“ไปไหนต่อหรือเปล่า” ฉันในฐานะคนขับหันไปพูดกับฮานตามมารยาทหลังจากเข้ามานั่งในรถแล้ว
“พอมีเวลาอยู่ นีอยากได้อะไรหรือเปล่า”
“หืม”
“ของใช้เจ้าหนู ไม่ก็พวกของที่นีอยากได้”
มาทรงไหนอีกวะเนี่ย ฉันนิ่งไปแวบหนึ่ง มองฮานด้วยสายตาสับสน “คืออะไร? ถ้ามีของที่อยากได้ก็จะพาไปซื้องี้เหรอ”
“ใช่” ฮานดันพยักหน้าจริงจังตอบ
“ไม่เอาอะ ไม่มี”
“แน่ใจเหรอ นม ผ้าอ้อม หรือเสื้อผ้า”
“ที่บ้านก็มีซื้อตุนๆ ไว้อยู่”
“จะให้คะนิ้งเทียวเป็นเด็กส่งของแบบนี้เหรอ”
ฉันนิ่งเงียบ รู้สึกกดดันนิดหน่อย ที่ฉันไม่อยากไปซื้อของกับฮานก็เป็นเพราะกันท่าเขามากกว่า ไม่ต้องการให้พื้นที่กับฮานมากไปกว่านี้
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยกลับไปเอาก็ได้ อีกอย่างก็ไม่ใช่จะอยู่ที่แมนชั่นไปตลอด”
“ตามใจ อุตส่าห์ว่าจะพาไปช้อปปิ้งสักหน่อย”
ฮานเอ่ยอย่างยอมแพ้ ฉันสูดหายใจลึก ทำไมรู้สึกเสียดายแบบนี้ล่ะ ฉันชำเลืองมองเขาระหว่างชะลอรถเพราะติด
