โซ่หัวเราะในลำคอแผ่วเบา ยอมดึงกีตาร์ออก แต่ไม่ยอมให้คนตัวนุ่มลุกจากตักด้วยการเบี่ยงกีตาร์มาขวางด้านหน้าไว้ หญิงสาวจึงทำได้เพียงหมุนกายทำให้นั่งหันหน้าไปทางเดียวกัน แผ่นหลังบางแนบอกกว้าง ด้านหน้ามีกีตาร์ขวาง เสียงเกากีตาร์เป็นบทเพลงเพราะเริ่มขึ้น
แบบนี้ไม่ดีเลย ชวนใจไม่ดีเอามาก ๆ จากเพลงแรก ไปเพลงสองและสามสี่ ยิ่งทำให้หัวใจสั่นไหว บทเพลงล่าสุดที่เธอเคยฟังและจำเนื้อเพลงได้ มันแปลความหมายถึงผู้ชายที่คลั่งไคล้สาวคนรักมากมายจึงอยากอยู่ใกล้อยากแนบสนิทกันไปทุกอณู
“พรีม...”
จมูกโด่งคลอเคลียนวลแก้มใส สุ้มเสียงทุ้มนุ่มพร่าลงหลายระดับ
“อือ”
ใจส่วนหนึ่งของเธอสั่งให้ขยับออกห่างเดี๋ยวนี้ หากใจอีกส่วนกลับรั้งรอ เธอเบี่ยงหน้าออกมองสบตาคมที่แสนแพรวพราวและเย้าหยอกเธออย่างชอบอกชอบใจ
“กลัวเราเหรอ”
“กลัวอะไรเล่า...” ไม่กลัวแค่หัวใจมันสั่น “นายไม่ใช่คนไม่ดีสักหน่อย อีกอย่างนายก็เป็นสุภาพบุรุษ”
ถึงเ
