โซ่กระชากมือข้างนั้นออกจากคอเสื้อง่ายดาย พยักหน้าอย่างกวนอวัยวะเบื้องต่ำให้ตามลงไปที่ด้านหลังร้าน โดยเขาเดินนำไปก่อน ตามด้วยเพื่อนรักทั้งสอง โปรดมองท่าทางยโสนั่นแล้วก็ลุกตามไป
“เฮ้ย เอาจริงดิ” เพื่อนร้องถามแต่ก็เดินตามกันลงมา
คนอย่างเขาก็ไม่เคยกลัวใครเหมือนกัน โปรดคิด
ข้างหลังร้าน เป็นที่ว่างโล่ง ห่างออกไปมีกำแพงปูนกั้นแบ่งเขตกับที่ผืนข้าง ๆ สองหนุ่มยืนประจันหน้ากันอย่างไม่มีใครกลัวใคร ขณะที่เพื่อนยืนคุมเชิงกันอยู่วงนอก
“มึงจะไม่เลิกยุ่งกับพรีมงั้นสิ”
“ทำไมกูต้องเลิก”
“งั้นก็ดี”
“มึงต่างหากที่ควรเลิกยุ่งกับเธอ”
“กูคบของกูมาตั้งห้าปี ถนอมอย่างกับไข่ในหิน ริ้นไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม มึงคิดว่ากูจะยอมง่าย ๆ ก็ฝันไปเหอะ” โปรดพุ่งเข้าใส่
โซ่รอจังหวะอยู่แล้ว ฉากตัวหลบและส่งหมัดกระแทกสีข้างว่าที่คุณหมอไปเต็มรัก อีกฝ่ายถึงกับตัวงอ
“ปากมึงก็พูดเอาดีเข้าตัว ถนอมอย่างไข่ในหินเหรอ ถุย! เพราะ
