“มันยังไม่ตายอีกหรือ? ทำไมช่างดวงแข็งเช่นนี้กัน” หานเฟิ่งฮวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงผิดหวังเมื่อได้รับรู้ว่าสิ่งที่เพิ่งกระทำลงไปผิดพลาด
หลังจากที่กวนลู่ซือและหมิงเย่วซินลงไปในน้ำ ตนก็สั่งให้เงาปล่อยอสรพิษตัวเขื่องที่สั่งให้คนไปจับมารอเอาไว้ หลังจากนั้นก็กลับมารอฟังข่าวดีถ้าพวกนางไม่จมน้ำตายก็คงถูกอสรพิษกัดตาย แต่ไม่คิดว่าพวกมันยังมีชีวิตรอดกลับมาน่าเจ็บใจนัก
“ใจเย็นๆเถิดตอนนี้เจ้าต้องรีบไปเยี่ยมอาการพวกนางสักหน่อยนะจะได้ไม่เป็นที่สงสัย” หานเฟิ่งอวี่เอ่ยบอกน้องสาว
“เสด็จพี่ก็ไปกับน้องด้วยนะเพคะ” หานเฟิ่งฮวาเอ่ยชวนพี่ชาย
“ย่อมได้พรุ่งนี้เช้าเราค่อยไปเยี่ยมนางกัน” หานเฟิ่งอวี่เอ่ยบอกน้องสาว
เช้าวันรุ่งขึ้นกวนลู่ซือมายังกระโจมของเย่วซินด้วยรู้สึกเสียใจที่ตนเป็นสาเหตุของเรื่องราวทั้งหมด แม้ว่าพี่ไท่เหว่ยจะไม่เอ่ยถามสิ่งใดเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ตนเองรู้ดีว่าในใจเขารู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง
