เขาว่ากันว่า...หนุ่มวิศวะหล่อโลกละลายคลั่งรักฉัน

เดี๋ยวพี่ไปส่งที่หอ

“มาครับ เดี๋ยวพี่ถือให้” ว่าแล้วก็มือใหญ่ของคนที่ยืนข้างกันก็เอื้อมมือมาแงะหนังสือรวมถึงชีทไปถือไว้เอง

“แต่ว่า...” ขวับ! ฉันเงยหน้าจะปฏิเสธแต่พี่เดย์กลับส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม

“เดี๋ยวพี่เดินไปส่งที่หอ ลมพัดแรงขนาดนี้ขืนถือของเอง กระโปรงเปิดอีกจะแย่เอานะ” คำพูดง่ายๆ ของผู้ชายหล่อโลกละลายทำเอาฉันตกใจหนักกว่าเดิม

“พี่เดย์จะไปส่งหนูที่หอ!” ฉันถามอย่างตื่นตะลึง

“งั้นสิครับ ไปกันเถอะ” ว่าแล้วก็พยักหน้าชวนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“..............” ฉันเม้มปากแน่น ใครจะกล้าเดินกับรุ่นพี่ผู้ชายต่างคณะสองต่อสองกันเล่า แถมพี่เขายังถือของให้ หนำซ้ำยังใช้ช็อปวิศวะมัดเอวฉันอีก... นี่มันเหมือนแฟนทำให้กันเลยนะ!

“หรือจะให้พี่ขับรถไปส่ง” คำถามของพี่เดย์ทำให้ฉันส่ายหน้า ตอบปฏิเสธอย่างไว

“มะ ไม่ค่ะ!” ใครจะกล้าขึ้นรถรุ่นพี่ผู้ชายกันล่ะ ไม่เอาหรอก!!

“งั้นไปเถอะครับ ขืนช้าเดี๋ยวฝนตกจะไม่ทันเอา ให้พี่ได้ทำหน้าที่แฟนบ้างเถอะ”

หือ! ฉันตาโต หัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเมื่อคำว่าแฟนหลุดออกมาจากปากของพี่เดย์

“ให้พี่ได้ทำหน้าที่แฟนปลอมๆ ให้ดูสมจริงบ้างเถอะครับ คนจะได้เลิกสงสัยในสถานะของเราสักทีเนอะ” พี่เดย์กระซิบให้ได้ยินแค่เราสองคนพลางมองรอบตัว ฉันเบนสายตามองตามก็เห็นผู้คนกำลังมองมาที่เราจริงๆ ... ให้มันได้อย่างนี้เซ่! ฮือ!

เอาไงดี? ฉันถามตัวเองในใจอย่างคิดไม่ตก จะให้พี่เดย์ไปส่งถึงหน้าหอจริงๆ เหรอ

ถ้าตอบตกลง... คนลือหนักกว่าเดิมจะทำไง แต่ถ้ากลับเอง... ผู้ชายที่เคยเข้ามาจีบคงสงสัยไม่หยุด

โอ๊ย! มีทางลงสวยๆ ให้ฉันบ้างม้าย!

“สรุปมึงจะไปส่งน้องก่อน”

ขวับ!

ฉันหันไปทางคนถามอย่างตกใจ ก็เห็นพี่เจมส์ พี่กัส พี่เทมส์เดินเข้ามาใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้กำลังมองทางนี้ด้วยสีหน้าแซวๆ แววตาล้อเลียนทำเอาฉันเฉไฉหันมองทางอื่นด้วยความเขินขั้นสุด... บ้าบอมาก ทำไมต้องทำเหมือนฉันกับพี่เดย์มีซัมติงกันด้วยคะ!!

“เดี๋ยวกูกลับมา ไปกันเถอะครับน้องฝันหวาน” ประโยคแรกพี่เดย์ตอบเพื่อน ประโยคหลังออกปากชวนฉันอย่างละมุนละม่อม แน่นอนว่าฝันหวานคนนี้ไม่ปฏิเสธ รีบเดินไปข้างหน้าอย่างหนีอายสาย ตาของพี่ว้ากทั้งสามโดยมีพี่เดย์เดินเคียงข้างกัน... แค่นั้นเอ๊ง!!!

“ไม่ต้องเขินหรอกครับ เพื่อนพี่มันล้อเล่น” เสียงติดขำของพี่เดย์ทำให้ฉันที่จ้ำพรวดไปตามทางเพิ่งรู้สึกตัวว่าไม่ได้เดินเพียงลำพัง

“ค่ะ...คะ?” ฉันหันมาเลิกคิ้วให้ร่างสูงที่เดินเคียงข้างอย่างเหรอหรา ปั้นหน้าแทบไม่ถูก

“ก็น้องฝันหวานเขินที่พวกเพื่อนพี่มันแซว ไม่ใช่?” พี่เดย์ยักคิ้วมองกันด้วยสีหน้ารู้ทัน ใบหน้าหล่อจัดประดับด้วยรอยยิ้มโลกละลายที่ทำให้ฉันประหม่าอย่างบอกไม่ถูก

“นะ หนูไม่ได้เขินสักหน่อยค่ะ!” ฉันปฏิเสธเสียงสั่นพลางเฉไฉมองทางด้านหน้า

“ไอ้พวกนั้นมันไม่ได้ตั้งใจแซวน้องฝันหวานหรอก มันแค่อยากเอาคืนที่พี่ชอบล้อพวกมันทีละตัวนั่นล่ะ”

“ถึงกับใช้สรรพนามว่าตัวเลยเหรอคะ” คำอธิบายเหมือนเป็นเรื่องปกติทั่วไปทำให้ฉันหยุดเดิน หันมองคนพูด ลืมความประหม่าในพริบตา แทบหลุดขำอ่ะเอาจริง ก็จากที่ได้ยินพวกรุ่นพี่ในเอกรวมถึงลิซ่ากับเอมี่กอสซิปมาบ้าง เพื่อนสนิทของพี่เดย์เป็นหนุ่มฮอตกันทั้งแกงค์ สาวๆ ตามกรี๊ดไม่หยุด แล้วดูพี่เดย์เรียกเพื่อน...ใช้คำว่าตัวเงี้ย หมดสภาพคนหล่อเลยค่ะคุณพี่!

“พวกมันสามตัวก็เรียกพี่ไม่ต่างกันนั่นล่ะ” พี่เดย์ยกไหล่ด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายนิดหน่อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มมุมปากละถามว่า “เป็นอันว่าไม่เขินละเนอะ”

“หนูบอกตั้งแต่แรกแล้วไงคะว่าไม่ได้เขิน” ฉันใช้น้ำเสียงไม่รู้ไม่ชี้เมื่อโดนกระเซ้าเรื่องเดิม ที่จริงไอ้เราก็เขินนำไปสิบช่วงตัวแหละ แต่จะให้ยอมรับได้ไงคะสาว? ในเมื่อพวกพี่เค้าล้อกันเล่นโดยไม่เกี่ยว กับเราเลย

“แล้วทำไมวันนี้ถึงกลับคนเดียวครับ ปกติกลับพร้อมน้องลูกพีชนี่” พี่เดย์เปลี่ยนคำถามอย่างง่ายๆ ซึ่งก็ดีแล้วล่ะ แต่เดี๋ยวก่อนนะ

“พี่เดย์รู้ด้วยเหรอคะว่าทุกทีหนูกลับพร้อมพีช” ฉันเอียงคอถามด้วยความแปลกใจ

ใช่! ฉันไปไหนกับพีชแทบตลอดเว เห็นฉันที่ไหนต้องเห็นพีชที่นั่น แต่พี่เดย์รู้ได้ไงในเมื่อเลิกรับน้องที่ลานเกียร์แล้ว ฉันยังต้องกลับไปซ้อมเชียร์ที่คณะมนุษย์ตั้งแต่วันจันทร์ยันวันพฤหัส

“พี่เคยเห็นน้องฝันหวานกับน้องลูกพีชเดินแถวซอยหลัง ม. หลายครั้ง เลยคิดว่าไปกลับด้วยกันตลอด หรือพี่เดาผิด” อ้อ! อย่างนี้นี่เอง

“ไม่ผิดค่ะ” ฉันสั่นหน้าน้อยๆ “หนูกับพีชอยู่หอเดียวกันเลยไปไหนด้วยกันตลอด”

“งั้นแสดงว่าสนิทกันมาก” พี่เดย์ยิ้มถามเหมือนรู้ทัน

“ค่ะ” ฉันพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “เราสองคนนิสัยเหมือนกันมาก ใช้เวลาไม่นานเลยสนิทกันเร็ว แม้แต่รุ่นพี่ในเอกยังคิดว่าหนูกับพีชเป็นเพื่อนสนิทที่จบจากโรงเรียนเดียวกันเพราะเห็นตัวติดกันตลอด”

“แต่เย็นนี้น้องสองคนตัวไม่ติดกันนะ” พี่เดย์เย้าด้วยสีหน้ากวนๆ ทำให้ฉันหัวเราะออกมา

“นั่นสิคะ เพราะพีชโดน...” พอคิดได้ว่าเพื่อนรักกำลังโดนแกล้ง ฉันหุบยิ้มลงด้วยความเป็นห่วง ไม่รู้ป่านนี้พีชจะเป็นไงบ้าง

“โดน” พี่เดย์เลิกคิ้วด้วยสีหน้าแปลกใจ ฉันล่ะอยากบอกไปตามตรงว่าพีชโดนรุ่นพี่หลีดคณะเหยียดแถมฝนใกล้ตกยังกักตัวไม่ให้กลับอีก แต่เพราะพีชขอร้องไว้ว่าห้ามบอกใครเด็ดขาด... ฉันเลยทำเป็นยิ้มและให้เหตุผลอื่นแทน

“พีชติดธุระที่คณะนิดหน่อยหนูเลยฉายเดี่ยวค่ะ ยังไงต้องขอบคุณพี่เดย์มากนะคะที่ให้หนูยืมเสื้อช็อปแถมยังเดินมาเป็นเพื่อนอีก” ฉันว่าพลางก้มมองเสื้อช็อปที่ผูกเอว ก่อนจะเงยหน้ามองร่างสูงใหญ่ด้วยความซาบซึ้ง ถ้าไม่ได้พี่เดย์...กระโปรงฉันอาจเปิดโชว์หราให้คนเห็นกางเกงในไปแล้วก็ได้

“พี่ยินดีเดินมากับน้องฝันหวานครับ ให้มาส่งทุกวันยังได้เลย” พี่เดย์พูดไปยิ้มหวานไปแต่ทำเอาฉันตาโตอย่างอึ้งๆ

“มะ หมายความว่าไงคะ” ใจดวงน้อยยังเต้นผิดจังหวะ อย่าบอกนะว่าจีบ... ไม่หรอกกกก!