Chapter 2 ฝันร้าย
1003 คำ
" กรี๊ดดดดดดดดด เฮือก "
ก็อกๆๆๆ
" พีช เปิดประตูให้พายหน่อย พีช "
ฉันลุกขึ้นนั่งแล้วตั้งสติเล็กน้อยจากนั้นก็เดินไปเปิดประตูให้พายอาร์ทันที
แอดด
" พีช "
พรืบ
" ฮึก พาย ฉันฝันอีกแล้ว ภาพนั้นมันกลับมาหลอกหลอนฉันอีกแล้ว ฮึก " ฉันโผเข้ากอดเพื่อนทันทีที่เปิดประตูออกไป
" อีกแล้วหรอ เฮ้อ พีชอย่าคิดมากนะ พีชยังมีพาย มีแม่ มีอาม่านะ "
" ฮึก ไม่รู้ทำไมมันถึงตามมาหลอกหลอนฉันอีกแล้วอ่ะพาย " ฉันพูดไปสะอื้นไป
" ฉันทำอะไรผิดอ่ะ ทำไมป๊าต้องทำร้าย ต้องทำอย่างงี้กับฉันด้วยอ่ะพาย ฮึก เขาทำเหมือนฉันไม่ใช่ลูกอ่ะ "
" อย่าพูดอย่างงั้นสิ ยังไงท่านก็คือพ่อนะ " พายอาร์ลูบหลังฉันเบาๆ
" ไม่ ไม่ใช่ เค้าไม่เคยเห็นฉันเป็นลูกหรอก " ฉันเถียงไปเสียงแข็ง
" เฮ้อ พอแล้ว ร้องไห้พอแล้วนะ " พายอาร์ผละกอดออกแล้วยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน
" พายรู้ว่าพีชเจ็บ แต่การที่พีชยังโกรธแล้วเอามาทำร้ายตัวเองอย่างนี้ พายไม่โอเคนะ " ยัยนี่พูดแล้วเบะปากจะร้องไห้
" นี่ หยุดเลยยัยเบอะ อย่ามาร้องไห้ให้ฉันเห็นนะ " ฉันเขกหัวพายอาร์อย่างไม่แรงนัก เหอะ ยัยนี่ เซ็นสทีฟจริงๆ แทนที่จะปลอบฉัน
" นั่นไง พีชหยุดร้องแล้ว เย้ๆ "
" อื้อ ไม่ร้องแล้ว ขอโทษนะที่ทำให้แกคิดมากไปด้วย "
" ใครบอกว่าพายคิดมาก พายแค่ไม่ชอบ ไปอาบน้ำเถอะ พายหิวแล้ว ไปหาไรกินกัน " พายอาร์ส่ายหัวเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นยิ้มๆ จากนั้นก็เดินออกไป มิวายหันหน้ามาส่งสายตาบังคับให้ฉันไปอาบน้ำ
ตั้งแต่วันที่ป๊าตบฉันแล้วฉันอาราวาดไปนั้นฉันก็สลบไปทันที พอตื่นขึ้นมาเห็นแม่ร้องไห้อยู่ข้างเตียงนอนในห้องฉัน ฉันถามแม่ว่าทำไมป๊าต้องนอกใจแม่ ทำไมป๊าต้องทำร้ายฉันด้วย แม่ไม่ตอบอะไรฉัน เอาแต่ร้องไห้ขอโทษฉัน เราสองคนแม่ลูกกอดกันแล้วร้องไห้เกือบชั่วโมง แล้ววันต่อมาฉันก็ขออาม่าออกมาอยู่ข้างนอก เพราะฉันคงอยู่ร่วมกับคนพวกนั้นไม่ได้จริงๆ ที่จริงฉันขอให้แม่ออกมาอยู่กับฉันด้วย หรือไม่ก็ขออย่าแล้วกลับไปอยู่กับคุณตาคุณยายที่อังกฤษเลย แต่อาม่าขอไว้ ฉันจึงขอออกมาอยู่คนเดียว ส่วนแม่ก็อยู่กับอาม่า
ฉันไม่เคยถามแม่นะว่ารู้มั้ยว่าป๊านอกใจ เพราะฉันกลัวว่ามันจะตอกย้ำแม่มากเกินไป ส่วนตัวฉันคิดว่าแม่รู้ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ป๊าไม่ค่อยอยู่ติดบ้าน อ้างว่ามีประชุมตลอด เดินทางต่างประเทศตลอด แต่เขาไม่เคยชวนเราสองแม่ลูกไปเลย ไม่รู้ว่าใครเป็นลูกเมียน้อยกันแน่ เพราะสำหรับฉัน การได้กินข้าวร่วมกันกับป๊านี่คือสวรรค์เลยแหละ แต่พอฉันเข้าไปส่องเฟสของลูกเมียน้อยหรือเฟสของเมียน้อย ฉันเห็นว่าป๊ามีเวลาพามันไปกินข้าวนอกบ้านตลอด แล้วตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่เคยญาติดีมันพวกมันสามแม่ลูกเลย ส่วนป๊า ฉันว่าตอนนี้ฉันกับเขาคงตัดขาดกันเรียบร้อยแล้วแหละ เพราะเราไม่เคยลงรอยกันเลยตั้งแต่วันนั้น เจอกันทีไรคือต้องมีเรื่องตลอด
ถ้าถามว่ามากไปมั้ย ถึงกับต้องตัดขาดกันเลยหรอ แล้วที่ป๊าทำกับฉันกับม๊าล่ะ ไม่มากไปหรอ วันนั้นเป็นที่ฉันจบ ม.3 ก็มีแค่ม๊ากับอาม่าที่ไปงานปัจฉิมนิเทศน์ของฉัน ป๊าขอให้เกรดฉันดีกว่า 3.50 ฉันก็สามารถทำให้ป๊าได้ ในวันที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองสามารถทำให้ป๊าภูมิใจได้ แต่ป๊ากลับพาคนพวกนั้นมาเหยียบย่ำฉัน เขารู้ทั้งรู้ว่าวันนั้นคือวันสำเร็จของฉัน แล้วฉันออกมาอยู่คอนโดกับพายอาร์แค่สองคน เพราะพ่อแม่ของพายและแม่ของฉันไม่อยากให้ฉันอยู่คนเดียว แม่ก็ย้ายมาอยู่กับอาม่า ส่วนสามแม่ลูกนั่นอาม่าบอกให้ป๊าสร้างบ้านให้อีกหลัง เพราะบ้านหลังใหญ่ยังไงก็ต้องเป็นของฉันกับแม่ แต่ฉันคงกลับไปอยู่บ้านหลังนั้นไม่ได้อีกแล้วล่ะ เพราะมันไม่เหมือนเดิมแล้ว มันไม่มีความรู้สึกว่ามันอบอุ่นเหมือนแต่ก่อนแล้ว
และแน่นอนว่าป๊าไม่พอใจอย่างมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เลยต้องจำใจสร้างบ้านอีกหลังให้เมียและลูกรักของเขาไป แล้วทุกครั้งที่ฉันกลับบ้านฉันก็จะมีปากเสียงกับเมียน้อยของป๊า และลูกสาวสุดที่รักของป๊าเสมอ ส่วนลูกชายของป๊า ด้วยความที่เป็นผู้ชายล่ะมั้ง เลยไม่ค่อยยุ่งเรื่องผู้หญิงเท่าไหร่
แต่เรื่องค่าใช้จ่ายฉันก็ยังเงินใช้ของป๊าอยู่นะ เรียกได้ว่า ฉันผลาญมากกว่า ฉันใช้เงินแบบไม่คิดเลยแหละแล้วก็ทุกครั้งที่เห็นนังลูกเมียน้อยนั่นโพสต์ว่าป๊าให้อะไรมันบ้าง ฉันก็จะซื้อของที่แพงมากกว่าของมันอีกสามเท่า ไม่ได้พูดเล่นนะ เพราะล่าสุดนังนั่นไปเที่ยวต่างประเทศกับเพื่อน ฉันก็จองตั๋วเครื่องบินชั้นนักธุรกิจที่แพงที่สุดไปกลับไว้สามที่ ป๊าซื้อรถเป็นของขวัญจบ ม.6 ให้มัน ฉันก็ซื้อรถไปจอดให้ฝุ่นเกาะที่บ้าน 3 คัน ต้องขอบคุณอาม่า เพราะอาม่าสั่งให้ป๊าเอาบัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงินให้ฉัน ท่านกลัวฉันลำบาก ส่วนป๊าก็ขัดอาม่าไม่ได้อยู่แล้ว เพราะอาม่ายังโกรธเรื่องอีเมียน้อยนั่นอยู่ นี่ถือว่าเป็นความโชคดีของฉันนะ ว่ามั้ย
.
.
.
.
.
.
.
By อินชา
- ผู้เขียน
