“วันนี้ก็ต้องรีบไปอีกแล้วหรือคะ? …”
ชาล็อตที่กำลังใส่กางเกงอยู่ชะงักเล็กน้อย เขาเดินเข้ามาหาดานิกาที่นอนมองเขาอยู่
“ขอโทษที่ทำให้ตื่น…”
ท้องฟ้าในยามนี้ยังคงมืดมิด…เป็นเช่นนี้เสมอเขาจะต้องรีบไปที่คฤหาสน์ไคโรก่อนฟ้าสาง ดานิกาเคยคิดว่าหากเธอมีคนรัก เราจะสามารถนั่งกินมื้อเช้าและพูดคุยหยอกล้อกันก่อนไปทำงานได้…
แต่ชาล็อตนั้นแทบไม่มีเวลาให้เธอเลย
เขาต้องรับใช้ท่านดยุคไคโรทั้งวัน เขาจะกลับบ้านได้ก็ต่อเมื่อท่านดยุคหลับ และต้องรีบไปก่อนท่านดยุคตื่น
“ท่านลาออกมา..ไม่ได้หรือคะ? …”
“ไม่เอาน่าดานิกา…ตระกูลของข้ากล่าวคำปฏิญาณไปแล้ว…นี่มันไม่ใช่แต่ทำงานแต่มันคือการถวายชีวิต…”
“และข้าล่ะคะ…ข้าเป็นคนรักของท่านไม่ใช่รึไง!!..เหตุใดข้าถึงไม่มีสิทธิ์ในตัวท่านเท่ากับท่านดยุค…ท่านนอนกับข้าน้อยกว่าอยู่กับท่านดยุคด้วยซ้ำ!!!”
ชาล็อตส่งถุงเงินให้ดานิกา
“ขอโทษที่ข้าไม่ได้ทำหน้าที่สามีที่ดี…ข้าจะหาเงินมาชดเชย
