ตำหนักแห่งหนึ่งในวังหลวง “น่าเจ็บใจยิ่งนักมันน่าจะตายๆไปเสีย” เสียงสตรีเอ่ยขึ้นด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง
“เสด็จแม่ใจเย็นๆก่อนเถิดพะย่ะค่ะ โอกาสหน้ายังมีมันคงจะไม่ได้โชคดีเช่นนี้เสมอไปหรอก” เสียงทุ้มเอ่ยปลอบมารดา
“ถ้าไม่มีหมอตระกูลหมิงนั่นทุกอย่างมันก็เป็นไปตามแผนแล้ว กาลข้างหน้ามันต้องสอดมือเข้ามายุ่งอีกเป็นแน่เราจะลำบากไม่น้อย” มู่กุ้ยเฟยเอ่ย ถ้าอวิ๋นฮองเฮาสิ้นไปตำแหน่งฮองเฮาย่อมตกมาเป็นของตนแล้วโอรสของตนก็ย่อมมีสิทธิ์ในตำแหน่งรัชทายาทมากยิ่งขึ้น แต่แผนการนี้กับล่มไม่เป็นท่าเพราะตระกูลหมิง
“เสด็จแม่อย่าได้กังวลลูกเตรียมส่งคนไปจัดการพวกมันแล้ว” หนิงเหล่ยหลงเอ่ย
“ลูกแม่เจ้าช่างเก่งกาจยิ่งนัก”
ห้าวันต่อมานับแต่วันนั้นเย่วซินก็เข้ามาดูแลที่โรงเตี๊ยมด้วยตนเองทุกวัน แต่บางวันก็ออกไปร้านอาภรณ์หมิงฟู่ของจิวอิงบ้าง ตอนนี้จิวอิงกำลังปรับปรุงร้านบางส่วนและจัดระเบียบข้าวของใหม่ทั้งหมด เพราะท่านปู่มีก
