“ความจริงเจ้าไม่ต้องลำบากมากับข้าก็ได้ลู่ซือ” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยขณะกำลังเดินดูธารน้ำตกว่ามีสิ่งผิดปกติหรือไม่ เพราะอาการป่วยของชาวบ้านไม่น่าจะใช่โรคติดต่อ เพราะเหล่าลูกพรรคและหมอที่มาช่วยนั้นต่างก็ไม่ได้ติดเชื้อเหล่านั้น
“ข้าไม่ลำบากเลย... ท่านยังไม่ให้อภัยข้าอีกหรือ?” กวนลู่ซือเอ่ยถามชายที่เคยเป็นคนรักถ้าไม่ใช่เพราะความหลงผิดชั่ววูบป่านนี้ก็คงจัดงานมงคลกันไปแล้ว แต่มันยังคงไม่สายไท่เหว่ยเองก็ยังไม่มีสตรีใดแสดงว่าเขายังไม่ลืมความรักที่มีให้กับตนเอง
“ข้าไม่เคยโกรธเจ้า” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยเพียงสั้นๆพลางสอดส่ายสายตามองหาสิ่งผิดปกติไปเรื่อย เมื่อหลายปีก่อนเขาและนางเคยมีใจต่อกันตอนนั้นเขายังไม่ได้สืบทอดตำแหน่งประมุขพรรค บิดาของนางอยากให้บุตรสาวคบหากับคนที่ดีที่สุดจึงจัดการหมั้นหมายนางกับประมุขพรรคกิเลน แต่เมื่อไม่นานมานนี้ได้ข่าวว่านางถอนหมั้นแล้ว
“เช่นนั้นเรากับมาเป็นเหมือนเดิมได้หรือไม่” กวนลู่
