“หนูฝันก็เรียนคณะเดียวกับพี่เดย์เหรอลูก” คำถามของคุณป้ารดาทำให้ฉันที่เกิดอาการร้อนๆ หนาวๆ กลัวคุณพ่อสั่งย้ายด่วน กลับมามีสติอีกครั้ง
“เปล่าค่ะ” ฉันส่ายหน้าพลางยิ้มแหย พยายามคิดคำพูดให้น้าปุ๊กไม่แตกตื่นจนเอาไปบอกคุณแม่คุณพ่อ แต่ไม่รู้จะได้ผลรึเปล่านะ ฮือ! “หนูเรียนเอกญี่ปุ่น แต่ที่รู้จักกับพี่เดย์เพราะคณะหนูรับน้องร่วมกับคณะวิศวะค่ะ”
“อ้อ! รู้จักกันเพราะเจอกันบ่อย” น้าปุ๊กพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะหันไปชวนคุณป้ารดาคุยบ้าง “จุดไต้ตำตอนะคะคุณพี่ หลานสาวของปุ๊กรู้จักลูกชายของคุณพี่ด้วย”
ค่อยยังชั่วหน่อย น้าปุ๊กไม่สงสัยอะไร นึกว่าจะศพไม่สวยแล้วสิ เฮ้อ!
“นั่นสิคะน้องปุ๊ก เด็กๆ สนิทสนมกันไว้เป็นเรื่องดี ต่อไปอาจได้พึ่งพากันในอนาคต” คุณป้ารดายิ้มกว้าง แน่นอนว่าน้าปุ๊กก็มีท่าทีไม่ต่างกัน
ก็นะ! ทำธุรกิจร่วมกัน ลูกหลานรู้จักกันก็เหมือนเพิ่มคอนเน็คชั่นไปในตัว เห็นแบบนี้ค่อยสบายใจขึ้นมานิด... นิดน
