พันมนตร์ ชลราชา

Chapter 4: ไม่กลัว

ชลราชากำกับคาถาสะกดร่างให้หญิงสาวที่เขาเพิ่งเจอหน้าสงบปากและกิริยาเพื่อที่เขาจะได้อุ้มเธอขึ้นรถขับไปถึงบ้านของเขาซึ่งเป็นบ้านหลังใหญ่ใจกลางเมืองพื้นที่กว้างขวางแต่กลับเงียบสงบราวกับไม่ได้อยู่ในเมืองเลยสักนิด

พันมนตร์มองไปโดยรอบหลังจากที่หนุ่มหล่อแปลกหน้าอุ้มเธอที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับขึ้นพาดบ่าอีกครั้งเพื่อพาเธอออกมาจากรถ

บ้านหลังใหญ่สองชั้นทรงยุโรปสีขาวตั้งอยู่ท่ามกลางเนื้อที่หลายไร่ มันกว้างจนพันมนตร์ประมาณการไม่ได้ แต่ที่แน่ ๆ คือเห็นได้ชัดว่าเขารวยมาก แถมยังมีสวนใหญ่ที่ดูมืดอึมครึมล้อมรอบตัวบ้านอีกด้วย

“สวนที่บ้านผมตอนกลางคืนอาจจะดูน่ากลัวนิดหน่อย แต่ตอนกลางวันมันร่มรื่นใช้ได้เลยทีเดียว ด้านหลังของบ้านติดกับแม่น้ำเจ้าพระยาด้วย ผมชอบว่ายน้ำ...” ชลราชาบอกหญิงสาวแล้วยกยิ้มที่มุมปาก อยากให้เธอรู้เต็มทีว่าเขาชอบว่ายน้ำมากแค่ไหน

พันมนตร์อยากจะตอบแต่ก็รู้ดีว่าตนเองที่เหมือนต้องมนตร์คงพูดอะไรไม่ได้จนกระทั่งชลราชาพาเธอเดินเข้ามาในตัวคฤหาสน์หลังใหญ่แล้วว่างร่างเธอให้นั่งลงบนโซฟารับแขกสไตล์หลุยส์ หลังจากนั้นเขาก็ดีดนิ้วดังเป๊าะ

“ถึงเวลาที่คุณจะพูดได้แล้ว” ชลราชาบอกเธอแล้วนั่งลงข้าง ๆ ร่างเล็ก

พันมนตร์เอียงคอแล้วมองหน้าเขาอย่างนึกสงสัย เธอไม่ได้กรีดร้องโวยวายเหมือนตอนแรกที่เขาอุ้มเธอขึ้นพาดบ่า และด้วยกิริยาเช่นนี้ของพันมนตร์ จึงทำให้ชลราชาเกิดประหลาดใจขึ้นมา

“คุณจะไม่ร้องโวยวายหรือทุบตีต่อต้านผมเลยหรือไง?” เขาถาม

“จะร้องทำไมให้เสียแรง เห็น ๆ อยู่ว่าคุณต้องมีอะไรพิเศษสักอย่าง คุณใช้คาถาสะกดร่างทำให้ฉันหยุดโวยวาย แม้กระทั่งเพื่อนฉันก็คิดว่าฉันเต็มใจมากับคุณ ขืนฉันโวยวายอีกคุณก็ใช้คาถาอีก ฉันสู้ไม่ได้หรอกนะ”

หือ? ฉลาดดี น่ารัก ไม่โง่

ชลราชาคิดในใจแล้วยกยิ้มที่มุมปาก

“คุณไม่ตกใจ?” หนุ่มหน้าหล่อเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งแล้วถาม

“ถ้าฉันเกิดในครอบครัวอื่น ฉันก็คงตกใจแหละ แต่ฉันอยู่ในครอบครัวที่พิเศษแบบที่คุณก็อาจคิดไม่ถึง ดังนั้น ทางที่ดีคุณปล่อยฉันไปดีกว่า อย่าให้พี่ชายฉันต้องมาตามเอาตัวฉันคืนถึงที่นี่ ไม่อย่างนั้นคุณต้องเสียใจแน่” พันมนตร์ขู่เขา

“หือ? ขนาดนั้นเลยเหรอ? ผมไม่เคยทำอะไรที่ต้องนึกเสียใจในภายหลัง ดังนั้น... ลองให้พี่ชายคุณมารับตัวคุณดูสิ ผมก็อยากรู้ว่าทายาทไกรทองจะเก่งกาจเหมือนบรรพบุรุษไหม” พญาจระเข้หนุ่มกล่าว ท่าทางไม่ได้เกรงกลัวคำขู่ของพันมนตร์เลยสักนิด

สาวสวยนิ่วหน้าแล้วสบตาเขาก่อนจะเอ่ยถาม

“คุณรู้จักตระกูลของฉัน? คุณเป็นใครกันแน่? ใช้คาถาเป็น มั่นใจในตัวเอง แถมยังรู้จักตระกูลฉันอีก”

ชลราชาที่จ้องตาหญิงสาวยิ้มให้เธอแล้วแก้เสื้อเชิ้ตสีดำของเขาออกแทนคำตอบ พันมนตร์หัวใจเต้นแรงขึ้นหลายจังหวะเมื่อเห็นหนุ่มหล่อผมยาวหน้าคมตรงหน้าเปลือยท่อนบนอย่างไม่มีเคอะเขิน

หน้าตาของเขาที่ว่าหล่อเหลาแล้วเมื่อบวกกับร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นทุกสัดส่วนยิ่งเสริมให้เขาดูสมชายชาตรีและรูปงามแบบไร้ที่ติไปอีกหลายเท่าตัว

“นะ... นะ... นี่... นี่คุณจะทำอะไร? แก้เสื้อผ้าทำไม? ฉันไปที่ผับเพื่อจะหา One Night Stand ก็จริง แต่ฉันก็เลือกนะยะ!” พันมนตร์หน้าแดงด้วยความอายแล้วโวยวายขึ้นมาทันที

โอ๊ย! จะหน้าร้อนทำไมเนี่ย? คนที่ต้องอายต้องเป็นคนแก้ผ้าสิ เสื้อผ้าตัวเองยังอยู่ครบ จะอายไปเพื่ออะไร?

พันมนตร์คิดในใจแล้วเบือนหน้ามองไปทางอื่นทันที ใช่ว่าจะไม่อยากเสพร่างงดงามของเขาด้วยสายตา เพียงแต่ใจเธอเต้นแรงจัดจนเจ้าตัวกลัวหัวใจจะหลุดออกจากอกจนต้องหลบเลี่ยงการจ้องมอง

“จะหันหน้าไปทางอื่นทำไม? หันมามองผมให้เต็มตาสิ คุณจะได้รู้ว่าผมคือใคร” ชลราชาสั่งเธอเสียงขรึม

เขาเคยคิดมาตลอดเวลาว่าหากวันหนึ่งเจอคนจากตระกูลที่ฆ่าปู่ทวดของเขา เขาจะทำอย่างไร? กลายร่างเป็นจระเข้ยักษ์แล้วกัดลำคอให้ขาดจนตายคาเขี้ยวหรือจะคาบลงถ้ำใต้น้ำแล้วขังไว้ใต้บาดาลจนแก่ตาย แต่วันนี้พอเขาได้เจอทายาทไกรทองจริง ๆ เขากลับอยากแกล้งเธอ อยากให้เธอจนมุม อยากให้เธอศิโรราบต่อเขาโดยไม่มีข้อแม้

“คือ... คุณมาแก้ผ้าแบบนี้... ฉันว่ามันไม่น่าจะ...” พันมนตร์ตอบเขาเสียงเบาแล้วค่อย ๆ หันมามองหนุ่มหล่อทั้งที่ปากปฏิเสธแต่แล้วเธอก็ต้องชะงักกับภาพที่เห็นตรงหน้า

“...เหมาะหรือเปล่า?” พันมนตร์พูดต่อจนจบแล้วแทบจะเป็นลมแต่ก็ยังพยายามประคองสติตัวเอง ทำใจให้กล้า จับตามองเขาไม่หลบเลี่ยง

ยิ่งกลัว ยิ่งต้องจ้อง อย่าให้เขารู้ว่ากลัว

สาวสวยคิดในใจแล้วจ้องชลราชาที่บัดนี้ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเปลี่ยนเป็นสีทองและกระจกตาดำที่เมื่อแรกกลมเปลี่ยนรูปร่างเป็นขีดยาวตรงแนวตั้ง เมื่อเขาขยับริมฝีปากแย้มยิ้ม เธอเห็นเขี้ยวแหลมเล็กขาววับงอกขึ้นมา และพอเขาหมุนตัวให้เธอดู พันมนตร์ก็เห็นเกล็ดแข็งใหญ่ขึ้นตามแผ่นหลังของเขา แต่แม้เขาจะมีบางส่วนบนร่างกายเปลี่ยนแปลงไป โดยรวมเขากลับดูหล่อเท่ ราวกับตัวละครที่หลุดออกมาจากโลกแห่งจินตนาการก็ไม่ปาน

“คุณคือ...” พันมนตร์กลั้นใจพูดขึ้นมา

“ใช่ ผมเป็นแบบที่คุณคิด” ชลราชาหันหน้ามายักคิ้วให้เธอพร้อมกับนึกสนุกในท่าทีของหญิงสาวที่พยายามเก็บอาการกลัว

“แบบที่ฉันคิดจริง ๆ คุณคือ... ตะกวด?!”

คำตอบของพันมนตร์ทำให้ใบหน้าหล่อของชลราชาบึ้งตึงขึ้นมาพร้อมตะโกนต่อว่าเธอทันที

“ยัยเด็กบ้า! ไม่ใช่ตะกวดโว้ย! จระเข้โว้ย! จระเข้! ผมเป็นพญาจระเข้ ไม่ใช่พญาตะกวด!”

สิ้นเสียงโวยวายของชลราชาที่ดูเสียศูนย์พันมนตร์ก็อมยิ้มทันที ตอนแรกเธอก็กลัวอยู่หรอก แต่พอเขาเดือดเพราะคำพูดของเธอ เธอจึงรู้สึกว่าเขามีความเป็นมนุษย์ปุถุชนเหมือนเธอเช่นกัน

“ยิ้มทำไม? เมื่อกี้ยังทำท่ากลัวผมอยู่เลย ไม่กลัวแล้วเหรอ? คุณมาจากตระกูลของไกรทอง น่าจะพอรู้เรื่องจระเข้มาบ้างไม่มากก็น้อย เห็นผมหล่อ ๆ แบบนี้ ผมกินคุณได้นะ เตือนไว้ก่อน” ชลราชาถามแกมขู่เธอพร้อมกับพยายามควบคุมอารมณ์โกรธของตัวเองไปด้วย

อายุร่วมร้อยแล้ว อย่าหัวเสียเพราะเด็กแค่ยี่สิบกว่าแหย่สิวะ

เขาพร่ำบอกตัวเอง

“ตอนแรกก็กลัวค่ะ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เจอจระเข้กลายร่างเป็นมนุษย์ได้ แถมยังเป็นพญาจระเข้อีกต่างหาก คุณรู้แล้วว่าต้นตระกูลของฉันคือไกรทอง คงรู้จากรอยสักนี่สินะ” หญิงสาวพูดแล้วบุ้ยปากไปที่รอยสักกำราบกุมภีล์ที่ต้นแขนซ้ายของเธอเอง ความกลัวของเธอเริ่มมลายหายไปทีละนิด

“ใช่ แต่คุณยังไม่ตอบผมเลยว่าทำไมคุณถึงไม่กลัวผม? ไม่กลัวดวงตาจระเข้ที่มันผิดแผกไปจากมนุษย์เหรอ? ไม่กลัวเกล็ดบนเนื้อหนังผมหรือไง? หรือแม้แต่เขี้ยวจระเข้ที่กัดเนื้อคุณออกมาเป็นชิ้นได้ก็ไม่กลัวเหรอ? ถึงกล้ายิ้มออกมาได้?” ชลราชาถามเธอด้วยความอยากรู้

“ไอ้ที่คุณว่ามามันไม่เห็นน่ากลัวเลยสักนิด ถ้าคุณกลายร่างเป็นจระเข้ตัวเท่าปลาวาฬฉันก็อาจกลัว แต่คุณที่เป็นแบบนี้ก็ดูแบดบอยดี เหมือนพระเอกหนังแฟนตาซี ไม่เห็นเหมือนอสุรกายหรือสัตว์ประหลาดเลยสักนิด” พันมนตร์พูดแล้วยักไหล่ ถึงเธอจะไม่เก่งมนตราคาถาเท่าแสนยันต์ แฝดผู้พี่ แต่เธอก็มีจิตใจที่เข้มแข็งพอดู

“แล้วคุณไม่กลัวผมกินคุณเหรอ? ผมไม่ใช่แค่พญาจระเข้ธรรมดานะ ผมเป็นลูกหลานชาละวัน...” หนุ่มหล่อบอกเธอขณะที่เริ่มเก็บเกล็ด เก็บเขี้ยวและเปลี่ยนดวงตาให้กลับเป็นเหมือนมนุษย์ดังเดิมเมื่อเห็นว่าสภาพครึ่งคนครึ่งจระเข้ไม่ได้ทำให้เธอกลัวเลยสักนิด

เขาพยายามจับความผิดปกติในสีหน้าของหญิงสาว หากเธอรู้ว่าเขาคือทายาทของจระเข้ร้ายที่ต้นตระกูลเธอคร่าชีวิตเธอจะเกรงกลัวเขาแก้แค้นบ้างไหมหนอ?

“กลัวทำไม? ดีใจอีกต่างหาก” พันมนตร์ยิ้มแล้วยักไหล่ ไม่คิดว่าการที่ตัดสินใจออกมาหาความสุขก่อนตายจะกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เธอมีความหวังที่จะมีชีวิตรอด

“ดีใจ? ดีใจที่ได้เจอพญาจระเข้ที่จะฆ่าคุณได้ทุกเมื่อเนี่ยนะ?” ชลราชาขมวดคิ้วแล้วถามเธอด้วยความฉงน

พันมนตร์ยิ้มกริ่มแล้วกระโดดเข้ากอดลำคอหนาของหนุ่มหล่อก่อนจะโน้มร่างของเขาลงมาให้ใกล้เธอมากขึ้นจากนั้นเธอจึงกระซิบบอกเขาที่ข้างหู

“ใช่ ดีใจยิ่งกว่าได้ผัว ก็คือได้ตัวพญาจระเข้นี่แหละ!”

งับ!

สาวสวยอ้าปากแล้วฝังฟันลงไปบนไหล่ของชลราชาทันที หวังดูดเอาเลือดพญาจระเข้เข้าร่างชำระคำสาปไม่มากก็น้อย

ชลราชากัดริมฝีปากแน่น เขาไม่ได้เจ็บหรือตกใจ พอปากนุ่มน้อยของเธอสัมผัสกับผิวเขา ฟันของมนุษย์สาวฝังลงในเนื้อพญาจระเข้มันทำให้เลือดในกายของหนุ่มหล่อพลุ่งพล่านทันที

อ้า... ยัยเด็กอายุแค่ยี่สิบกว่าดันกัดผมก่อนผมกัดเธอเสียอีก