หัวใจหนุ่มใต้แผงอกแกร่งเต้นระส่ำ เขาเริ่มกลัวผู้หญิงที่ชื่อ มุกตาภาคนนี้แล้ว เธอกำลังจะเสกเป่ามนต์ให้เขาตกหลุมรักเธอ
“ไม่”
“ไม่อะไรของคุณ” เธอเผลอแวดใส่ กลบเกลื่อนอาการที่หัวใจใกล้ระเบิดเพราะจูบของเขา
“ไม่ใช่เวลานะสิ ตอนนี้ต้องไปลงเรือหาปลา”
“อะไรนะ” มุกตาภารู้สึกขนพองสยองขวัญ เมื่อนึกถึงท้องทะเลกับกิติศัพท์ของคลื่นลม แค่นั่งมองดูเล่น ๆ ก็น่ากลัว นี่จะให้เธอไปนั่งเรือหาปลา
“ไม่นะ ฉันไม่ไป”
“เธอต้องไป”
เหมราชคงถนัดจับกระชากลากถูหญิงสาวเป็นแน่ เขาลากเธอตามติดเขาไปลิ่ว ๆ
‘เธอต้องตายแน่ ๆ’ มุกตาภาได้แต่คิดในใจ หัวใจโหยหาคิดถึงแต่มารดา ได้แต่ภาวนาให้แม่กับพ่อส่งคนมาช่วยเธอจากนรกขุมนี้เสียที
‘แดนช่วยด้วย ช่วยด้วยแดน มุกยังไม่อยากตาย’ เธอภาวนาไปถึงเพื่อนรุ่นน้องที่ตายไปแล้ว อย่างน้อย ๆ เรื่องทั้งหมดผู้ชายคนนี้เข้าใจผิดไปเอง
แดดกำลังแรง ดวงอาทิตย์สาดแสงลงมากระทบผิวน้ำอย่างหน้ากลัว แค่มอง
