เราต่างหากที่เป็นฝ่ายชอบน้องเอง
1007 คำ
“เลิกคือเลิก เราเคยตกลงกันว่าไง... จำไม่ได้ พูดแบบนี้น้องเค้าเสียหาย ขอโทษน้องเค้าซะ” พี่เดย์ใช้เสียงต่ำแกมบังคับแบบที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน ไม่นึกเหมือนกันว่าพี่เค้าจะมีมุมนี้
“เหอะ! ขอโทษ... เดย์รู้มั้ยคะเดย์เปลี่ยนไปมาก ไม่เคยเถียงแทนใครก็เถียง นังเด็กนี่มันพิเศษตรงไหนถึงต้องปกป้องขนาดนี้!” บิวตี้ขึ้นเสียงดัง ถอนหายใจฟึดฟัดด้วยสีหน้าเดือดจัดทำเอาฟูฟูในอ้อมกอดของพี่เดย์สะดุ้งและเห่าออกมา
“กูอุ้มเอง มึงจัดการเคลียร์ให้เสร็จ” ร่างสูงของพี่เทมส์ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับน้ำเสียงนิ่งติดหงุดหงิด เอื้อมมือมารับฟูฟูไปอุ้มแทนพร้อมกับพยักหน้าไปทางพีช “ลูกพีช ตามพี่มา”
“ไปกันเถอะฝัน” พีชกระตุกข้อมือฉันแต่พี่เทมส์ส่ายหน้า...
ทำไมกันล่ะ ทำไมพี่เค้าไม่ให้ฉันไปด้วย จะให้ฉันยืนขายขี้หน้าตรงนี้ทำไมอีก! ใจร้าย!
“พี่บอกให้ตามมาไงลูกพีช” พี่เทมส์ใช้เสียงนิ่งปนดุ แน่นอนว่าพีชสะดุดกึก มองพี่เทมส์ด้วยแววตาตื่นกลัว
การขัดคำสั่งเฮ้ดว้ากต้องโดนทำโทษ ยิ่งอยู่บนลานเกียร์ยิ่งหนีไม่ได้เลย
“แต่...” พีชละล้าละหลัง จับมือฉันไว้แน่น สีหน้าเหมือนอยากร้องไห้ มองฉันที มองพี่เทมส์ที
“ฝันหวานไปตอนนี้ก็เหมือนรับความจริงเรื่องมือที่ 3 วางใจเถอะ ถ้าใครทำอะไรเพื่อนเรา... พี่แจ้งตำรวจเอง” พี่เทมส์กระซิบพร้อมทั้งใช้สายตากวาดโดยรอบ
แน่นอนว่าฉันที่ยืนข้างพีชก็ได้ยินด้วย พอมองตามเห็นผู้คนมาไม่หยุด ขนาดต้องซ้อมเชียร์ต่อ... ปี 1 ส่วนใหญ่ยังไม่ขยับไปไหนด้วยซ้ำ
อา! รู้สึกผิดชะมัดที่คิดว่าพี่เทมส์ใจร้าย ที่ไหนได้พี่เค้ามองไกลถึงชื่อเสียงของฉันต่างหาก
“บ๊อก” เสียงเห่าของฟูฟูทำให้พีชหลับตาลงเหมือนตัดใจ มองฉันด้วยสายตาเป็นห่วงก่อนจะเดินแยกไปโดยมีพี่เทมส์ตามไปติดๆ
“ขอโทษน้องเดี๋ยวนี้!” เสียงเข้มของพี่เดย์ทำเอาฉันสะดุ้งเล็กน้อย เห็นพี่เดย์มองบิวตี้ด้วยสายตาหงุดหงิด บิวตี้ก็ไม่ต่างกัน
“ไม่ค่ะ ไม่มีวัน!” บิวตี้เชิดหน้าปฏิเสธเสียงแข็ง
“ถ้าไม่ทำ แม้แต่คำว่าเพื่อนก็จะไม่ได้จากเรา”
“เดย์!” คนดังหน้าตาสะสวยกระทืบเท้าด้วยสีหน้าขัดใจ “เดย์รู้มั้ย เดย์กำลังหลงนังเด็กนี่มาก”
“ขอโทษซะ น้องไม่รู้เรื่อง อย่าลากน้องมายุ่งเรื่องเราเลิกกัน” พี่เดย์ไม่ตอบคำถามแต่ยังยืนยันคำเดิม
“เดย์อย่ามาแก้ตัวแทนนังเด็กนี่หน่อยเลย!” บิวตี้กระชากเสียง ก่อนจะหันหน้ามาทางฉันด้วยสีหน้าโกรธจัด “เฮอะ! หล่อนนอนกับเดย์แล้วล่ะสิ ออดอ้อนกันท่าไหนล่ะเดย์ถึงลงรูปในไอจี ท่าทางก็ดูใสซื่ออยู่หรอกแต่ตัวจริงโคตรร้าย กล้าแย่งแฟนชาวบ้าน หน้าด้าน!”
วาบ! ฉันรู้สึกชาไปทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า ขยับตัวแทบไม่ได้กับประโยคดูถูกดูแคลนชุดใหญ่ เกิดมาไม่เคยมีใครกล่าวหาฉันต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้ ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องขายหน้านี้ด้วย... ทำไม
แหมะ! รู้ตัวอีกทีน้ำตาไหลลงอาบแก้ม ก่อนจะสะอื้นออกมาอย่างไม่อาย เปิดเทอมยังไม่ถึงสองเดือน ชีวิตนักศึกษายังใช้ไม่คุ้มแต่โดนยิ่งกว่าลากไปตบกลางสี่แยก... ฉันไม่มีหน้าที่จะเรียนที่นี่ได้อีกละ ฮึก!
เฮือก! ขณะที่ฉันกำลังดาวน์และอายสุดชีวิต พี่เดย์กลับยื่นมือเข้ามา ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยนทำเอาฉันสะดุ้ง...
ไม่คิดว่าพี่เค้าจะทำแบบนี้ ผู้คนถึงกับร้องว้าวกันใหญ่
“ไม่เอาไม่ร้องครับ พี่ขอโทษที่ทำให้น้องฝันหวานต้องมาเจอเรื่องแย่ๆ พวกนี้”
“ฮึก” ทั้งน้ำเสียงทั้งกริยาท่าทางอ่อนโยนของพี่เดย์ทำให้น้ำตาของฉันพรั่งพรูลงมาไม่หยุด อารมณ์หลากหลายพุ่งเข้าหาใจดวงน้อยไม่หวาดไม่ไหว
“โอ๊ย! ทำเป็นร้องไห้” เสียงหวีดร้องของบิวตี้ทำให้ฉันสะดุ้งอีกครั้ง
พี่เดย์รีบดันฉันให้หลบหลังแต่บิวตี้ก็เบียดร่างสูงไม่ลดละ จนใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธของเธอโผล่มาให้เห็น
“ทำไม? รับความจริงไม่ได้? เฮอะ! อยู่แค่ปี 1 เปิดเทอมได้ไม่นาน รู้จักรุ่นพี่แค่ผิวเผินแต่ดันยอมนอนด้วย ทุเรศ!”
มือใหญ่ที่เป็นใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาให้กันสั่นจนรู้สึกได้ ฉันเหลือบมองเห็นพี่เดย์หลับตาลงเหมือนพยายามระงับอารมณ์อยู่ ก่อนจะหันไปหาบิวตี้ราวกับอารมณ์กำลังปะทุ
“หยุดกล่าวหาน้องได้ละบิวตี้! เราสองคนเลิกกันมาเป็นเดือนๆ เลิกก็คือเลิก! จบก็คือจบ! เราไม่เคยย้อนกลับทางเดิม! อีกอย่างเรากับน้องรู้จักกันก่อนน้องจะมาเรียนที่นี่ น้องไม่เคยนอนกับเรา ไม่เคยอ่อยเรา แล้วเรานี่แหละเป็นฝ่ายชอบน้องเอง ได้ยินมั้ยเราชอบน้องฝันหวาน! หยุดว่าร้ายผู้หญิงที่เราชอบสักทีเว้ย!”
เสียงตะโกนของพี่เดย์ทำเอาน้ำตาของฉันเหือดแห้ง หูอื้ออึง ใครพูดอะไรไม่ได้ยินทั้งนั้น ได้ยินแค่เสียงหัวใจตึกตึกของตัวเองที่ดังกังวาลในหู...
“ไม่จริง! เดย์แก้ตัวแทนนังเด็กนี่ เดย์กับมันไม่เคยรู้จักกันมาก่อน” บิวตี้แผดเสียงลั่นทำเอาฉันหยีตาเพราะแสบแก้วหู อาการใจเต้นหายวับไปกับตา
มาม่าก๊อกสองมาแล้วค่ะ เอ็นดูฝันหวาน ไม่รู้เรื่องอะไรกลับโดนใส่เป็นชุด
ตอนหน้าต้องมาดูว่าพี่เดย์จะจัดการยังไง ขอบคุณที่ติดตามกันค่า🙏🏻🙏🏻🙏🏻
- ผู้เขียน
