เกิดใหม่ในร่างสนมตกกระป๋อง ภาค 1

บทที่ 6

คำเตือน มีเนื้อหาโบ๊ะบ๊ะกันเจ้าค่ะ *ครั้งแรกของพระเอกกับนายเอกไม่ได้เกิดจากความรัก

อิงฮวานั่งมองหลานมี่ที่หน้าตำหนักตน เด็กสาวเดินไปมาจัดการกวาดถูตำหนักรดน้ำต้นไม้ เป็นแบบนี้ทุกวัน

เขานั่งมองดูทุกอย่างเนือย ๆ ชีวิตในวังมันน่าเบื่อเหลือเกิน พอจะหาอะไรทำก็ต้องมีเรื่องกับสนมคนอื่น ทำให้โดนเรียกไปด่าทุกที

"หลานมี่เจ้าอยากไปท่องเที่ยวไหม" จู่ ๆ อิงฮวาก็เอ่ยขึ้นมา

"เพคะ?" หลานมี่วางมือจากงานที่ทำเดินมาหาพระสนมของตน

"ข้าเบื่อ นี่ก็อยู่ไปวันๆ ไม่ได้ทำสิ่งใดเลย" อิงฮวาตอบตัดพ้อ เดินออกไปไหนก็ไม่ได้ต้องเจอสนมคนอื่นมาแกล้ง พอเขาตอบโต้ก็โดนเรียกไปด่าเช่นเดิม

"ไม่ได้นะเพคะ! หากพระองค์หายไปจะต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่" เด็กสาวรู้ดีว่าพระสนมของตนโดนเรียกเข้าไปฟังเทศนาจากฮ่องเต้ตลอด แต่การที่พระสนมหายไปองค์นึง นั่นจะทำให้ภายในวังวุ่นวายมากขนาดไหน

"ฮ่าฮ่าเอาล่ะ เตรียมตัวเดี๋ยวนี้เลยคืนนี้ข้าจะออกนอกวัง" หลานมี่ได้แต่ร้องไห้ในใจ แต่ห้ามในความดื้อรั้นของอีกฝ่ายไม่ได้

"ฮ่องเต้เสด็จ!" เสียงดังใกล้ตำหนักทำให้อิงฮวาที่กำลังตื่นเต้นอยู่ชะงักไปทันที ตำหนักของเขาไกลจากทุกคน ไม่มีทางที่เสียงจะดังมาถึงนี่ได้ หันไปทางเดินก็เห็นขบวนเสด็จมาทางตน

'ให้มันได้แบบนี้สิ' ร้อยวันพันปีไม่เคยโผล่ ดันมาวันที่เขาวางแผนหนีเที่ยวนี่นะ

"ถวายบังคมฝ่าบาท พายุลูกไหนหอบพระองค์มาถึงตำหนักฮวาพ่ะย่ะค่ะ" อิงฮวาคำนับเทียนเป่าที่ยืนนิ่งคล้ายจะรอให้ใครเชิญ

"เรามากินข้าวด้วย เข้าไปข้างในเถิด" พูดจบเทียนเป่าก็เดินเข้าตำหนักไปเสมือนเป็นเจ้าของ

อิงฮวามองตามด้วยความมึนงง ไม่รู้อะไรเข้าสิงอีกฝ่ายมาทำดีเช่นนี้ ปกติเอาแต่ตะโกนด่าไม่ก็สั่งโบย แม้สงสัยแต่ก็ยังเดินตามอีกฝ่ายเข้าตำหนัก

เทียนเป่าเดินนำเขามาด้วยใบหน้าเรียบเฉย หลายวันมานี้ไม่มีเรื่องวุ่นวายที่เกี่ยวข้องกับอิงฮวา ทำให้เขาสงสัยว่าเด็กหนุ่มทำอะไรอยู่ แค่สงสัยกลัวว่าจะก่อเรื่องใหญ่ก็เท่านั้นถึงได้มาดูด้วยตาตนเอง

บนโต๊ะกลมขนาดกลางมีอาหารหลากหลายชนิดวางอยู่เต็มไปหมด ภายในห้องมีเพียงอิงฮวากับฮ่องเต้หน้านิ่งเท่านั้น แต่เขาหาได้สนใจอีกคน

ดวงตาสีเทาลุกวาวมองของกินตรงหน้ากลืนน้ำลายอึก ถึงจะอยากหนีเที่ยวยังไงแต่กองทัพต้องเดินด้วยท้องล่ะนะ เมื่อเห็นเทียนเป่าเริ่มตักอาหารแล้วตนก็คีบกินแบบไม่รีรอใคร

'อร่อยจัง' อิงฮวานั่งก้มหน้าก้มตากินจนอาหารหมดโต๊ะ บรรยากาศในห้องไม่มีใครพูดอะไรออกมา

"ขอบพระทัยที่ฝ่าบาทมาในวันนี้นะพ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นอิงฮวาขอน้อมส่งพระองค์" เขาลุกขึ้นคำนับคล้ายไล่อีกคนเมื่อของกินหมดแล้ว

"วันนี้เราจะประทับที่ตำหนักพระสนม" เทียนเป่าพูดขึ้นพลางสั่งให้คนเตรียมน้ำให้ เขาจะไม่กลับจนกว่าจะแน่ใจว่าเด็กหนุ่มไม่ก่อเรื่องจริง ๆ

"เหตุใดไม่ไปตำหนักสนมอื่นหรือพ่ะย่ะค่ะ สี่ปีที่ผ่านมาพระองค์ก็ทรงทำเช่นนั้น" หรืออีกนัยหนึ่งคือไม่เต็มใจให้อยู่ เขาจะได้ออกไปเที่ยวสักที ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมอีกฝ่ายถึงได้มาสนใจเขากัน

"เจ้าน้อยใจหรือ" มือหนายกคางอิงฮวาขึ้นมาคล้ายจะปลดผ้าออก แต่ใบหน้าเรียวกลับหันหนีก่อน เหล่านางกำนัลที่เตรียมน้ำเสร็จก็รีบออกไปทันที

"ทำตามประสงค์ได้เลยพ่ะย่ะค่ะ ทุกที่ในวังก็เป็นของพระองค์" อิงฮวาพูดด้วยเหนื่อยหน่ายเต็มทน เขาจะทำอะไรได้ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นเจ้าของทุกอย่างที่นี่ เทียนเป่าไม่ตอบอะไรดึงมือเขาเข้าไปยังห้องอาบน้ำ

"วันนี้เจ้าต้องปรนนิบัติข้า" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบา ๆ อิงฮวาใช่ว่าจะไม่รู้เรื่อง การที่ฮ่องเต้เสด็จมายังตำหนักพระสนม ก็มีแค่เรื่องเดียวเท่านั้น เขาไม่ได้หวงตัวอะไรขนาดนั้น

ปกติมักจะหาความสนุกเรื่องเซ็กส์ในร่างเดิมอยู่แล้ว และตั้งแต่มาถึงโลกนี้เขาก็ยังไม่มีอะไรกับใครเลย กับตอนนี้คงไม่เสียหายอะไรหรอก มือขาวจัดการปลดเสื้อผ้าของเทียนเป่าออกจนเปลือยเปล่า

"เชิญฝ่าบาทเสด็จลงถังน้ำด้วยพ่ะย่ะค่ะ" เสียงหวานพูดปนประชดเมื่อเห็นอีกคนยืนนิ่ง เหลือบมองกล้ามที่แน่นทั่วตัวพลางลอบกลืนน้ำลาย

"ลงมากับข้าด้วยสิ" ไม่พูดเปล่าเทียนเป่าพยายามดึงเขาให้ลงมาในอ่างด้วย

ทำให้อิงฮวาต้องสะบัดมือหนาออกก่อน จัดการปลดเสื้อผ้าของตนออกจนหมดเหลือไว้เพียงผ้าปิดหน้า ยังไม่ทันหย่อนขาลงน้ำกลับโดนเทียนเป่ารั้งให้นั่งหันหลังทับตักหนาไว้

"ไม่อึดอัดหรือพ่ะย่ะค่ะ" อิงฮวาพูดขัดขึ้นเมื่ออีกฝ่ายซุกหน้าลงที่ไหล่ของตน

"ไม่หรอกอีกอย่างร่างกายของเจ้านิ่มและยังหอมอีกด้วย" ไม่พูดเปล่าจมูกโด่งซุกลงไหล่ขาว

"ตรัสคำนั้นกับสนมคนอื่นน่าจะพากันดีใจน่าดูเลยนะพ่ะย่ะค่ะ"

"เจ้าพูดจาห่างเหินเหลือเกิน" พูดไปปากยังคงไล้ทั่วไหล่และแผ่นหลังและรอยแผลเป็น มือขยำเอวคอดบางที่นิ่มไปทุกส่วน แท่งหยกกลางกายเริ่มแข็งขืนขึ้นเมื่อร่างเล็กอิงฮวาดิ้นไปมา

"ข้าอยากเห็นสีหน้าของเจ้า" เทียนเป่ากำลังจะปลดผ้าที่ปิดบังใบหน้าอิงฮวาออก แต่อีกคนหันหน้าหนีเช่นเดิม

"กระหม่อมอัปลักษณ์พระองค์จะหมดอารมณ์เสียเปล่าพ่ะย่ะค่ะ"

"ข้าไม่ได้มองคนที่ใบหน้าหรอกนะ" แม้จะพูดเท่าไหร่อิงฮวาก็ไม่หันหลังกลับมา

จนใจจะตื้อมือหนายกเอวบางขึ้นก่อนจะกดเอวลงที่แท่งหยกขนาดใหญ่ของตนทันที ด้วยความคับแน่นที่ไม่ทันได้เตรียมตัว ทำให้เทียนเป่าดันแม่งหยกของตนเข้าไปได้เพียงแค่ส่วนหัวเท่านั้น

"อ๊าา..." เสียงหวานครางออกมา ขนาดนี้ไม่ใช่ของคนแล้วหรือเปล่าเนี่ย แถมไม่มีการเตรียมตัวอะไรอีก ปกติทำแบบนี้ประจำเลยหรือไงนะ สารพัดคำก่นด่าในใจ เขาไม่เจ็บแต่คนอื่นคงมีร้องไห้แน่

"อืมม...เจ้ารัดข้าแน่นเกินไปแล้ว" เสียงแหบพร่าจากคนข้างหลังพร้อมกับมือที่พยายามกดเอวบางให้รับแท่งหยกเข้าไป ทำให้อิงฮวาเอื้อมมือมารูดรั้งท่อนลำของตนให้ผ่อนคลาย ทำให้อีกฝ่ายเริ่มดันเข้ามาได้จนสุด เขารู้สึกถึงความอึดอัดในช่องทางหลังที่คับแน่นไปหมด

"อ๊ะะ...อ้างงง" ยังไม่ทันได้ชินกับขนาดที่ใหญ่เกินไป เทียนเป่าจับเอวเขากระแทกด้วยความเร็ว ทำให้อิงฮวาห่อไหล่ด้วยความเสียวซ่าน เพียงไม่นานเทียนเป่าก็ปลดปล่อยออกมา

อิงฮวารู้สึกถึงของเหลวด้านใน ก้มหน้ามองท่อนลำสีขาวของเขาที่ยังไม่มีน้ำออกมาเลย เสียงหอบใจทั้งสองปนทั่วห้อง จนอิงฮวาต้องเป็นฝ่ายลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อคลุมนอน ก่อนจะคลุมให้อีกฝ่ายที่ลุกตามมา

"น่าทึ่งเสียจริง สนมทุกคนต่างพากันสลบไสลเมื่อร่วมรักกับข้า และยังไม่มีใครสามารถรับแท่งหยกของข้าได้หมดด้วยซ้ำ" เทียนเป่ามองคนที่ใส่ผ้าคลุมให้อยู่ด้วยความสงสัย ปกติแค่สลบยังไม่พอตื่นมาก็ต่างพากันลุกไม่ขึ้นกันทั้งนั้น แต่คนตรงหน้ากลับเดินอย่างสบาย

"พระองค์นี่ไร้เดียงสามากกว่าที่กระหม่อมคิดอีกนะพ่ะย่ะค่ะ" อิงฮวาเมินคนตรงหน้า สวมใส่ชุดนอนของตนแล้วรีบเดินไปนอนบนเตียงทันที

'ไร้เดียงสากว่าที่คิด' เสียงของอิงฮวาดังอยู่ในหัวของเทียนเป่า ที่ตอนนี้นอนตาแข็งค้างอยู่บนเตียง สาเหตุจากคำพูดกับสายตาเยาะเย้ยของอีกคนที่กำลังนอนอยู่ข้างกัน

"ที่เจ้าพูดหมายความว่าอย่างไร" เพราะคำที่อีกฝ่ายพูดทำให้เทียนเป่านอนไม่หลับจนต้องลุกมาถามให้แน่ชัด อิงฮวาลุกขึ้นมานั่งสะลึมสะลือด้วยความง่วงเต็มที่

"บรรทมเถิดพ่ะย่ะค่ะ" น้ำเสียงงัวเงียพูดปนรำคาญแต่เทียนเป่ากลับดึงร่างของเขาเข้าไปหา ใบหน้าอยู่ใกล้กันเพียงคืบเดียว

"ตอบข้า" มือหนาจับไหล่ขาวเขย่าราวกับต้องการคำตอบ

"เฮ้อ...น่ารำคาญเสียจริง พูดให้ถูกคือบทรักของพระองค์ค่อนข้างไร้เดียงสา ทรงพอพระทัยหรือยังพ่ะย่ะค่ะ " อิงฮวาที่โดนเขย่าจนหายง่วงต้องลุกมาอธิบาย

"....." คล้ายกับคนฟังสติหลุดไปแล้ว เกิดมาจนอายุเท่านี้ยังไม่มีผู้ใดกล้าวิจารณ์บทรักอันแสนเร่าร้อนของตนเลย

อิงฮวาเมื่อเริ่มตื่นเต็มตา ได้สติเขานั่งคิดแผนอะไรบางอย่างก่อนจะลอบยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

"กระหม่อมสอนบทรักที่เร่าร้อนให้พระองค์ได้นะพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่..." อิงฮวาพูดเสียงหวานแต่ประโยคหลัง ทำให้อีกฝ่ายทำหน้าสงสัย

"เพียงแต่อะไร?" เมื่อเห็นอีกคนเริ่มสนใจยิ่งทำให้เขาคิดแผนร้ายได้มากกว่าเดิม

"เพียงแต่พระองค์สัญญาว่า จะเลิกเรียกกระหม่อมไปเทศนาเสียที"

"เจ้าคิดจะเล่นซนอะไรอีก" เทียนเป่ามองอีกคนอย่างจับผิด

"กระหม่อมไม่ได้เล่นซนเสียหน่อย"

"ย่อมได้แต่เจ้าต้องเปลี่ยนคำเรียกที่ห่างเหินนั้นเสียก่อน เรียกข้าว่าท่านพี่ได้หรือไม่ ทุกคนล้วนเรียกข้าเช่นนั้น"

อิงฮวาพยักหน้าตอบรับรัว ๆ ริมฝีปากเรียวยกยิ้มอย่างดีใจ ในที่สุดก็จะได้เที่ยวเล่นโดยไม่โดนบ่นสักที เปลืองตัวนิดหน่อยแต่ถือว่าคุ้ม!! ไม่พูดต่อให้เสียเวลาเขาจัดการเลื่อนตัวลงมาที่ด้านล่างของอีกฝ่ายทันที เปิดผ้าคลุมออกมาก็เห็นอาวุธประจำกายของเทียนเป่า นอนหลับสนิทอยู่

มือบางจับส่วนนิ่มนั้นใช้มือรูดรั้งไม่นานมังกรน้อยก็เริ่มตื่นขึ้น นี่ขนาดยังขยายไม่เต็มที่ก็เกือบเท่าของเขาแล้ว ปากเรียวภายใต้ผ้าคลุม ก้มลงไปกดจูบที่ส่วนหัวเบา ๆ

เทียนเป่าส่งเสียงในลำคอด้วยความเสียวซ่าน หน้าท้องเกร็งจนเห็นกล้ามชัดเจน อิงฮวาครอบปากลงไปจนแท่งหยกค่อย ๆ ขยายใหญ่จนคับปาก เกิดอาการปวดหนึบที่กรามเล็กน้อย

ปากเรียวอมชมพูห่อหุ้มส่วนนั้นขยับหัวขึ้นลง เสียงคนด้านบนร้องคำรามในลำคอ จ้องมองเขาไม่วางตา ดวงตาสีท้องจ้องอิงฮวาราวกับเด็กน้อยที่กำลังเจอเรื่องสนุก

มือหนาลูบผมสีน้ำตาลเงาก่อนจะจับหัวอิงฮวากดแน่นจนจมูกชิดกับหน้าท้องแข็งพร้อมกับปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมาเต็มปาก อิงฮวาลอบกลืนทุกอย่างลงไป

เขาขยับปากออกแต่ยังกลับมาเลียทำความสะอาดรอบแท่งหยกจนหมด ใบหน้าเทียนเป่าที่ปกตินิ่งเรียบตอนนี้กลับขึ้นสีแดงทั่ว เสียงหอบหายใจดังแผงอกซีดกระเพื่อมตามแรงหายใจ

อิงฮวาที่เครื่องเริ่มติดแล้ว ลุกขึ้นนั่งบนตักอีกฝ่าย ลิ้นเล็กเลียนิ้วเรียวของตนจนชุ่มน้ำลาย เอื้อมไปจัดการแหวกชุดนอนเพื่อสอดนิ้วขยายทางแคบด้านหลัง ขยับขยายไปมาจนช่องทางเริ่มนุ่ม ทุกการกระทำมีสายตาสีทองจ้องมองด้วยความสนใจ

"อย่าลืมนำไปใช้ด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงติดขัด ใบหน้าแดงซ่านถูกปกปิดด้วยผ้าสีดำที่เกะกะตา เพียงอึดใจร่างกายเล็กหย่อนตัวกดลงที่แท่งหยกอย่างช้า ๆ กลืนสิ่งนั้นหายไปในตัวจนหมด มือขาวจับฝ่ามือของอีกคนวางไว้ที่ตุ่มไตสีชมพู ชักนำนิ้วสะกิดตุ่มไตอีกฝ่ายก็ทำตามอย่างว่าง่าย

"อื้มมม...อ๊าาาาา" เสียงครางหวานเมื่อตนเริ่มขยับ พามือที่ว่างของอีกคนมาจับสะโพกบาง เทียนเป่ารู้สึกดีจนเตลิดเผลอกระแทกกระทันเด็กหนุ่มด้านบนจนหัวสั่นหัวคลอน

"ซี้ดดด...ข้าจะ...อื้มมม" สิ้นเสียงคำรามมือกดตัวของอิงฮวาจนแน่น ปลายเท้าเล็กจิกเกร็งด้วยความเสียวซ่าน ทั้งคู่หอบหายใจครู่หนึ่ง อิงฮวาเริ่มขยับเอวเบา ๆ อีกครั้ง เพราะตัวเขาเองยังไม่ถึงฝั่งฝัน

"ท่านพี่หมดแรงแล้วหรือ" เสียงหวานกระซิบข้างใบหู ปากเรียวแอบขบกัดเบา ๆ ที่ใบหู

เทียนเป่าจับร่างอิงฮวาขึ้นพลิกให้นอนหงายลงบนเตียง มือหนารวบแขนเล็กขึ้นเหนือหัว ช่วงเอวสอบกระแทกอย่างหื่นกระหาย นำความรู้ที่เพิ่งได้รับมาใช้จนคนด้านล่างร้องออกมาอย่างพอใจ

"อ๊ะะะ...ทะ...ท่านพี่" น้ำเสียงหวานครางกระเส่าทั่วห้อง ดวงตาสีเทาหยาดเยิ้มปนน้ำตา ทำให้เทียนเป่าอดกลั้นต่อไม่ไหวเร่งจังหวะเร็วขึ้น

"เจ้ารัดข้าอยู่...อืมม" ใบหน้าคมเข้มบิดเบี้ยวด้วยอารมณ์ น้ำกามพุ่งออกจากแท่งหยกไหลเข้าไปในตัวอิงฮวาเป็นรอบที่สอง

แต่เอวหนาไม่มีท่าทีหยุดบทรักลง กลับพลิกให้ร่างเล็กที่ผิวเริ่มมีสีแดงเรื่อเต็มตัวให้คว่ำลง มือใหญ่จับแขนอีกฝ่ายดึงเข้าหาตัว ปากกัดลงที่ไหล่เล็กจนเกิดรอยฟันเลือดสีแดงไหลลงมาเล็กน้อย

"อ๊ะะะ...ละ...ลึก" อิงฮวากระแทกเอวสวนให้เข้าจังหวะกับอีกฝ่าย บทรักที่รุนแรงทำให้ก้นนิ่มเริ่มแดงเกิดจากแรงกระทบ

'ปึ่ง!!!' ไม่นานผลจากบทรักก็แสดงออกมา เตียงขนาดใหญ่ที่เพิ่งมาได้ไม่ถึงวันหักครึ่งจนอิงฮวาหน้าทิ่มทันที

"หวาา..." ก่อนที่หน้าจะปะทะกับพื้นเตียง เขากลับโดนอุ้มทั้งที่ยังหันหลังให้อีกคนอยู่ หันไปเห็นว่าเทียนเป่าไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น ลุกยืนขึ้นอุ้มเขาด้านหลังยังกระแทกไม่หยุดเท้าลอยขึ้นจากพื้น

"ดะ...เดี๋ยวเตียงข้า...อ๊าาา" มีเพียงเขาที่ยังคงสนใจเตียงโปรดอยู่ เพิ่งได้นอนเตียงนุ่ม ๆ นั่นไม่กี่วันเองนะ!

"อื้มม...ตอนนี้สนใจเพียงข้าก็พอ" เสียงแหบกระซิบอย่างเอาแต่ใจ ปากหยักก้มลงกัดทั่วลำคอขาว จนมีแต่รอยเขี้ยวและรอยแดงทับกับรอยแผลเป็น

แท่งหยกกระตุกปลดปล่อยเหล่าทายาทออกมาจนล้นหยดลงบนพื้นห้อง เทียนเป่าอุ้มเด็กหนุ่มให้หันหน้ามาหา ยกตัววางบนโต๊ะน้ำชาตัวเล็ก ขาเรียวเกี่ยวเอวหนาอย่างรู้งาน ช่วงล่างของอีกฝ่ายยังคงขยับต่อไม่หยุด

"อื้อออ...อย่าทำโต๊ะ...อ๊ะะ...ข้าพัง" หัวเล็กสั่นคลอนจากแรงกระแทก เทียนเป่าก้มลงมากัดที่ตุ่มไตสีชมพูที่ชูชันอย่างมันเขี้ยว ปากหยักไล่กัดเม้มจนเลือดสีแดงไหลซึมออกมาจากผิวขาว

"ฮ้าา...ข้ายังไร้เดียงสาอยู่หรือไม่" เทียนเป่ากระซิบก่อนจะขบกัดเข้าหูเล็กที่ขึ้นสีแดง บรรเลงบทรักอย่างหน้ามืดตามัวตลอดทั้งค่ำคืน

ตลอดมาเทียนเป่าไปหาเหล่าสนมทุกคนยกเว้นอิงฮวา เหตุเพราะไม่พอใจตระกูลหลิวจึงไม่อยากยกยอให้ตระกูลนั้นลำพองใจ ที่อิงฮวาได้ตำแหน่งนี้เพียงเพราะเหล่าขุนนางแต่งตั้งขึ้นเท่านั้น แต่ตอนนี้คงต้องเปลี่ยนความคิดนั้นเสียแล้ว ตระกูลหลิวอะไรนั่นช่างบิดามัน เด็กน้อยตรงหน้าดันยั่วยวนขนาดนี้ เขาจะทนไหวได้อย่างไร

จนจบบทรักแล้วทั้งสองพากันไปทำความสะอาดร่างกาย ก่อนจะเดินกลับมานอนฟูกที่ปูตรงพื้น เพียงหัวถึงหมอนอิงฮวาก็หลับไปทันที เทียนเป่ามองอีกคนก่อนจะมีรอยยิ้มขึ้น

เขาไม่รู้ว่าทำไมตั้งแต่วันที่เห็นอีกฝ่ายครั้งแรก ในค่ำคืนนั้นดวงตาที่ไม่เกรงกลัวอะไรนั่นจ้องมองกลับเขาโดยไม่กลัวอะไร พอได้เห็นการกระทำอื่น ๆ มันทำให้เขาสนใจไม่น้อย

ความรู้สึกแปลก ๆ นี่ทำให้เขาต้องมาที่ตำหนักฮวาอย่างไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าจะมาเพื่อเหตุใด ตอนที่อาบน้ำคราแรกเพียงแค่อยากให้อีกคนมีขัดถูตัวให้เท่านั้น

แต่พอได้เห็นเรือนร่างที่ดูเหมาะสมกันทุกส่วนอย่างงดงามนั้นกลับทำให้เขาทนต่ออารมณ์ของตนไม่ไหว

"รอยพวกนี้ไม่เหมาะกับเจ้าเลย" มือหนาลูบไล้แผลเป็นใต้ชุดนอนผืนบาง ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปเปิดหน้าต่าง

"หวังผาไปตามสืบหาเรื่องตระกูลหลิวมาให้มากที่สุด" เขาพูดกับเงาบุรุษบนหลังคาตำหนัก เงานั้นวูบไหวเล็กน้อยเป็นสิ่งที่บอกว่าอีกฝ่ายตอบรับคำแล้ว

เทียนเป่าเปิดหน้าต่างทิ้งไว้เดินกลับมานอนที่ฟูก ช่วงเอวรู้สึกปวดร้อนจนขยับไม่ไหว และด้วยความอ่อนเพลียทำให้เขาหลับลงอย่างง่ายดาย