ไม่รู้ว่าเป็นความโชคร้ายหรือโชคดีกันแน่ เพราะเป็นช่วงสิ้นเดือนทำให้วันนี้คนที่ร้านค่อนข้างเยอะมากกว่าปกติ บรรยากาศในร้านดูวุ่นวายกว่าทุกวัน
แต่บางทีคงเป็นโชคดีแหละ ที่ทำให้ฉันไม่ต้องมีเวลาสนใจท่าที่สวีทหวานของสองคนนั้นมากนัก แต่ก็ยังไม่วายต้องรู้สึกอึดอัดอยู่ดี เพราะอะไรนะเหรอ
ก็เพราะสายตาคมกริบคู่นั้นที่เอาแต่จับจ้องมองฉันอยู่ตลอดเวลา ต่อให้พยายามทำเป็นไม่สนใจแต่ฉันก็รับรู้และรู้สึกได้ มันเหมือนมีพลังงานบางอย่างมองอยู่ คงคล้าย ๆ เจ้ากรรมนายเวรจ้องอยู่แหละมั้ง เพราะไม่ว่าเมื่อเผลอสายตาไปมองเขาเมื่อไหร่ ก็ได้สบสายตาคมคู่นั้นตลอด
น่าอึดอัดชะมัด
หลังจากนั้นฉันพยายามละความสนใจจากสองคนนั้นและรับออเดอร์โต๊ะอื่นไปเรื่อย ๆ พยายามไม่ใส่ใจทำงานของตัวเองไป แต่เมื่อเผลอหันไปมองโต๊ะสองคนนั้นอีกครั้ง ก็ไม่รู้ว่าเชอร์รี่หายไปจากโต๊ะตั้งแต่ตอนไหนรู้ตัวอีกทีเสียงคุณอาเจ้าของร้านก็ตะโกนเรียกฉันแล้ว
“ยู
