บทที่ 3 : บ่าวผู้ต่ำต้อย
2079 คำ
เจ้านางละอองดาววิ่งมาหยุดตรงหน้าหนุ่มน้อยหน้ามลคนภาคกลางตรงที่เขากวาดใบไม้ ฝุ่นกำลังคลุ้งพอดี
“แอ่กๆ แค่กๆ”
ชายหนุ่มได้ยินเสียงไอพร้อมกับเห็นชายผ้าซิ่นของผู้หญิง หยุดกวาดใบไม้เงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย ฝุ่นคลุ้งเกินไปทำให้เห็นหน้าไม่ชัด
“แม่ญิงท่านใดมายืนอยู่ตรงนี้ขอรับ ฝุ่นละอองจะเข้าตาเข้าจมูกเน้อขอรับ และทำให้ไม่สบายเอาหนาขอรับ” พลันได้ยินเสียงคำปู้จู้เลยหันไปมอง คำปู้จูที่วิ่งมาอย่างหอบเหนื่อย
“อ้ายคำแสนๆ แฮ่กๆ นี่เจ้านางน้อยละอองดาว ลูกของเจ้าพระยานาสมเจ้า” คำปู้จู้ที่วิ่งตามมาเจ้านางละอองดาวมาอย่างติดๆ รีบบอกคำแสนทั้งอาการหอบเหนื่อยที่ยังไม่พร้อมพูดมากนัก ดูแล้วพร้อมที่จะพักมากกว่า
เมื่อได้ยินดังนั้นชายหนุ่มตกใจสุดขีด ปล่อยไม้กวาดทางมะพร้าว รีบก้มหมอบกับพื้นทันที
“ข้าน้อยขอสูมาขอรับ ขอสูมาจริง ๆ ขอรับ ข้าน้อยไม่ทันระวังเองขอรับ เจ้านางน้อยละอองดาวโบยข้าน้อยเถอะขอรับ”
“อ่ออ่อย เฮามาดีมิได้มาร้าย ดูเราเหมือนผีมากเลยรึ?อ้ายคำแสน” เจ้านางละอองดาวเอ่ยขึ้นอย่างเป็นกันเอง ชายหนุ่มตกใจจนต้องเงยหน้าขึ้นมามอง
“จะ เจ้านาง เรียกข้าน้อยว่า อ้ายคำแสนหรือขอรับ”
“ก็ใช่น่ะสิ เฮาเรียกอ้ายคำแสนว่าอ้ายคำแสน เฮาเรียกตามคำปู้จู้น่ะ เพราะเฮากับคำปู้จู้อายุไล่เลี่ยกัน แสดงว่าอ้ายคำแสนแก่กว่าเฮา เฮาก็ต้องเรียกอ้ายคำแสน ว่าอ้ายคำแสนน่ะสิ”
“ขะ ขอรับเจ้านางน้อยละอองดาว”
“เรียกเฮาสั้น ๆ ก็ได้ เรียกเฮาว่าเจ้านางละอองดาวก็ได้ มิต้องเรียกเต็มยศแบบนี้หรอกฟังแล้วขนลุก คิก”
“ขอรับ เจ้านางละอองดาว”
“เฮาได้ยินมาว่าอ้ายคำแสนมาจากภาคกลาง อ้ายคำแสนเล่าเรื่องภาคกลางให้เฮาฟังหน่อยได้หรือไม่ว่าที่นั่นเป็นเช่นไร เฮาไคร่อยากรู้ว่า บ้านเมืองแว่นแคว้นของอ้ายคำแสนเป็นอย่างไรใช้ชีวิตแบบไหนมีของกินลำๆ(อร่อยๆ)เหมือนที่แคว้นของเฮาก่อ(หรือเปล่า)”
“ได้ ขอรับ แต่ขอข้าน้อยทำงานที่ได้รับมอบหมายให้แล้วเสร็จก่อนได้หรือไม่ขอรับ”
“ได้สิ อ้ายคำแสน แล้วมิต้องแทนตนว่าข้าน้อยแล้วหนา เฮามิได้มียศศักดิ์ใหญ่โตเพียงนั้น เอาไว้อู้กับเจ้าพ่อเจ้าแม่ก็แล้วกัน”
“แล้วควรให้ข้าน้อยแทนตนว่าเยี่ยงใดขอรับ”
“ให้แทนตนว่า อ้าย หรือกระผม”
“ถ้าเยี่ยงนั้น ข้าน้อยขอแทนตนว่า กระผมขอรับ”
“ย่อมได้ อ้ายคำแสน ลุกขึ้นมาได้แล้ว นั่งก้มอยู่ทำไมกันไม่เมื่อยรึ มิได้ทำอะไรผิดเหตุใดจึงเอาแต่นั่งก้มอยู่ได้”
“ขอรับเจ้านางละอองดาว”
ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นเงยหน้าสบตากับเจ้านางละอองดาวเป็นครั้งแรก เมื่อได้เห็นใบหน้าที่หวานหยดดังน้ำผึ้งเดือนห้าของเจ้านางละอองดาวแล้ว หัวใจของชายหนุ่มเหมือนถูกกระชากออกจากอก ทำให้เต้นไม่เป็นจังหวะยิ่งนัก ยิ่งเวลาที่เจ้านางยิ้มออกมา ก็ยิ่งเหมือนมือทั้งสองข้างของเจ้านางได้บีบหัวใจของเขาให้ละลายจนลงไปกองอยู่บนพื้นตรงหน้า เสมือนเป็นผุยผง
คำแสนตกหลุมรักเจ้านางละอองดาวทันทีที่ได้เห็นรอยยิ้มบาดใจนั้น แม้จะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่จะอาจเอื้อม แต่คำแสนก็บอกกับตัวเองว่า จากนี้ไปเขาจะจงรักภักดีกับเจ้านางน้อยละอองดาวแต่เพียงผู้เดียว เขาจะทำ ทุกอย่างที่เจ้านางพึงพอใจ
“ครั้นจัดการงานที่คั่งค้างเสร็จแล้ว ก็มาพบเฮาที่ศาลาริมน้ำด้านโน้นเน้อ เฮาจะรออ้ายคำแสนอยู่ที่นั่น”
“ขอรับ เจ้านางละอองดาว”
"ไปเถิดคำปู้จู้ ไปร้อยมาลัยดอกปีบรออ้ายคำแสนกัน"
"เจ้า เจ้านาง"
เมื่อเสร็จจากงานที่ได้รับมอบหมายคำแสนก็เข้ามาเจอกับเจ้านางละอองดาวตามที่ได้คุยกันไว้ตรงศาลาท่าน้ำ ทั้งสามคนคุยกันอย่างสนุกสนาน คำแสนเล่าเรื่องพื้นเพของเขาให้เจ้านางละอองดาว ได้พูดถึงแคว้นพระนครที่เขาเคยอาศัยอยู่ เจ้านางละอองดาวรู้สึกตื่นตาตื่นใจ เป็นอย่างมาก ได้วาดภาพในหัวคิดตามที่คำแสนบอกกล่าว ลืมเรื่องเจ้าพระยาศรีพิพัฒน์ไปแทบจะหมดสิ้น
"ช่างวิเศษเหลือเกินเน๊าะ คำปู้จู้ เฮาไม่เคยได้ยินเรื่องราวแบบนี้มาก่อนเลย แล้วแม่น้ำเจ้าพระยาที่ว่านี้ มันใหญ่กว่าแม่น้ำกกของแคว้นเฮานี้เลยรึ"
"หลายสิบเท่านักขอรับเจ้านาง"
"แต้ๆ กะ อยากจะเห็นให้เป็นบุญตาสักครั้งเหลือเกินเน๊าะ คำปู้จู้"
"ใช่เจ้า เจ้านาง ข้าเจ้าก็ไคร่อยากเห็นเจ้า เจ้านาง"
"ดูสิ คุยกันตั้งแต่ตะวันสว่างโจ้งอยู่บนฟ้า ตอนนี้ก็ค่ำมืดแล้วหนา เหมือนพูดคุยกันได้ประเดี๋ยวประด๋าวเอง ถ้าเช่นนั้นวันพูก(วันพรุ่งนี้) อ้าย คำแสนมาเล่าให้เฮาฟังอีกจะได้หรือไม่"
"ได้ ขอรับ กระผมมาได้ขอรับ" รีบตกปากรับคำอย่างรวดเร็วหวังว่าพรุ่งนี้จะได้เจอเจ้านางอีกครา
"ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็ไปพักผ่อนเสียเถิดหนา เฮาก็จะขึ้นเรือนแล้วหนา ป่ะ คำปู้จู้ขึ้นเรือนกันเถอะ"
"เจ้า..เจ้านาง"
หลายวันผ่านไป
พระยาศรีพิพัฒน์ ที่ไม่ได้พบเจอกับเจ้านางละอองดาวมานานแรมปี เพราะทุกครั้งที่ชายหนุ่มไปที่คุ้มพระยานาสม ก็ไม่เคยได้พบเจอเจ้านางเลย เจ้านางจงใจที่จะหลีกเลี่ยงเขา โดยที่เขาเองก็ไม่รู้สาเหตุ วันนี้จึงตั้งใจจะไปพูดคุยให้กระจ่าง
"เจ้านางเพียงฟ้า พี่จะไปคุ้มท่านพ่อพระยานาสมก่อนหนา"
"ตายจริง เจ้าพี่มิได้บอกกล่าวข้าเจ้าไว้ล่วงหน้า ข้าเจ้ายังมิได้เตรียมตัวเลยหนา"
"หาได้กังวลไม่เจ้านาง เจ้านางพักผ่อนอยู่บ้านเถิดหนา นี่ก็ปวดเศียรเวียนเกล้าอยู่มิใช่รือ จะไปให้ลำบากทำไมหนอ"
"พี่จะไปแต่เพียงผู้เดียว ไม่ได้พบเจ้าพ่อนาสมนานหลายสัปดาห์แล้วหนา วันนี้ก็จะไปพบปะเสียหน่อย" เว้นวรรคพูด แท้ที่จริงแล้วในใจต้องการพบเจอเจ้านางน้อยละอองดาวต่างหาก
"เยี่ยงนั้นก็ย่อมได้เจ้า เจ้าพี่ เจ้าพี่เดินทางปลอดภัยเน้อเจ้า"
รอยยิ้มที่วิจิตรบรรจงบนใบหน้าดั่งเทพธิดาก็ไม่ปานยิ้มให้สามีอย่างนอบน้อมเต็มไปด้วยความรักไคร่ ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนบนที่นอนนุ่ม ตัวพิงหมอนขิด(หมอนสามเหลี่ยม)ไว้
"อย่างนั้นพี่ไปก่อนหนา หากกลับมาไม่ทันมื้อแลง(มื้อตอนเย็น)มิต้องรอดอกหนา"
"เจ้า..เจ้าพี่"
.
.
คุ้มพระยานาสม
"ลูกไหว้สาขอรับเจ้าพ่อนาสม"
"เออๆๆๆ พระยาศรีพิพัฒน์ มาได้อย่างใดวันนี้ ลมอันใดหอบเจ้ามารือ ไม่พบปะหน้าตา กี่แรมเดือนแล้วหนอ?"
"ขอสูมาเต๊อะขอรับเจ้าพ่อ ช่วงนี้ลูกยุ่งเรื่องงานราชการ และหลายวันมานี้เจ้านางเพียงฟ้าก็ไม่ค่อยสบายขอรับ ลูกเลยไม่ได้มาเยี่ยมเยือนเจ้าพ่อเลยขอรับ"
"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรลูก แค่เจ้าคิดถึงคุ้มพระยานาสมพ่อก็ดีใจแล้ว ว่าแต่เจ้านางเพียงฟ้ากำลังตั้งครรภ์รือ? คนกำลังตั้งครรภ์ก็เป็นเช่นนี้แล อ่อนเพลียมิอาจทำอะไรได้ ต้องรอเวลาหนา"
"ลูกก็ยังไม่แน่ใจขอรับเจ้าพ่อ ต้องให้หมอมาตรวจดูอาการอีกสักคราขอรับ"
"ดีๆๆๆ ทำใจให้สบายเถิดหนาพระยาศรีพิพัฒน์ มาๆๆๆ กินน้ำกินท่าก่อน"
"ขอรับเจ้าพ่อ ว่าแต่น้องนางละอองดาวไปไหนรือขอรับ? ลูกมาที่นี่ กี่ครั้งกี่คราก็ไม่พบเจอเลยขอรับ"
"ออ สงสัย นั่งเล่นที่ศาลาริมน้ำโน่นกระมัง เดี๋ยวพ่อจะให้บ่าวไปตามให้เน้อ"
"ขอรับเจ้าพ่อ"
"นางศรี ไปตามเจ้านางน้อยละอองดาวมาให้ข้าที บอกว่าพระยา ศรีพิพัฒน์มาเยี่ยม"
"เจ้า..เจ้าพ่อ” นางศรีรับคำเร่งนำความไปบอกกล่าวเจ้านางละอองดาว
.
.
ณ ศาลาริมน้ำ
"เจ้านางขอรับ นั่งนิ่งๆก่อนเถิดขอรับ นั่งแบบนี้กระผมวาดมิได้ขอรับ"
"ฮ่าๆๆๆ อ้ายคำแสนแบบนี้เขาเรียกว่าวาดรูปรือ?"
"ขอรับเจ้านาง กระผมกำลังวาดรูปเจ้านางขอรับ เจ้านางนั่งนิ่งๆสักประเดี๋ยวเถิดขอรับ"
"ก็ได้เจ้าอ้ายคำแสน คิคิ" เจ้านางละอองดาวกำลังดื่มด่ำกับความสุขที่ไม่เคยได้พบเจอมาก่อน คำแสนเป็นนักเล่าเรื่องที่เก่งและมีฝีมือในการวาดภาพซึ่งเจ้านางละอองดาวก็รู้สึกประทับใจเป็นอย่างมาก คำแสนจึงอาสาจะวาดรูปเจ้านางละอองดาวให้เป็นที่ระลึก
"เจ้านางน้อยเจ้า เจ้าพ่อให้มาเรียกขึ้นไปบนเรือนเจ้า ท่านเจ้าพระยาศรีพิพัฒน์มาเยี่ยมเยือนเจ้า"
"เอื้อยศรี เฮายังไม่ว่างเน้อ ช่วยเอาความนี้ไปบอกเจ้าพ่อหน่อยเน้อ เฮากำลังวาดรูปอยู่" เจ้านางละอองดาวทำตัวแข็งไม่ขยับร่างกาย แต่ขยับปากบอกนางศรีบ่าวอีกคนที่มาตาม
"เจ้า เจ้านางน้อย"
นางศรีนำความไปบอกกล่าวพระยาศรีพิพัฒน์และพระยานาสม ทำให้เจ้าพระยานาสมโมโหเป็นอย่างมาก
"ลูกคนนี้มันดื้อจริง ๆ อายุอานามก็มิใช่น้อย ๆแล้วหนา ยังเอาแต่ใจเหมือนเด็ก ๆ"
"มิเป็นไรขอรับเจ้าพ่อ ประเดี๋ยวลูกจะลงไปเจอน้องนางละอองดาวเองขอรับ สงสัยกำลังเล่นสนุกจนไม่อยากขึ้นมากระมังขอรับ"
"เยี่ยงนั้นก็ได้หนาลูก ไปเถิดไป ไปดูน้องเสียหน่อย ไม่ได้เจอกันหลายคราแล้ว ประเดี๋ยวพ่อจะให้แม่แสงดาวจัดเตรียมขันโตกไว้ให้"
"ขอรับเจ้าพ่อ" เมื่อกล่าวเสร็จก็ลุกเดินไปที่ศาลาริมน้ำที่เจ้านางละอองดาว คำปู้จู้และคำแสน กำลังนั่งวาดรูปอยู่ ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักชอบใจของเจ้านางจึงเดินตามเสียงไป
"เจ้านางขอรับ นั่งนิ่งๆ ประเดี๋ยวเถิดขอรับ จวนจะเสร็จเรียบร้อยแล้วขอรับ"
"คิคิคิ ก็เฮาเมื่อยนะเจ้า..อ้ายคำแสน คิคิ เฮาเปลี่ยนท่าได้หรือไม่?"
"เปลี่ยนมิได้ขอรับ กระผมขอวาดรอยยิ้มของเจ้านางอีกหน่อยขอรับ"
"รอยยิ้มพิมพ์ใจรึอ้ายคำแสน? คิคิคิ" เจ้าละอองดาวรู้สึกสนุกจึงหยอกเอินกลับไป
พลันก็ได้ยินเสียงนุ่มแว่วมาแต่ไกล
"ดูท่าน้องนางละอองดาวของพี่ จะมีความสุขขนาดน้อ ได้ยินเสียงดังไปถึงฝั่งโน้นเลยหนา"
"เจ้าพี่ศรีพิพัฒน์ ข้าเจ้าไหว้สาเจ้า"
"ณ ตอนนี้ มิได้แทนตนว่าน้อง กับพี่แล้วรือเจ้า?"
ไม่ทันได้แก้ตัว รูปวาดก็เสร็จพอดี
"เสร็จแล้วขอรับเจ้านาง"
คำแสนยื่นกระดาษที่มีรูปของเจ้าละอองดาวให้อย่างนอบน้อม และระมัดระวัง เจ้านางละอองดาวเห็นรูปก็อ้าปากหวอ ยิ้มออกมา ตาเป็นประกาย จนทำให้พระยาศรีพิพัฒน์ที่เห็นอาการของเจ้านางละอองดาว เกิดความไม่พอใจยิ่งนัก
วันนี้เจ้านางละอองดาวในวัย 17 ปี ย่าง 18 เจ้าพระยาศรีพิพัฒน์มองแค่แว๊บแรก เจ้านางน้อยของเขาสวยยิ่งกว่าครั้งไหนที่เขาเคยพบเคยเห็น ไม่เจอกันหนึ่งปี เจ้านางดูสวย สดใส ผุดผ่อง ยิ่งรอยยิ้มที่พิมพ์ใจนั้น ได้กระตุกหัวใจพระยาศรีพิพัฒน์ยิ่งนัก รอยยิ้มนี้ครั้งหนึ่งเจ้านางมีให้แก่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่มาวันนี้ บ่าวผู้ต่ำต้อยคนนี้ทำให้เจ้านางน้อยของเขามอบรอยยิ้มที่เคยเป็นของเขาให้ไป ความรู้สึกที่ไม่ยินดียิ่งนัก จึงผุดขึ้นมาในใจทันที
..........
- ผู้เขียน
