7. GO
1290 คำ
“มอร์นิ่งค่ะบอส”
“อุ๊ย!” เป็นธรรมดาที่พนักงานฝ่ายขายจะต้องแต่งเสื้อผ้าหน้าผมแบบจัดเต็มและสวยตลอดเวลา
เอลี่ พนักงานฝ่ายเออีก็คือหนึ่งในนั้น แต่ทว่าวันนี้คนที่เคยเป๊ะทุกกระเบียดนิ้วกลับดูสดในแบบที่เขาไม่เคยเห็น
ดวงตากลมโตไม่ได้ลงอายแชโดหรือเขียนขอบตาให้ดูเข้ม พวงแก้มไร้สีสันปล่อยให้เปลือยเปล่า
ริมฝีปากกระจับมีเพียงลิปกลอสมันวาวเท่านั้น
เป็นลุคใหม่ที่แปลกตาใช่ย่อย
“ว่าไงคะบอส มีอะไรให้เอลี่รับใช้”
“เกินไปครับคุณเอลี่” ผู้จัดการไท่เลิกสนใจสิ่งผิดปกติของเออี
เขายื่นแฟ้มเอกสารรายชื่อบริษัทต่างๆ ที่แอบสืบมาได้ว่าจะมีการเปิดเคสบริษัทโฆษณาในเร็วๆ นี้เพื่อร่วมวางแผนการฝ่ายขายคนเก่งของเดอะวัน
“ว่าไงครับ”
“น่าสนใจนะคะ ส่วนเป็นธุรกิจที่เราไม่ค่อยได้รับทั้งนั้น” เออีสาวอ่านแค่ชื่อบริษัทก็พอรู้จักว่าแต่ละรายชื่อนั้นดำเนินธุรกิจด้านอะไร
ธุรกิจอะไหล่ยนต์ รถนำเข้าจดประกอบ ยาสามัญประจำบ้านและอสังหาริมทรัพย์ที่เดอะวันไม่มีประสบการณ์ด้านนี้
น่าหวั่นใจเช่นกันหาต้องเข้าประมูลกับบริษัทที่เคยมีผลงานมาก่อนแล้ว
“เอาค่ะ! ไม่มีอะไรที่ดิฉันขายไม่ได้ บอสวางใจได้เลยค่ะ”
“ดีครับ! คุณเอลี่นี้เยี่ยมจริงๆ แต่ว่า!”
“แต่ว่าอะไรรึค่ะ” อะไรที่มีแต่ล้วนย่อมไม่ดีทั้งนั้น
เออีสาวไฟแรงพร้อมพุ่งชนเป้าหมายต่างๆ ขอเพียงทีมงานที่พร้อม (ไม่ใช่แบบครีเอดหัวฟูเมื่อเช้า)
“จริงๆ ผมก็ไม่อยากให้คุณเอลี่กดดันนะครับ แต่ทางมาเลกำชับมาว่า ภายในเดือนนี้คุณต้องเก็บงวดแรกของพีพีคอปให้ได้”
“...”
คนฟังลู่ตามองพื้นและพ่นลมหายใจ
พลาดเองจริงๆ ที่ปล่อยเครดิตให้ลูกค้าเกินกว่าที่เซ็นสัญญากัน
“รับทราบค่ะบอส ดิฉันจะเร่งดำเนินการให้ทันที”
“Keep fighting!”
“คะ”
เออีสาวรับคำจากนั้นก็รีบจ้ำอ้าวกลับไปห้องพื้นที่ส่วนตัว
กระเป๋าเครื่องสำอางใบใหญ่ถูกยกขึ้นมาวางบนโต๊ะ จากนั้นคนงามก็บรรจงลงไพรเมอร์ตามด้วยรองพื้นและไฮไลท์ไล่เฉดสีต่างๆ
ตามด้วยเครื่องสำอางมากมาย
ได้เวลาออกไปล่ายอดขายเข้าบริษัท ได้เวลาทำในเรื่องที่ถนัดของตัวเอง
GO Moter
“เฮ้ย! ต้องเป็นคนแบบไหนกันวะถึงได้จอดรถขวางชาวบ้านแบบนี้” เออีสาวสบถเสียงสูงเมื่อเดินกลับมายังรถของตัวเอง
ไม่อยากเชื่อว่าคนมาใหม่จะมาจอดแปะแบบไม่ยอมเข้าซองแถมยังล็อกเบรกมือ
ช่องจอดในลานมีว่างจนแทบตั้งเน็ตตีแบดได้สบายๆ แต่ไอ้รถเฮงซวยนี้ดันมาจอดขวางหน้าของเธอไว้ราวกับจะหาเรื่องกัน
“พี่รปภ.ค่ะ ช่วยตามหาเจ้าของคันนี้ที”
“อุ้ยคุณ! เล่นจอดในช่องผู้บริหารเลยเหรอ ช่องอื่นมีให้จอดเยอะแยะ”
“ไหนคะ...อ๊ะ!” ป้ายข้างหลังบนกำแพงที่เอลี่ไม่ทันสังเกต
เธอหน้าเจื่อนลงบอกบุญไม่รับทันทีเพราะดันจอดรถไม่ดูตาม้าตาเรือ
“ทำไงดีพี่รปภ.”
“ก็ต้องรอให้คุณเขาออกเองครับ ใครจะกล้าไปตามให้ผู้บริหารมาขยับรถ อีกอย่างคุณจอดผิดที่เองนะ ที่ว่างตั้งเยอะตั้งแยะ”
“ก็ตรงนี้มันใกล้ลิฟต์ที่สุดนี้หน่า” เอลี่ได้แต่รำพึงรำพันในใจ
ใครใช้ให้เธอเข้าไปจอดในช่องประจำของผู้บริหารจีโอมอเตอร์และเข้าไปติดต่อด้านในตั้งสามสี่ชั่วโมง
“ครับบอส เดินทางเป็นไงบ้าง”
...
“จะให้ผมมาส่งที่บริษัทหรือจะแวะเข้าคอนโดก่อนดี”
...
“โอเคครับ อีกยี่สิบนาทีเจอกัน”
“นี่คุณ คุณมีกุญแจรถคันนี้เหรอ”
“ครับ! ถามทำไม” เอลี่เดินวนอยู่นานจากนั้นจึงวิ่งหาของมาติดสินบนพี่รปภ.
เครื่องดื่มชูกำลังยี่ห้อดังพร้อมด้วยขนมนิดหน่อยหิ้วมาเต็มมือเพื่อร้องขอน้ำใจเป็นการตอบแทน
“ขอบคุณสวรรค์ ได้ออกสักที”
“นั่นรถคุณเหรอ”
“ใช่ค่ะ รถฉันเอง”
หนุ่มร่างใหญ่ในชุดช่างตวัดตามองระหว่างเจ้าของรถกับรถ
แน่นอนว่าเธอไม่ใช่บริษัทที่บริษัทจีโอมอเตอร์แน่นอนเพราะเขาไม่เคยเห็น
“ว่าแล้วว่าคนขับต้องเป็นผู้หญิง เฮอะ!”
“แล้วมันยังไงคะ” เอลี่ติดใจกับน้ำเสียงดูแคลน
คำพูดแบบนี้มันส่อแววเหยียดเพศ ผู้หญิงขับรถแล้วมันยังไง
“ขอโทษนะ ผมรีบ”
“เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้หมายความว่าไง...เฮ้ย! กลับมาก่อนสิวะ” ท้ายรถรุ่นหรูราคาแพงที่เออีสาวไม่มีปัญญาถอยออกจากศูนย์แน่นอนกำลังวิ่งจากไป
เธอได้แต่แอบเคืองที่ถูกต่อว่าทางคำพูดและสายตา
สนามบินภายในประเทศ
“สวัสดีครับบอส ไปพักผ่อนมาสนุกไหม”
“เหนื่อยฉิบหาย อะถือดิ่”
“ตลกแหละมึง กูขับรถมารับก็บุญเท่าไรแล้ว” สองหนุ่มทักทายพอเป็นพิธี
สาเหตุที่ผู้มารับเรียกเพื่อนสนิทว่าบอสเพราะครอบครัวของอีกฝ่ายถือหุ้นเยอะกว่า
แต่ก็ใช่ว่าความเป็นเพื่อนจะลดหลั่นลงตามจำนวนหุ้น
พชรและวราริช ทายาทแห่งสองตระกูลชื่อดังเป็นมากแค่เพื่อน
ทั้งสองเกิดในปีเดียวกัน เติบโตมาพร้อมๆ กับบริษัทที่พ่อแม่พวกเขาร่วมก่อตั้งขึ้นมา
ผู้ผลิตชิ้นส่วนยานยนต์และส่งออกในไทยไม่มีที่ไหนเทียบจีโอมอเตอร์ได้ และรุ่นลูกก็พร้อมแล้วที่จะพัฒนาต่อไป เอาให้ใหญ่ที่สุดในทวีปเอเชียขึ้นไปเทียบชั้นกับญี่ปุ่นและจีน
“ไอ้ริช ถ้าคุณป้าจับได้กูไม่เกี่ยวด้วยนะ”
“ลงเรือลำเดียวกันแล้วอย่าพูดมาก”
“กลับบ้านสักทีสิวะ กูไม่รู้จะแก้ตัวยังไงแล้ว”
“มึงเคยสับรางไม่ทันด้วยเหรอไอ้พี”
“ก็ไม่เคยนะ”
“เออ! งั้นก็อย่าให้แม่กูรู้เป็นพอ” วราริช หรือ ‘ริช’
ทายาทผู้ถือหุ้นหลักของจีโอมอเตอร์ เขาเดินทางกลับจากอเมริกาได้เดือนกว่าแล้วแต่ไม่มีใครรู้
เพราะชีวิตวัยเด็กโลดโผนไปหน่อยจึงถูกส่งไปดัดสันดาน
พ่อแม่ตัดขาดไม่ส่งเงินให้สักบาทพร้อมกำชับว่าหากไม่กลับตัวเป็นผู้เป็นคนจะยกมรดกให้คนอื่น
หนุ่มอาชีวะเลือดร้อนผู้รักพวกผ่องและสถาบันตีรันฟันแทงกับเด็กช่างที่อื่นจนพ่อและแม่กลับว่าจะเกิดอันตรายถึงชีวิต
วราริชจึงถูกเนรเทศไปเรียนต่อที่อื่นจากนั้นเป็นต้นมา
“ให้กูพักบ้างเถอะ”
“กลับมารับตำแหน่งของมึงสักที ทั้งโรงแรมทั้งโรงงานกูเนี้ยจะตายสักวัน”
“เห็นมึงหิ้วดาราขึ้นห้องออกบ่อยไม่เห็นจะตายสักที”
“นั่นมันวิธีคลายเครียดของกู” พชร หรือ ‘พี’ หนุ่มเจ้าสำราญ ทายาทหนุ่มที่ต้องควบสองตำแหน่งทั้งบริหารจีโอมอเตอร์และโรงแรมของครอบครัว
มันไม่แปลกที่เขาจะระบายความกดดันในหน้าที่การงานไปกับหญิงสาวสักคนเป็นการผ่อนคลาย
หนุ่มหล่อเพียบพร้อมโพร์ไฟล์ดีไม่ต้องออกแรงหาสาวมาปรนเปรอ
และดาราสาวเจ้าบทบาทคนล่าสุดที่พรชคั่วอยู่ก็เป็นถึงนางเอกเบอร์ต้นของประเทศ ฉายา ‘เจ้าหญิงแห่งวงการ’
- ผู้เขียน
