“ไม่เห็นหน้าเห็นตาเลยนะตาเดย์ จำทางกลับบ้านได้ละเหรอ” เสียงค่อนขอดของคุณแม่ทำให้ผมที่กำลังเดินเข้าห้องทานข้าวหันหลังกลับ ฉีกยิ้มให้ท่านที่กำลังเดินตรงมาทางนี้
“ก็ช่วงก่อนผมสอบนิครับ ต้องอยู่ติวกับพวกไอ้เทมส์เลยไม่ได้กลับบ้าน แล้วคุณพ่อล่ะครับ” ผมถามหาคุณพ่อก่อนจะโดนบ่นมากกว่าเดิม ปกติวันเสาร์ ไม่ก็วันอาทิตย์ผมต้องกลับบ้านให้ท่านได้เห็นหน้า ค้างหรือไม่ค้างเป็นอีกเรื่องนึง แต่เกือบครึ่งเดือนผมเพิ่งโผล่มา... เป็นธรรมดาที่คุณแม่จะค้อนใส่
“ไม่ต้องทำมาเป็นเปลี่ยนเรื่อง” คุณแม่ค้อนใส่
“โธ่! ผมไม่ได้เปลี่ยนเรื่องสักหน่อยครับ ปกติเวลาตั้งโต๊ะต้องเห็นคุณพ่อละ”
“พ่ออยู่นี่” คุณพ่อเดินมาทั้งชุดทำงานที่ถอดสูทตัวนอกออก ทักกันแบบง่ายๆ “ไงเรา สอบเสร็จแล้ว”
“ครับ” ผมตอบพลางเลื่อนเก้าอี้ประจำให้คุณแม่ ก่อนจะอ้อมมานั่งฝั่งตรงข้าม ส่วนคุณพ่อนั่งหัวโต๊ะเหมือนทุกครั้งตั้งแต่ผมจำความได้
“คุณแม่ขาแล้วพรุ่งน
