มาม่ากิ๊กเก่า
754 คำ
ลานเกียร์
เลิกเรียนแล้วฉันต้องมาที่นี่ มาเพื่อรับน้องยังไงล่ะ
โชคดีหน่อยตอนที่พี่เทมส์มองเข้ามาในแถวด้วยสายตาดุดัน เด็กปี 1 อย่างพวกเราต่างก้มหน้าหลบสายตาเลยไม่มีใครมองมาที่ฉันให้อึดอัดใจ
จะว่าไปยังไม่เห็นพี่เดย์เลย พี่ว้ากคนอื่นอยู่กันครบ ขาดก็แต่พี่เดย์เท่านั้น แต่ก็ดีแล้วแหละที่พี่เดย์ไม่อยู่ ไม่งั้นฉันอาจจะเป็นหัวข้อสนทนามากกว่าเดิมเป็นแน่
“น้องฝันหวาน” ระหว่างเลิกแถว มีเสียงของใครบางคนเรียกฉันไว้
ฉันกับพีชช่วยกันตามหาเจ้าของเสียง ก่อนที่พีชจะสะกิดกันว่าคนเรียกอยู่ทางโน้น พอหันมองตามก็เห็นเป็นพี่เดย์กำลังอุ้มฟูฟูไว้ในมือ ฉันฉีกยิ้มกว้างก่อนจะเดินเข้าไปหาพี่เดย์โดยไม่ลืมดึงมือพีชมาด้วย
“พี่เดย์เอาฟูฟูมาด้วยเหรอคะ” ฉันถามพลางลูบหัวน้องไปด้วย น้องเห่าบ๊อกๆ แถมยังทำท่าจะกระโจนมาทางนี้
“สงสัยจะจำกลิ่นน้องฝันหวานได้” พี่เดย์ยิ้มพลางยื่นน้องมาให้ แต่ยังไม่ทันที่ฉันเอื้อมมือไปรับน้องไว้ในอ้อมกอดก็ต้องชะงักโดยพลันเมื่อมีเสียงแหลมปรี๊ดของใครบางคนแทรกขึ้นมา
“นี่หรือคะผู้หญิงคนใหม่ของเดย์! เอาใจถึงขั้นเอาหมามาให้เล่นถึง ม.”
ขวับ! ฉันกับพีชรวมถึงผู้คนแถวนี้หันไปมองคนพูดโดยพลัน แล้วก็เห็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยกำลังมองมาทางนี้ด้วยสายตากรุ่นโกรธและเจ็บแค้น!!
พรึ่บ! ฉันชักมือกลับ ขยับขาถอยห่างจากพี่เดย์เพราะรับรู้ด้วยเซ้นส์ว่ามาม่ากำลังจะเกิด
ไหนจะคำพูดประชดประชัน ไหนจะแววตาวาวโจน์จากสาวสวยสุดเซ็กซี่ที่ดูคุ้นหน้า... นี่ยังไม่อยากเสี่ยงให้นักศึกษาใน ม. เข้าใจผิดมากกว่าเดิม
“แก! บิวตี้ตัวจริง!”
“บิวตี้ไหนวะ”
“ก็เน็ตไอดอลตัวท็อปไงวะ ยอดฟอลโล 5 ล้าน ได้เล่นเอ็มวีได้เล่นหนัง แกไปอยู่ไหนมาไม่รู้จัก” เสียงซุบซิบที่ค่อนข้างดังทำให้ฉันรู้ว่าผู้หญิงสวยคนนี้คือคนดัง ก็ว่าหน้าคุ้นอยู่
“เชี่ย! แม่งเซ็กซี่ค่อด อกเป็นอกเอวเป็นเอว”
“พี่เดย์รู้จักสวยๆ เนียนๆ ขนาดนี้ด้วยเหรอวะ แม่งสุดมาก”
“เด็กเก่าไอ้เดย์นี่หว่า”
เด็กเก่า = แฟนเก่า แสดงว่าสาวสวยคนนี้ต้องไม่พอใจรูปในไอจี... ไม่งั้นคงไม่ปรากฏตัวที่นี่ในเวลานี้
“คนเก่าเจอคนใหม่ เดี๋ยวเป็นเรื่องแน่” เสียงซุบซิบลุกลามใหญ่โตเหมือนไฟไหม้ แถมสายตาของผู้คนแถวลานเกียร์ดันมองมาทางนี้อย่างอยากรู้อยากเห็น
แล้วคนใหม่อะไรก่อน? ฉันไม่ใช่แฟนพี่เดย์เถอะ... จะเป็นคนใหม่ได้ไง!!
“งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ” ฉันยิ้มให้พี่เดย์เช่นเหมือนปกติ
ก็แบบถ้ายิ่งแสดงสีหน้าและกริยาต่างจากเดิม... คนก็ยิ่งฟันธงว่าฉันเป็นคนใหม่ของพี่เค้าใช่มั้ยล่ะ แม้จะเสียดายที่ไม่ได้เล่นกับฟูฟู แต่อยู่ตรงนี้ต่อไม่ใช่เรื่องดีแน่ รีบหลุดวงโคจรมาม่าเถอะ!
“เดี๋ยวครับน้องฝัน...” พี่เดย์ยังพูดไม่จบประโยค
พีชก็เอื้อมมือมาจับมือกันเหมือนบอกว่าพร้อมอยู่ข้างทุกสถานการณ์ ฉันยิ้มให้เพื่อนรักหน้าตุ๊กตา ก่อนที่เราสองคนจะก้าวขา...
“หล่อนยังไปไหนไม่ได้ คิดหนีรึไงนังเด็กขี้อ่อย!” ทั้งน้ำเสียงทั้งสีหน้าและแววตาเหวี่ยงวีน ไหนจะก้าวเข้ามาดักทางทำให้ฉันกับพีชหยุดกึกอย่างตกใจและถอยหลังสองสามก้าว
“พูดให้มันดีๆ หน่อยบิวตี้!” พี่เดย์ใช้น้ำเสียงข่ม มองบิวตี้ด้วยสายตาไม่พอใจทำให้คนโดนมองละสายตาจากฉัน หันไปทางพี่เดย์บ้าง
“ทำไมบิวตี้จะพูดไม่ได้คะ ถ้าไม่ใช่นังเด็กขี้อ่อยนี่ เดย์จะบอกเลิกบิวตี้เหรอ”
คำว่าขี้อ่อยไม่จบไม่สิ้นทำให้ฉันหน้าร้อนวูบวาบด้วยความอาย ยิ่งคนแถวนี้ซุบซิบกันว่าฉันเป็นฝ่ายอ่อยพี่เดย์ก่อน... ยิ่งอายแทบแทรกแผ่นดินหนี ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย!!
ในที่สุดมาม่าแรกก็มาแล้วค่ะ แฮร่!
- ผู้เขียน
