17. ใครจะเชื่อ
1030 คำ
“กว่าจะกลับมาได้นะมึง”
“ดึกแล้วมาทำไมวะ” น้ำเสียงเอาเรื่องลอยแว่วเข้ามาในขณะที่ชายหนุ่มกำลังเดินเข้าลิฟต์ในคอนโด ไม่ต้องหันมองพชรก็รู้ว่าใครมาดักรอเขา
“อยากมาดูหน้าไอ้คนที่มันเบี้ยวนัด”
“แล้วไง”
เจ้าของบ้านยื่นหน้ายิ้มระรื่นใส่เพื่อนรัก พชรกลับมามาถึงคอนโดส่วนตัวเวลาสามทุ่มกว่า และก็ไม่ยี่หระที่จะเทวราริช
วันนี้เขาได้พบเพื่อนใหม่ และสาวคนนั้นก็ถูกใจเขามากอย่างไม่น่าเชื่อ สาวหน้านิ่งมีสถานะเป็นเลสเปี้ยนแต่เธอกลับโดนใจพชรมาก
อาจเป็นเพราะเธอมีความแปลกไม่เหมือนใครหรือเปล่าก็ไม่รู้
“คราวนี้ใครอีกวะ ใจคอมึงจะล่าให้หมดทั้งวงการเลยเหรอ”
“เปล่า! คนนี้ธรรมดาสุดๆ” สาวเซอร์ในชุดอยู่บ้าน สวมเพียงเสื้อกล้ามแขนกุดกับกางเกงขาสั้นและลงแป้งบางๆ เพื่อให้แก้มดูเนียนใส
นิสัยพูดน้อย แต่กินเก่งและเรียบง่าย อาหารชิ้นใหญ่ๆ เธอก็ยัดเข้าปากและเคี้ยวตุ้ยแบบไม่ห่วงสวยสักนิด
“แสดงว่าถูกใจจริง”
“เออ! อยากได้แต่ก็เสียดายฉิบ”
“เขามีผัวแล้วเหรอ” วราริชยังจำได้ตอนที่พชรพูดถึงนักร้องสาวคนนั้นที่เขาถูกใจ ครั้งนี้วราริชจึงพูดใส่ผู้หญิงที่พชรชอบด้วยคำเดียวกัน
“กูว่าเขาน่าจะเป็นผัว”
“ห้ะ!?”
“เขาดูทรงผัวมากกว่าเมีย”
คนที่เติบโตเมืองนอกมานานเข้าใจได้ไม่ยาก
เรื่องเพศที่สามหรือเพศทางเลือกไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับวราริช
หญิงชายมันก็แค่ลักษณะทางเพศ ความชอบและรสนิยมต่างหากที่ไม่มีอะไรมากำหนดขอบเขตได้
ประเทศอื่นเขามองข้ามเรื่องนี้และมีสิทธิเท่าเทียมตามกฎหมาย
“ถ้าชอบก็จีบเลย” มิหนำซ้ำยังยุส่งอีกด้วย
“จะดีเหรอวะ”
“ถ้าจีบไม่ติดก็เหมือนมีเพื่อนผู้ชายเพิ่มอีกคน ไม่เห็นจะเป็นไร”
“ก็จริง!” อาจเป็นเพราะพชรไม่ได้คิดเชิงชู้สาวกับเธอคนนั้นแต่แรกจึงค่อนข้างผ่อนคลายและสบายใจตลอดเวลาที่อยู่กับอัน เขาเองก็ไม่ได้เดินเล่นกินเที่ยวแบบลืมเวลาห้าหกชั่วโมงได้ขนาดนั้นตอนที่อยู่กับเธอ
P - ได้เพิ่มคุณเป็นเพื่อนจากเบอร์โทร
P - Goog morning?
Morning - Ai_an
เพื่อนใหม่ทักทายเข้ามาตั้งแต่ตะวันแตะขอบฟ้า คนที่ตื่นเช้าเป็นปกติธรรมดาเมื่อเห็นข้อความจึงรีบตอบรับ
นานเท่าไรแล้วที่ไม่มีใครมาจีบแบบนี้
“ทำอะไรอยู่ครับอัน”
“กำลังจะทานมื้อเช้าค่ะ”
Ai_an ส่งรูป
บนโต๊ะไม้สีเข้มมีจานสามถึงสี่ใบ แต่ที่สะดุดตาสะดุดใจพชรก็คือชุดจานและช้อนส้อมสองชุดที่ถูกวางจัดเตรียมไว้คู่กัน
คงไม่ต้องถามว่าเตรียมไว้ให้ใคร ไม่แคล้วก็คงของแฟนสาวที่ชื่ออริ
“ผมทักมาแบบนี้จะมีปัญหาหรือเล่าครับ” ชายหนุ่มยังคงแสดงความเป็นสุภาพบุรุษเสมอแม้จะคิดไม่ซื่อกับเธอ แต่เขาก็อยากที่จะให้เกียรติแฟนสาวคนนั้น
มั่นใจว่าตัวเองมีดีไม่แพ้ใครเช่นกัน เขาอาจจะเปลี่ยนทอมให้กลายเป็นเธอได้ ก็ได้
“ไม่นะคะ อันจะมีปัญหาอะไรคะ”
“ถ้าเกิดว่าผมอยากโทรหาอันโอเคใช่ไหม”
“ค่ะ” พชรถามย้ำอีกครั้ง
และในเมื่อเจ้าตัวเปิดทางมาซะขนาดนี้แล้วก็พร้อมเดินทางจีบเต็มที่
“ไอ้ห่า! นั่งคุยไปยิ้มไป หมั่นไส้เว้ย”
“มึงก็ไปหาหญิงสักคนไป๊”
“อย่างมึงเนี้ยจะเห่อของใหม่ได้สักกี่วันวะ”
“กูจริงจัง”
“อ้อเหรอ” อีกครั้งที่วราริชจะอดแซวเพื่อนรักไม่ได้ หนุ่มเจ้าสำราญนักฟันดาบอย่างพชรอะนะจะจริงจังกับใครสักคนเป็น
“ถึงกูจะไม่ได้อยากมีลูกมีเมียอย่างมึงแต่ถ้ากูถูกใจใครเข้าจริงๆ กูก็พร้อมจริงจังนะเว้ย”
“ก่อนได้ก็พูดงี้แหละ”
“ถ้าเขาไม่ได้ง่ายๆ ขนาดนั้นก็อาจใช่” มันก็จริงอย่างที่พชรว่า
ความสัมพันธ์ใดๆ ก็ตามแต่ถ้ามันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบที่นำพาใช่ว่าจะมีค่าและยั่งยืน
ถ้ามันเริ่มต้นแบบง่ายๆ แล้วทำไมมันถึงจบลงได้ยาก หนุ่มเจ้าสำราญผ่านความฉาบฉวยมาจนนับครั้งไม่ถ้วน
“แล้วทำเป็นพูด”
“เดี๋ยวกูหาให้มั้ย เอาแบบเจ็ดวันเจ็ดคนไม่ซ้ำ”
“ไม่ต้อง! เมื่อวานกูก็เจอคนหนึ่งแล้ว โคตรน่ารัก”
“มึงก็มีหญิงแล้วยังจะเสือกมางอแงอีกนะ” เมื่อคืนวราริชบ่นเป็นหมีกินผึ้งเรื่องที่เขาทิ้งไปกินข้าวกับหญิงอื่น ทั้งๆ ที่เจ้าตัวก็ไปนั่งจีบหญิงเหมือนกัน
“งอแงบ้านมึงสิ”
“ไหนน่านักโคตรๆ ของมึงเอามาอวดหน่อยดิ่” แน่นอนว่าเขาอยากพิสูจน์คำพูดที่วราริชโม้ ไอ้คนที่เติบโตเมืองนอกจะชอบสาวไทยแบบไหนกันนะ
“ทีมึงยังไม่ให้กูดูเลย” พชรเปิดรูปที่เขาแอบถ่ายด้านหลังของสาวคนนั้น รูปในแอฟแชทก็ไม่ได้เห็นหน้าแม้แต่น้อย
“ไหน!” พชรยังคงตื๊อ ในขณะที่วราริชรื้อหานามบัตรจากสาวที่เจอในโชว์รูมเมื่อวาน แต่ทว่า
“ไม่มี หายไปไหนวะ”
“โม้?”
“จริง! มึงถามไอ้ก๊อตได้เลย เมื่อวานกูนั่งคุยกับเขาตั้งนาน”
“เด็กไอ้ก๊อตมันหรือเปล่า เพื่อนกันเขาไม่ซ้ำรอยกันนะเว้ยไอ้ริช มึงไปเช็กดีๆ ก่อน เพราะลูกค้าสาวๆ ในเข้าศูนย์มันฟาดหมดแล้ว ที่เห็นๆ คือพวกที่อยากให้มันกลับไปซ้ำ” พชรเองก็เคยเอารถเข้าบริการที่ศูนย์เดียวกัน
ด้านหน้าปล่อยให้เช็กเครื่องยนต์และตรวจสอบสมรรถนะ
ส่วนเจ้าของรถก็พากันมาทดลองขับและขี่กันที่ด้านหลัง
“เชี่ย! พวกมึงนี้แม่ง”
“ถึงจะเป็นเพื่อนกัน แต่ก็ไม่กินของต่อจากกัน โอเคนะเว้ย”
- ผู้เขียน
