ชายหนุ่มเก็บความปวดร้าวไว้ในอก กลั้นใจเดินออกมา เขาไมได้อยากทิ้งบิดาแม้แต่น้อย แต่เขาก็ไม่อาจทนอยู่ร่วมบ้านกับผู้หญิงอย่างพิมพ์จันทร์ สู้จากไปเสียดีกว่า
ร่างบางยืนริมหน้าต่าง เห็นบ่าวไพร่กำลังขนกระเป๋าหลายใบใส่ท้ายรถ เธอระบายลมหายใจออกมา รู้สึกเหมือนตนเองถูกทิ้งให้อยู่อย่างโดดเดี่ยว แต่แบบนี้มันก็ดีแล้ว เพราะเธอจะได้ไม่รู้สึกผิดต่อพี่สาวตัวเอง
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูแผ่วเบา เจ้าของห้องมาเปิด สาวใช้ยืนอยู่ด้านหน้าท่าทางนอบน้อม
“คุณท่านให้คุณไปพบค่ะ”
“ค่ะ” พิมพ์จันทร์รับคำ
หญิงสาวก้าวออกมาจากห้องแล้วปิดประตู เดินตามสาวใช้ไปยังห้องรับแขกด้านล่าง เห็นบิดาสามีรออยู่ตรงนั้น เขายิ้มให้แล้วผายมือเชิญ
“นั่งก่อนสิหนูพิมพ์”
“ค่ะ” เธอรับคำ แล้วหย่อนกายลงบนโซฟาตัวยาว ตรงข้ามกับเจ้าของมัน
ธเนศลอบสังเกตสีหน้า ท่าทาง และกิริยาของสะใภ้ เขารู้ดีพิมพ์จันทร์ไม่เคยต้องการแต่งงาน แต่เธอคือความหวั
