ร่านรัก จักรพรรดินี

ชะตากาลกิณี 2/2

“อึก…อ๊ะ” เสียงครางแผ่วเล็ดลอดออกมาจากกลีบปากอวบอิ่มที่เผยอออกน้อยๆ ใบหน้างามซบลงกับผ้าปูเตียงขณะจิกเล็บระบายอารมณ์ซาบซ่านรัญจวน กลิ่นกำยานหอมอ่อนแตะจมูกพาให้สติล่องลอยไปในดินแดนอันไกลโพ้น

“ท่านงดงามเหลือเกินพระสนม” เสียงแหบต่ำของบุรุษเพศดังขึ้นเหนือศีรษะ ใบหน้าคมคร้ามพิศมองดวงหน้าแดงเรื่อเย้ายวน ยิ่งต้องแสงจากเชิงเทียนคล้ายโดนมนตร์จิ้งจอกล่อลวงให้ลุ่มหลง

ร่างกำยำโหมกายด้วยจังหวะหนักหน่วงเมื่อใกล้ปลดปล่อยอารมณ์กำหนัด สะโพกกลมกลึงกระดอนตามแรงส่ง กระทบหน้าขาแกร่งเกิดเป็นเสียงดังก้องทั่วห้อง ราวกับนักรบควบขี่อาชาศึกคู่ใจยามออกรบ

“อึก…โปรดเบาแรงด้วยท่านแม่ทัพ” คนใต้ร่างร้องขอด้วยเสียงระโหยโรยแรง ดวงตาหงส์คลอหยาดน้ำจวนจะรินไหล

การรองรับบุรุษร่างใหญ่โต อีกทั้งเรี่ยวแรงมหาศาลเป็นเวลา 2 ชั่วยาม สำหรับสตรีบอบบางเช่นนางช่างหนักหนานัก

“ฮึก” คล้ายอีกคนไม่สนใจ ซ้ำกระทำหนักหน่วงขึ้นอีกหนึ่งเท่าตัว เมื่อทนความเจ็บแสบไม่ไหวทำได้เพียงปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลลงมา เผื่อว่ามันจะช่วยแบ่งเบาความรู้สึกเจ็บปวดนี้ลงได้บ้าง แม้สักเสี้ยวก็ยังดี

หารู้ไม่ว่าเป็นการกระทำที่ผิดมหันต์ สีหน้าทรมานและดวงตาคลอน้ำกระตุ้นสัญชาตญาณดิบในกายบุรุษให้ลุกโหม สอบสะโพกหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ จนคนรองรับแทบขาดใจตาย

แม้เจ็บปวดเจียนตายสักกี่ครั้ง กระนั้นภาพใบหน้าหล่อเหลาของบุรุษผู้หนึ่งยังติดตรึงในใจมิห่างหาย มีหลายคราที่ใบหน้าแม่ทัพหนุ่มซ้อนทับกับใบหน้าพระสวามี

หลิวหานเฟิงที่นางรักยิ่ง ส่งนางมาบำเรอแม่ทัพใหญ่ ‘อวิ้นมู่’ บุรุษองอาจผู้กุมอำนาจทางการทหาร ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ

กลีบดอกไม้สวยสดเปิดอ้าออกร้าวระบมหนัก เลือดสีจางติดออกมากับปลายหัวมนหยักยามขยับเข้าออก กิจกรรมเข้าจังหวะแสนเนิ่นนานพาให้เหงื่อไหลตามกรอบหน้าและอกแกร่ง กลิ่นอายบุรุษเพศเจือกลิ่นราคะฟุ้งไปทั่วห้องหับโอ่อ่า ผสานเข้ากับกลิ่นกำยานหอมอ่อน ยิ่งเป็นตัวกระตุ้นให้มิอาจเบาแรง

วันนี้สองพี่น้องเล่นกับร่างกายนางทั้งวันยังไม่พอ สลบไปมิคาดยามฟื้นขึ้นมาถูกย่ำยีต่อโดยบุรุษอีกผู้หนึ่ง

“อึก” ร่างบางผวาเฮือกเมื่อความใหญ่โตที่ผงาดในกลีบดอกบานสะพรั่งถูกกระชากออก ก่อนความรู้สึกอุ่นรินรดบริเวณสะโพกเต่งตึง เปรอะเปื้อนน้ำสีขุ่นคล้ายเป็นศิลปะที่คนบนร่างแต่งแต้มลงบนกระดาษขาวนวล

“พักผ่อนเสียเถิด…พระสนม” เสียงแหบต่ำก้มลงกระซิบข้างหู ริมฝีปากร้อนบรรจงจูบบนแก้มนวลแผ่วเบา เป็นการกระทำที่อ่อนโยนแตกต่างจากการกระทำราวสัตว์ป่าเมื่อครู่นัก

ร่างอ่อนแรงนอนคว่ำหน้าในท่าเดิมเมื่อไม่อาจขยับตัวได้อย่างใจนึก ผ้าผืนหนาถูกห่มให้อย่างเบามือก่อนรับรู้ได้ว่าตอนนี้นางอยู่ในห้องเพียงลำพัง เมื่อรู้สึกปลอดภัยดวงตาปรือปรอยจึงค่อยปิดลง ขับน้ำปริ่มขอบตาให้รินไหลอาบแก้ม

ความเหนื่อยล้าทำให้หลับสนิทภายในหนึ่งลมหายใจ ทว่าความเจ็บปวดกลับเหมือนฝันร้ายที่ต้องเผชิญทั้งยามหลับใหลและยามตื่น

“หน้าที่ของเจ้าคือการช่วยองค์ชายสามให้ได้ขึ้นครองบัลลังก์” น้ำเสียงทุ้มต่ำเจือกระแสกดดันสายหนึ่ง พาให้คนฟังสั่นสะท้านหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ

เพราะนางรู้ดี ‘หน้าที่’ ที่บิดากล่าวหมายถึงสิ่งใด

“แม้ต้องแลกด้วยความเจ็บปวดของลูกอย่างนั้นหรือเจ้าคะ” ถึงกระนั้นเสียงหวานเจือสะอื้นยังคงถามกลับ ดวงตาหงส์คลอหน่วยด้วยหยาดน้ำที่พยายามกักเก็บไว้อย่างสุดความสามารถ

แต่จะมีประโยชน์อันใด เมื่อแววตาคู่นั้นเปิดเปลือยทุกความรู้สึก

“เจ้าต้องเสียสละเพื่อตระกูล” ทว่าเหมือนบุรุษผู้มีดวงตานิ่งสงบดุจผืนฟ้ายามค่ำคืนอันมืดมิดจะมองไม่เห็น หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะไม่ได้สนใจ เมื่อเขายังคงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ไร้ซึ่งความเห็นใจ แม้ตอนนี้ใบหน้างดงามจะเปรอะเปื้อนด้วยคราบน้ำตามากมายเพียงใดก็ตาม

“ต่อให้เจ็บปวดเจียนตายก็ต้องทำ หรือต้องให้ย้ำว่าเพราะเหตุใด” ประโยคแสนใจร้ายยังคงถูกเอื้อนเอ่ย ก่อนจากไปไม่วายทิ้งท้ายคำพูดโหดร้ายไว้อย่างเลือดเย็น เปรียบดั่งตราบาปที่คอยตอกย้ำทุกเมื่อเชื่อวัน

“เพราะนี่คือชะตากรรมที่เจ้าต้องเผชิญ”

‘อิงอี้หราน’ บุตรสาวคนเล็กของเสนาบดีกรมพระคลัง สตรีผู้มีใบหน้างดงามดั่งดอกเหลียนฮวาอันบริสุทธิ์ เรือนร่างเย้ายวนดุจดอกเหมยกุ้ยฮวา บุปผางามล่มเมืองที่ไม่ว่าบุรุษใด พานพบเป็นต้องลุ่มหลง

เพียบพร้อมด้วยรูปลักษณ์และสติปัญญา หญิงสาวทั่วทั้งแคว้นต่างอิจฉาตาร้อนกับความงามเป็นเอกนี้

โชคร้ายเดียวที่นางมี คงเป็นเพียงเกิดมาพร้อมดวงกินพี่กินน้อง ฮูหยินที่กำลังตั้งครรภ์แท้งอย่างไม่ทราบสาเหตุ อนุที่ยังคงไม่มีบุตรไร้ทีท่าว่าจะมีในเร็ววัน ต่อให้รับอนุเข้ามาเพิ่มกี่คนต่อกี่คนผลลัพธ์ยังคงเดิม

ตระกูลขุนนางเก่าแก่ขาดบุตรชายสืบสกุล

ความรุ่งโรจน์ในอดีตเริ่มเสื่อมถอย

หนทางเดียวที่จะทำให้ตระกูลอิงอยู่รอด ซ้ำยังรักษาตำแหน่งในราชสำนักไว้อย่างมั่นคง คือการส่งมอบบุตรีตบแต่งเป็นพระสนมขององค์ชายสามหลิวหานเฟิง ผู้มีสิทธิ์ในราชบัลลังก์มากที่สุด

อิงอี้หรานแม้นมีชะตากาลกิณีต่อตระกูล ทว่าน่าขันนักเมื่อนางมีชะตาเสริมส่งบุรุษผู้สูงศักดิ์ ซึ่งภายภาคหน้าจะได้เป็นถึงกษัตริย์ปกครองแผ่นดิน

อำนาจอันหอมหวานที่ต้องแลกมาด้วยเรือนร่างอันบอบช้ำ และหัวใจแตกสลายของสตรีนางหนึ่ง