“ก็ไปสิ” ริชาร์ดยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ยกยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก ก่อนจะก้าวถอยเดินตรงไปที่ประตู เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรอยู่แล้ว แค่อยากแหย่เล่นเท่านั้น เวลาปานฟ้าทำหน้าไม่ถูกดูแล้วน่ารักน่าแกล้ง
เมื่อเดินออกมาทั้งสองคนถูกมองเป็นตาเดียวกัน แองเจิ้ลรู้สึกอึดอัดมากพวกหล่อนมองเหมือนว่าเธอเพิ่งกระทำความผิดมา เลยเลี่ยงเดินดุ่มๆ ออกไปที่ประตูใหญ่นอกห้อง ในขณะที่ริชาร์ดเดินตามหลังมา แต่ก็ไม่วายโดนดึงแขนไว้ตลอดทาง อาจเป็นเพราะเขาง่ายๆ สบายๆ ไม่ถือตัว และไม่เคยแบ่งชั้นระหว่างลูกน้องกับเจ้านาย พวกเธอจึงได้กล้าถึงเนื้อถึงตัวและจะยิ่งเพิ่มความเหิมเกริมมากขึ้นทุกวัน
“เฮ้อออ ค่อยหายใจสะดวกหน่อย”
“คุณไม่ชอบ?”
“พวกเธอต่างหากที่ไม่ชอบฉัน”
“ผมห้ามความคิดใครไม่ได้ แต่รับรองได้ว่าคุณจะปลอดภัยเมื่ออยู่กับผม”
“แบบนี้ถ้าห่างกัน ก็แสดงว่าฉันไม่ปลอดภัยสิคะ”
“ย้ายมาอยู่ห้องผมเลยไหม?”
ชวนเก่ง!
“อย่ามาชวนเล่นๆ ฉัน
