บทที่ 1
2805 คำ
คำเตือน มีเนื้อหาที่นายเอกมีสัมพันธ์ทางร่างกายกับผู้อื่นที่ไม่ใช่พระเอก/บรรยายถึงเลือด ความรุนแรง
'เทวะ' เด็กหนุ่มตัวเล็กผิวขาวเนียนเรือนผมสั้นสีน้ำตาลอ่อน มีใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก นิสัยร่าเริงชอบกวนประสาทผู้อื่น ตั้งแต่จำความได้ตัวเขาอาศัยอยู่สถานเด็กกำพร้าในอเมริกา ต่อมาถูกรับเลี้ยงโดยชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง ซึ่งเป็นผู้ก่อตั้งองค์กรนักฆ่าแห่งหนึ่ง ที่จะรับเพียงคนที่มีประวัติเลวร้ายเท่านั้น
ภายในองค์กรจะมีการทดลองบางอย่าง ทำให้เหล่านักฆ่าเช่นเขามีภูมิคุ้มกันยาทุกชนิดรวมถึงยาพิษด้วย บางคนอาจจะมีพละกำลังมากกว่าคนปกติทั่วไป และเทวะถือว่าเก่งที่สุดในองค์กรแห่งนี้ มีความเชี่ยวชาญอาวุธทุกชนิด ทำภารกิจออกสนามรบจริงมาหลายสนาม
ด้านชีวิตปกติของเขาเองก็โดดเด่นกว่าใคร ในตอนนี้เทวะกำลังศึกษาด้านคณะแพทย์ในมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งของเมืองไทย สามารถพูด อ่าน เขียนได้เกือบ 10 ภาษา นั่นเป็นเพราะเขาต้องบินไปทำภารกิจต่างประเทศบ่อยครั้ง รวมถึงมีความรู้รอบตัว จนถึงขั้นเป็นนักศึกษาเกียรตินิยมลำดับ 1
ณ มหาลัยแห่งหนึ่งในประเทศไทย เสียงอาจารย์บอกเลิกคลาสดังขึ้นก่อนจะเดินออกไป ทันใดนั้นเหล่าหนุ่มสาวมหาลัยต่างพาเดินแยกย้ายออกมาจากห้องเรียนตาม
'เทวะ' เก็บของใส่กระเป๋าเป้สีดำแล้วเดินลงมาจากตึกเรียน มือหยิบหูฟังขึ้นมาใส่ก่อนจะเดินไปที่ลานจอดรถ ขึ้นคร่อมรถบิ๊กไบค์คันสีเขียวคันใหญ่ แล้วขับกลับมายังคอนโดที่พัก ระหว่างขึ้นลิฟท์ในหูฟังกลับมีเสียงซ่าคล้ายคลื่นแทรก พร้อมกับเสียงคล้ายกับ AI ดังขึ้นมา
"421307" ปากเล็กอมชมพูพูดบอกรหัสของตัวเอง ขาก้าวเดินไปที่ห้องพักเปิดประตูพร้อมกับวางของสัมภาระลงที่โซฟา
'ภารกิจสังหารคนในข้อมูล A2297' พูดจบปลายสายก็ตัดไป เทวะเดินเข้าครัวหาอะไรกิน มือหยิบแท็บเล็ตเลื่อนดูข้อมูลภารกิจ พร้อมกับจดจำรายละเอียดทุกอย่างไว้
"เฮ้อ มีงานอีกแล้ว โครงการมหาลัยยังทำไม่เสร็จเลย" เทวะเดินลากตัวเองมาที่ห้องนอนเก็บของที่จำเป็นเตรียมใส่กระเป๋าไว้ ตั๋วเครื่องบินลงวันที่พรุ่งนี้ เมื่อถึงประเทศจีนสามารถเริ่มทำภารกิจได้เลย
เก็บข้าวของเสร็จเรียบร้อย เทวะอาบน้ำแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวออกท่องราตรี เพื่อผ่อนคลายก่อนเริ่มงานนี่เป็นสิ่งที่เขาทำเป็น ประจำอยู่แล้ว เขาเลือกใส่เสื้อโอเวอร์ไซซ์สีขาวแขนยาวเลยฝ่ามือออกมา เสื้อหลวมโคร่งตัวใหญ่ เผยไหล่บางขาวออกมาข้างหนึ่ง กางเกงยีนสีขาวสั้นแค่สองคืบ กับหมวกไหมพรมสีดำ
'น่าร้ากกก หลงรักตัวเองผิดไหมวะ' เทวะยืนบิดตูดไปมาหน้ากระจกชื่นชมตัวเองอยู่พักใหญ่ ก็เดินไปใส่รองเท้าผ้าใบแล้วออกจากคอนโดไปด้วยบิ๊กไบค์คันเดิม ที่ต้องเขย่งขาข้างนึงเวลาจอดตลอด
"เทมาทางนี้เร็ว" เมื่อเทวะมาถึงที่หมาย ทันทีที่ร่างเล็กเดินเข้ามาในผับหรูใจกลางเมือง ก็มีเสียงแหลมร้องเรียก มองไปเป็นร่างของ 'มะลิ' เมื่อเห็นเพื่อนเขาก็ก้าวเข้าไปหาทันที
มะลิเป็นหนึ่งในนักฆ่าสังกัดเดียวกับเขา และเรียนที่มหาลัยเดียวกันอีกด้วย ข้าง ๆ กันเป็นแฟนหนุ่มของเธอที่เป็นนักฆ่าเช่นกัน แต่เป็นถึงอาจารย์ในมหาลัย
"ช่วงนี้มีงานบ้างไหม" หญิงสาวเอ่ยถามพลางยกแก้วน้ำสีอำพันขึ้นกระดกรวดเดียวหมด
"เพิ่งได้รับมาเองต้องไปจีนพรุ่งนี้ น่าเบื่อมากโครงงานก็ยังไม่เสร็จ" เทวะบนพลางกระดกเหล้าลงคออึก ๆ สายตาซุกซนไม่วายกวาดมองหาคนที่เขาอยากผ่อนคลายด้วยในคืนนี้
"ระวังตัวด้วยนะเห็นว่างานที่จีนมีแต่คนยกเลิกนี่"
"เคยเห็นเราพลาดเหรอ" ที่พูดมาก็ไม่เกินจริง เทวะเป็นเด็กหนุ่มที่ตัวเล็กและอายุน้อยที่สุดในองค์กร แต่กลับเป็นคนที่แข็งแกร่งเป็นลำดับหนึ่ง
"จ้าคนเก่ง รีบกลับมาเที่ยวด้วยกันต่อนะ"
"อื้อ ถ้างั้นเดี๋ยวเราไปก่อนนะ" ริมฝีปากเล็กยิ้มอย่างอารมณ์ดี มะลิเห็นว่าอีกฝ่ายสนใจผู้ชายร่างหนาโต๊ะข้างๆ ก็ส่ายหัวแล้วหันไปชนแก้วกับแฟนตัวเอง ปล่อยให้คนตัวเล็กเดินตามพ่อกล้ามปูไป
เทวะเดินแยกตัวออกมาโดยไม่ทันสังเกตท่าทางที่แปลกไปของใครบางคน เขาเข้ามาทำความรู้จักกับหนุ่มฝรั่งร่างยักษ์ ก่อนจะคล้องแขนหนาลากไปยังห้องน้ำหรูด้านในผับ
"อื้มม" เสียงหวานครางในลำคอพร้อมด้วยเสียงจูบอย่างดูดดื่มดังขึ้นในห้องน้ำชาย
ห้องสุดท้ายด้านในมีสองร่างกำลังนัวเนียกันอยู่ แต่ดูจากภายนอกเหมือนพ่อลูกเสียมากกว่า เพราะอีกคนก็กล้ามหนาตัวใหญ่ สูงอีกนิด เดียวหัวก็ชนเพดานห้องน้ำแล้ว หน้าตาคมเข้มตามฉบับชาวต่างชาติ ส่วนอีกคนก็ตัวเล็กใบหน้าจิ้มลิ้ม ส่วนสูงถึงแค่ครึ่งประตูห้องน้ำเท่านั้น
"อุ่กก...อ่าาา" เสียงครางหวานดังขึ้นเบา ๆ ด้วยความรู้สึกจุก เมื่อท่อนลำเขื่องที่สวมเครื่องป้องกันเสียบเข้ามาในตัวพรวดเดียวมิด
ร่างเล็กยืนหันหลังให้อีกฝ่าย กลับโดนยกจนตัวลอยขาไม่ติดพื้น แรงกระแทกทำให้เด็กหนุ่มดวงตาล่องลอย น้ำตาไหลพรากด้วยความเสียวซ่าน ลิ้นเล็กแลบออกมาจากริมฝีปากน้ำลายไหลย้อยออกมา เสียงครางของคนสองคนผสมปนเปกันดังก้องอยู่ในห้องน้ำแคบ
"อื้มม...ฮ่าา" เทวะใช้ขาเกี่ยวเอวหนาหมุนตัวเองหันมาด้านหน้า ก่อนจะกอดคออีกคนไว้ ปล่อยให้อีกฝ่ายขยับตามใจจนหัวเล็กโยกไปมา ข้อดีของคนตัวเล็กคือทำท่าในที่แคบแบบนี้ได้ง่ายดียังไงล่ะ
"Ahhh...Harder!" [แรงอีก!] ดวงตาหวานมองช้อนอย่างอ้อนวอน ปากเล็กเอ่ยร้องขอออกมา จนอีกคนต้องก้มลงมาจูบอย่างหื่นกระหาย
มือใหญ่ยกเอวบางกระแทกลงท่อนลำอย่างรุนแรง เสียงเนื้อกระทบกันดังสู้กับเพลงด้านนอก จนก้นกลมสีขาวแดงเถือกด้วยแรงกระแทก
"f**k!!" เสียงทุ้มสบถออกมากระแทกก่อนจะ 2-3 ที จนรู้สึกถึงท่อนลำในตัวกระตุกถี่ เสียงหอบหายใจแรงดังทั่วห้องน้ำ เด็กหนุ่มค่อย ๆ ถอนตัวลงมายืนจัดการตัวเองอย่างสบาย ขนาดพ่อฝรั่งยังหอบหายใจมองแบบงง ๆ
ก่อนที่เทวะจะเดินออกไปโดยไม่ล่ำลา ทิ้งให้อีกคนจัดการตัวเอง เขาพาลูกรักแล่นกลับที่พัก จัดการอาบน้ำชำระร่างกายแล้วล้มตัวลงนอนพักผ่อน เก็บแรงไว้เพื่อสู้กับเรื่องใหม่ในวันพรุ่งนี้ต่อ
------
เสียงประกาศต้อนรับเป็นภาษาจีนดังทั่วสนามบิน เทวะหิ้วแค่กระเป๋าสะพายใบเล็ก ก้าวขึ้นแท็กซี่พาตัวเองไปที่ห้องพักอย่างรวดเร็ว มาถึงก็ล้มตัวลงนอนด้วยความอ่อนเพลีย
ตอนนี้เวลาเกือบจะเที่ยงคืนแล้วทำให้เขานอนอู้นานไม่ได้ ลุกขึ้นมาแต่งตัวด้วยชุดบอดี้สูทสีดำผ้ายืดสบายตัว สวมผ้าปิดหน้าอย่างดีถุงมือและรองเท้าที่รองรับในการทำงานด้านนี้โดยเฉพาะ
เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเปิดออกก็พบดาบยาวหนึ่งเล่ม มีดสั้นหลายร้อยเล่ม ปืนพกสั้นพร้อมปลอกเก็บเสียง กับกระสุนอันน้อยนิด
'นี่กะจะไม่ให้ใช้ปืนเลยสินะ' บ่นไปแต่มือก็หยิบของที่จำเป็นใส่กระเป๋าคาดเอวของตน ไม่แปลกใจเลยที่ไม่ให้ใช้ปืน เพราะปกติพวกภารกิจลอบสังหารมักจะไม่ใช้ปืนอยู่แล้วเสียงของมันจะทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ได้
มาถึงที่หมายเป็นป่าข้างชายแดนของประเทศ เทวะซุ่มตัวบนต้นไม้เริ่มเห็นรถลากขบวนเล็กขับเข้ามาในรัศมีสายตา บนรถมีคนปิดหน้าปิดตาอยู่นับยี่สิบชีวิต ข้างหน้ามีชายวัยกลางคนตัวอ้วนท้วมผู้เป็นเป้าหมายของเขา กำลังเดินข้ามมาจากอีกฝั่งของชายแดน
"ลงมือได้" เสียงของชายอ้วนดังขึ้นทำให้เทวะอดสงสัยไม่ได้ ไม่นานต้นไม้ทุกต้นเกิดสั่นไหว ครู่เดียวแสงเลเซอร์สีแดงนับร้อยพุ่งมาที่เขาเป็นจุดเดียว
'ฉิบหาย' สัญชาตญาณเอาตัวรอดทำให้เทวะกระโดดลงมาด้วยความไว ไม่ถึงวินาทีเสียงปืนดังขึ้นหลายนัด จุดที่เขาเคยอยู่กลับกลายเป็นรูพรุน
"สวัสดีพ่อหนุ่มน้อย" เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง เขาหันไปเป็นชายร่างท้วมที่เป้าหมาย กำลังยืนฉีกยิ้มส่งให้อยู่ผู้คนที่นั่งปิดหน้าอยู่บนรถลาก ยกมือขึ้นพร้อมอาวุธปืนครบมือจ่อมาทางเขา ก่อนจะมีเสียงปืนดังหลายนัดต่อเนื่องกัน
เทวะรีบวิ่งหนีด้วยความไวเท่าที่จะทำได้ ด้านหลังมีกระสุนนับพันยิงไล่มา ขากระโดดหลบด้วยความชำนาญ มือหยิบมีดสั้นหันหลังปาใส่หัวศัตรูเข้าทุกเล่มอย่างแม่นยำ ก่อนจะวิ่งหนีต่อแต่ว่าอีกฝ่ายแทบไม่ลดลงเลย กระสุนบางนัดเฉียดโดนลำตัวแต่ไม่ได้สร้างความเจ็บปวดใด
"เหี้ยเอ๊ย" เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย ด้านหลังยังเห็นคนไล่ตามมา ก่อนที่เขาจะสัมผัสบางอย่างได้ แต่ไม่สามารถเบี่ยงตัวหลบได้พ้น ทำให้แท่งเหล็กหนาพลาดแทงเข้าที่ต้นแขนเล็ก
จุดอ่อนของเทวะคือพวกวัตถุที่จะหลบยากกว่า เพราะปกติเขามักตอบสนองกับเสียงปืน ทำให้หลบหลีกกระสุนปืนได้โดยง่าย
อีกฝ่ายปาแท่งเหล็กส่งมาอย่างต่อเนื่อง ทำให้เขาต้องยกดาบยาวขึ้นมาป้องกัน แต่ด้วยการออกแรงทำให้แขนข้างที่โดนแทงก่อนหน้าขาดร่วงหล่นลงกับพื้น เพราะท่อนเหล็กที่มีขนาดใหญ่เกินไป เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายปาท่อนเหล็กหนาทะลุเสียบคาท้องเขา
"อุ่กกก..." เลือดสีแดงฉานไหลออกทะลุผ้าปิดปาก ไม่ต้องคิดอะไรมาก สมองก็สั่งให้ขาวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว
เขาทิ้งห่างพวกคนกลุ่มนั้นมา ค่อย ๆ พยุงตัวเองเข้าไปนั่งพักรักษาตัวในกระท่อมที่ทรุดโทรม ได้แต่คิดว่าทำไมพวกมันถึงรู้ตัวได้ ทั้งที่ข้อมูลภายในองค์กรนั้นยากที่จะรั่วไหล
'เดี๋ยวนะ...' พลันสมองอันชาญฉลาดคิดได้ทันที แต่ไม่ทันได้ทำอะไรหน้าผากกว้างสัมผัสถึงความเย็นของอาวุธบางอย่าง
"ปัง!!" เสียงปืนดังลั่น พร้อมกับหน้าผากเขาที่มีรูโบ๋ทะลุไปข้างหลัง เลือดสีแดงค่อย ๆ ไหล่ผ่านจมูกลงมา เพราะการทดลองในองค์กรทำให้เขาไม่ได้ตายทันที ดวงตากลมเหลือบมองอีกฝ่ายที่ถือปืนอยู่
"มะ...ลิ?" เสียงพูดอย่างแผ่วเบาก่อนจะสิ้นใจไป
"โทษตัวเองที่โดดเด่นเกินไปละกันนะ เท..." น้ำเสียงแผ่วเบาพูด
มะลิเหลือบมองด้วยสายตาเย็นชา เมื่อแน่ใจว่าตายแน่แล้วหญิงสาวก็เดินจากไป ทิ้งร่างไร้วิญญาณของเทวะไว้ตรงนั้นราวกับไม่ใช่คนรู้จักกันมาก่อน
พักใหญ่เลือดจากร่างของเทวะไหลซึมลงพื้น ไม่นานก็เกิดแสงสว่างวาบขึ้น ปรากฏวงแหวนสีดำกำลังดูดซับเลือดสีแดง แสงนั่นค่อย ๆ สว่างขึ้นทั่วกระท่อม ก่อนแสงจะหรี่ลงกลับมาเหมือนปกติเช่นเดิม ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"เหี้ยหัวแตก!!!" เสียงสบถดังขึ้น เทวะสะดุ้งตัวนั่งด้วยความตกใจ ยกมือจับกลางหน้าผากตนอย่างลนลาน
"ไม่มีรูนี่หว่า" เขาตั้งสติกวาดตามองรอบ ๆ พบว่า ตนอยู่ในกระท่อมหลังเดิมแต่สภาพดูดีกว่าตอนที่เข้ามา แสงแดดอุ่นบ่งบอกว่าตะวันขึ้นฟ้าแล้ว รู้สึกแปลกที่หน้าท้องมองดูเห็นว่ามีธนูปักอยู่
"จากท่อนเหล็กเป็นก้างปลาได้ยังไงวะ" เขาดึงธนูออกที่ปลายดอกมีของเหลวสีม่วง ลองดมดูก็รู้ว่าเป็นยาพิษชนิดหนึ่งซึ่งเขาคุ้นเคยกับยาพิษมาตลอดชีวิตทำให้ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก โยนธนูดอกนั้นทิ้งไปอย่างไม่ไยดี
ก่อนที่สายตาจะเหลือบมองมือของตน ที่โยนธนูออกไปเห็นชายผ้าสีฟ้าอ่อน พอเริ่มก้มมองดูก็เห็นว่าเขากำลังใส่เสื้อผ้าแปลกตาอยู่ ไวเท่าความคิดเขารีบเดินออกจากกระท่อมตรงไปที่บ่อน้ำเล็กด้านหน้า
ภาพสะท้อนเป็นคนผู้หนึ่งผมยาวสีน้ำตาล ดวงตาสีเทารูปหน้าเรียวคมละอ่อน เสียดายที่ใบหน้ากลับขรุขระ เต็มไปด้วยรอยสิวอักเสบและตุ่มหนอง ปากแห้งแตกมีเลือดแข็งตัวอยู่ที่มุมปาก
"ใครวะ" เขายกมือมาลูบหน้าตัวเอง ภาพคนที่สะท้อนในน้ำก็ทำตามทุกอย่าง อีกทั้งมือยังสัมผัสถึงความขรุขระบนใบหน้าตัวเองได้ เทวะเริ่มตกใจกับสิ่งที่รับรู้พยายามดึงสติอันน้อยนิดเดินไปหลังกระท่อม
"วอทเดอะฟัคคคค!!" เขาร้องขึ้นอย่างตกใจ ปากอ้าจนแมลงเข้าทำรังได้ ดวงตาเบิกโพลงหนักกว่าเดิม
เบื้องหน้าของเขาตอนนี้จากเดิมที่เป็นบรรยากาศตึกเมืองจีนยามค่ำคืนที่สวยงาม กลับแปรเปลี่ยนเป็นบ้านเมืองโบราณ ที่มีราชวังใหญ่อยู่ใกล้ภูเขาแห่งนี้ ทอดยาวไปเป็นบ้านคนที่เขาเคยเห็นรูปในพิพิธภัณฑ์ แต่โครงสร้างดูย้อนสมัยกว่านั้นมาก
"อ๋อย จะเป็นล..." ยังพูดไม่ทันจบร่างเขาก็หงายหลังสลบลงที่พื้นดินทันที
'หลิวอิง เจ้าคนอัปลักษณ์ทำเพื่อตระกูลแค่นี้ไม่ได้หรืออย่างไร!!' เสียงตวาดดังขึ้นทำให้เทวะกะพริบตาถี่ ลุกขึ้นนั่งด้วยความมึนงง
ลองมองสำรวจตัวเองเห็นว่าอยู่ในเดิมก็โล่งใจคิดว่าแค่ฝันไป แต่ดีใจได้เพียงครู่เดียว กลับมีร่างบุรุษกำยำเดินทะลุผ่านตัวไปด้านหลัง ทำให้เขาหันไปมองตามด้วยความตกใจ
'เพี้ยะ!' เสียงตบฉาดดังสนั่น เทวะมึนงงกับเหตุการณ์เตรงหน้า หันหลังไปเห็นร่างที่เขาตื่นมาเมื่อครู่กำลังนั่งคุกเข่า มีเลือดสีแดงไหลออกจากมุมปาก ใบหน้าคนผู้นั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
พลันอาการปวดหัวก็โถมเข้าทำร้ายอย่างหนักหน่วง พร้อมกับภาพหลายเหตุการณ์เข้ามา รวมถึงความทรงจำเดิมของร่างกายนี้ด้วย
"เฮือก!!" เทวะสะดุ้งตื่น ลุกขึ้นมาเห็นว่าตนอยู่ในป่าด้านข้างมีกระท่อมไม้เช่นเดิม อาการปวดหัวเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง จนเขาต้องพยุงตัวเข้าไปหลบแดดในกระท่อม ภาพต่าง ๆ หลั่งไหลเข้ามาในหัวราวกับหนังที่กำลังฉายอยู่
เด็กหนุ่มคนนี้มีนามว่า 'หลิว อิงฮวา' อายุตอนนี้ย่างเข้า 20 ปี เป็นบุตรชายคนแรกของผู้นำตระกูลหลิว แต่กลับถูกปฏิบัติเยี่ยงคนใช้ราวกับไม่ใช่สายเลือดของคนในตระกูลนี้ ต้องคอยรองรับอารมณ์ของผู้เป็นพ่อและพี่น้องต่างแม่ ส่วนแม่ของอิงฮวาจากโลกนี้ไปตั้งแต่เกิด
อิงฮวาจำต้องเข้าวังในตอนที่อายุเพียง 16 ปี รับตำแหน่งหนึ่งในสนมขององค์จักรพรรดิ เหตุเพราะทางผู้นำตระกูลหลิวอ้างว่าต้องการยึดอำนาจภายในวัง เนื่องด้วยเกิดภาวะตระกูลสั่นคลอน
แต่หลังจากหนีจากสภาพที่โหดร้ายในตระกูล กลับต้องมาเจออีกกับสถานการณ์ที่ไม่ต่างกัน เพียงเข้ารับสถานะหนึ่งในพระสนมทั้งห้าองค์ได้ไม่นาน ก็โดนกลั่นแกล้งสารพัดจากเหล่าสนมคนอื่น
โดยที่ล่าสุดอิงฮวาโดนลอบสังหารจนตาย ส่วนฮ่องเต้ก็เป็นผู้ไม่สนใจใครทั้งนั้น เอาแต่ออกรบทำงาน ไม่คิดแม้แต่จะแต่งตั้งฮองเฮาขึ้นมา
"เฮ้อ น่าสมเพชเกินไปแล้วคนๆ นี้" เขาลูบหน้าตัวเองไปพลางคิดหนัก ได้แต่คิดว่าจะเริ่มใหม่ยังไงกับชีวิตนี้ดี
แต่ก่อนอื่นคงต้องกลับไปพักผ่อนเสียก่อน เพราะตอนนี้เนื้อตัวของเขามอมแมมเละเทะไปหมดแล้ว
เขาลุกไปล้างหน้าล้างตาที่บ่อน้ำแห่งเดิม แม้ตอนแรกจะรู้สึกสับสนอยู่บ้าง แต่ไม่นานเขาคงจะเริ่มปรับตัวได้ แต่อาจจะต้องใช้เวลาอีกสักพักล่ะนะ...
- ผู้เขียน
