่ 1 เลื่อนเปิดโดยไม่มีใครกด

ไฟสีแดงภายในสว่างจ้า

เสียงระบบอัตโนมัติดังขึ้นเป็นภาษาชัดเจน

“ขอต้อนรับเข้าสู่การเดินทางของผู้ถูกเลือก โปรดขึ้นโดยเรียงตามหมายเลขที่ได้รับ”

ทันใดนั้น

โทรศัพท์ของทุกคนสั่นพร้อมกัน

เตชินท์หยิบขึ้นมาดู

บนหน้าจอขึ้นหมายเลขใหญ่ 3 หลัก: 027

ผู้หญิงคนนั้นก็เหลือบมองโทรศัพท์ของตัวเอง

“020... เหอะ ใกล้กันดีนี่ จะได้ตายพร้อมกันไหมล่ะ”

เธอพูดแบบไม่สบอารมณ์ ก่อนเดินขึ้นรถไปอย่างไม่ลังเล

เตชินท์สูดลมหายใจ

และก้าวตามเธอขึ้นรถไฟสายมรณะ

ภายในรถไฟ... ไม่ใช่แบบที่เขาคิด

ไม่มีเก้าอี้ ไม่มีหน้าต่าง ไม่มีเครื่องปรับอากาศ

แต่เป็น ห้องสี่เหลี่ยมโล่งๆ ปูพื้นไม้ลายไทย

ที่ผนังมีช่องเก็บของเล็กๆ พร้อมหมายเลข

เมื่อทุกคนขึ้นมาครบ

เสียงระบบดังขึ้นอีกครั้ง

“ขอให้ผู้โดยสารทุกคน เปลี่ยนเครื่องแต่งกายเป็น ‘ชุดไทยร่วมสมัย’ ตามหมายเลขของตนในช่องเก็บของ”

“เมื่อประตูปิด เกมจะเริ่มต้นทันที”

เตชินท์เปิดช่องของหมายเลข 027

ข้างในคือชุดไทยแขนยาวสีเลือดหมู โจงกระเบนพับเรียบ

พร้อมหน้ากากลายไทยขาว-ทอง ที่มีหมายเลข 027 ตรงหน้าผาก

เขาถือมันขึ้นมา… ลายละเอียดงดงามราวกับของโบราณ

แต่ในใจรู้สึกเย็นวาบ

“นี่มันอะไรกันแน่…”

เขาไม่รู้ว่าอีกกี่นาทีจะถึงที่หมาย

หรือ “ที่หมาย” คือที่ที่เขาจะได้ตาย

แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้คือ...

เขาจะไม่ถอยอีกแล้ว