CHAPTER 2
747 คำ
ค่ำวันนั้น มุกตาภาขอตัวจากสองสาวเพื่อนรักออกไปเดินยืดเส้นยืดสายเพื่อย่อยอาหารที่หน้าหาด ซึ่งไม่ไกลจากเพื่อน ๆ ที่นั่งล้อมวงกินหมูกะทะ ที่รีสอร์ทมีไว้บริการ ทุกอย่างต้องปรับตามสถานการณ์ปัจจุบัน
หญิงสาวผูกผ้าบาติกสีสันสวยสดใส เข้ากับเสื้อเข้ารูปสีชมพูอ่อน ด้านบนเป็นเพียงเสื้อสายเดี่ยวสีเดียวกัน เธอเดินเล่นอยู่ริมหาดเพื่อทอดอารมณ์
มุกตาภานึกทบทวนถึงเรื่องที่ตนต้องแต่งงานเพื่อชดใช้หนี้ให้แก่บิดา ตามคำขอร้องของมารดา ไม่ว่าจะคิดวนในหัวไปมาทบทวนเพียงใด ตนก็ยังน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตายิ่งนัก ชีวิตของเธอ ไม่มีสิทธิ์เลือกขนาดนี้เลยหรือ ต้องก้มหน้ารับชะตากรรมเช่นนี้
ความฝันของเธอ ก็แค่อยากมีรักดีๆ และแต่งงานกับผู้ชายสักคน แต่ไม่คิดว่า... เธอจะไม่มีสิทธิ์
ดวงหน้าของมุกตาภาหม่นเศร้า หัวใจเคว้งคว้างเอามาก ๆ
“มาอยู่นี่เองยายมุก” เสียงของสราลี
“อ้าว... แล้วยายแป้งล่ะ”
“รายนั้นนะเหรอ สายเก็บกวาดอยู่แล้ว” ยิ้มให้กันตาหยี
“เพราะว่าของว่างมาแล้วน่ะสิ ฉันเลยเดินมาตาม นี่ก็กำลังโพล้เพล้ด้วย อย่าเดินไปไหนไกลเลยนะ ถึงจะมีหนุ่มชาวเลหล่อ ๆ ป้วนเปี้ยนนักก็เถอะนะ”
“แหม... ห่วงอยู่เรื่องเดียวเลยนะแก ไปก่อนเลย อีกเดี๋ยวฉันจะรีบตามไปนะ”
“อย่าให้รอนานน่า แล้วก็ถ้าเจอหนุ่มหล่อ แกก็อย่าลืมหนีบมาด้วยล่ะ” มุกตาภากลั้นขำ
แม้สราลีจะเป็นสาวร่างอวบระยะสุดท้าย แต่หัวใจของนางกลับมุ้งมิ้งน่ารักสดใส มุกตาภามองตามร่างของเพื่อนสาวอวบจนไปถึงที่โต๊ะหมูกระทะ
เมื่อหญิงสาวกลับมาอยู่ตามลำพังอีกครั้ง คำถามเดิมยังคงวนเวียน
‘พร้อมแล้วหรือกับการแต่งงาน?’
‘ฉันไม่พร้อมเลยสักนิด’ มุกตาภาตอบตัวเองออกมาโดยไม่ลังเล แต่หากไม่แต่งกับเสี่ยรุ่งเรือง แล้วหนี้พนันที่บิดาติดค้างอยู่นั้นจะทำเช่นไร
“มุกตาภา” เสียงทุ้มดังมาจากทางด้านหลัง เรียกให้หญิงสาวต้องหันตัวกลับไปมอง ทันทีที่หันกลับไปสายตาของหญิงสาวปะทะเข้ากับแผงอกกว้างแน่นหนั่นด้วยกล้ามเนื้อ
เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง จึงรู้ว่าเขาเป็นชายแปลกหน้า ที่มีดวงตาดุคมกริบแบบฉบับของคนใต้แท้ ๆ และที่แน่ ๆ มุกตาภาไม่รู้จักเขา
ชายหนุ่มมองร่างเล็กที่มีความสูงเพียงระดับอกของตน ผิวเนื้อแก้มสีชมพูอ่อนละมุน ประกอบกับดวงตากลมโต วินาทีแรกเขาเชื่อสนิทใจว่าความสวยไร้เดียงสานี่ คือเปลือกนอกที่สามารถล่อหลอกผู้ชายอ่อนประสบการณ์ได้อย่างไม่ยากเย็น
“คุณเป็นใครคะ? ฉันมั่นใจว่า ฉันไม่รู้จักคุณมาก่อน แต่คุณเรียกชื่อฉัน” ดวงตาฉงนและแปลกใจ หัวใจเริ่มหวั่น ๆ เธอนึกกลัว แม้ว่าคนตรงหน้าจะดูหน้าตาดี หล่อเข้าขั้น แถมบึกบึน
“คนที่เธอควรต้องรู้จักนับจากนี้ไป”
มุกตาภาเห็นท่าทางขึงขัง ดวงตาดุดังเสือ และน้ำเสียงยังเข้มจัด ทำให้หัวใจนึกหวาดกลัว หญิงสาวทำท่าจะเดินถอยห่าง แต่เมื่อหมุนกายก้าวเท้าเตรียมออกวิ่ง
หมับ.... โปะ... มีอะไรบางอย่างส่งเข้ามาปิดปากและจมูก เธอหายใจเข้า มุกตาภารับรู้ได้ถึงกลิ่นฉุนบางอย่างที่เธอได้สูดเข้าไป
‘กลิ่นยา!’ ผ้าเช็ดหน้าชุบยาสลบแบบดม ได้ผลทันทีภายในเวลาไม่กี่นาที ร่างเล็กของมุกตาภาร่วงลงสู่อ้อมกอดของเขา ราวกับลูกนกถูกยิงร่วงตกจากรัง
ดวงตาของชายหนุ่มวาวโรจน์มองอย่างนึกเดียดฉันท์รังเกียจร่างที่ไร้สติในอ้อมแขนของเขา
“เธอมันแพศยา และน่าขยะแขยงเหลือเกิน ผู้หญิงที่เห็นแก่เงินคนนี้ จะต้องได้รับบทลงโทษอย่างสาสม!”
เขาช้อนร่างของเธอเข้าสู่วงแขน และพาไปยังพาหนะที่จอดรออยู่ ก่อนจะขับพาตัวเธอไปยังจุดหมายปลายทางของตัวเอง
แผนร้ายที่อยากทำลายผู้หญิงคนนี้สุดหัวใจ ผู้หญิงที่ทำให้น้องของเขาไม่เหลือลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้
- ผู้เขียน
