พรีมนั่งอยู่หน้ากระจก โดยมีหมิงช่วยเป่าผมให้ ขณะที่เซียร์นอนคว่ำเท้าคางมองมา เพื่อนทั้งสองพากันมองยิ้ม ๆ แววตาแวววาวทำให้แก้มเธอร้อนผ่าว ๆ
“พวกแกมองอะไรนัก”
“ฉันดีใจไง เรือชิปของฉันแล่นฉิวเลย” เซียร์เป็นคนตอบ
“แกกับโซ่แบบนั้นกันแล้วใช่ปะ”
หมิงเอานิ้วชี้จิ้มกัน ทำหน้าเขิน ก้มลงถามเสียงเบาเหมือนกลัวใครจะได้ยินทั้งที่อยู่ในห้องส่วนตัว
“โซ่เป็นไง แซ่บมั้ย”
“ไอ้หมิงถามอะไรไม่รู้”
ตอนเพื่อนไม่ถามก็ไม่เท่าไหร่ พอถูกถามตรง ๆ พรีมรู้สึกเหมือนหน้าจะละลายเพราะความร้อนลนลวก
“อย่า แกอย่ามาสตอฯ ว่าไม่มีนะยะ แต่ก่อนโซ่อาจจะรับแกไปเล่นกับเขาบ่อย ๆ ฉันมองออกว่าไม่มีเรื่องเกินเลย ไม่เหมือนตอนนี้”
“ทำไมคิดงั้น”
“ตอนเขาเดินมาส่งแก ตางี้เชื่อม... มองแกเหมือนอยากจะกลืนลงท้องไปทั้งตัวเลย”
“เว่อร์แล้วเซียร์”
“ไม่เว่อร์นะพรีม ฉันก็เห็น แล้วเป็นไงแซ่บมั้ย”
พรีมยกมือขึ้นกุมแก้ม “เรื่องแบบนี้ต้องร
