ฉันนั่งมองอาหารที่เรียงรายบนโต๊ะอย่างตื่นตะลึง ราวกับนั่งอยู่ในฉากพิธีชั้นสูงของราชวงศ์มังกรแท้ ๆ — ทั้งสี กลิ่น และแสงที่กระทบกับจานคริสตัลใสราวกับจงใจจะอวดความวิจิตร
ในขณะที่บรรดาสาวใช้ค่อย ๆ เข้ามาจัดจานและเทชาลงถ้วยให้ตามหน้าที่ ฉันก็หันไปถามหลงอวิ๋นด้วยความสงสัยในใจที่เอ่อล้น
“อาหารบนโต๊ะนี้...มีอะไรบ้างคะ?” ฉันพูดพลางกวาดตามองไปทั่วโต๊ะ
“แล้ว...ปกติองค์ชายไม่ทานอาหารร่วมกับคนอื่นเหรอคะ?”
หลงอวิ๋นที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ดวงตาสีฟ้าน้ำแข็งของเขาจับจ้องมาที่ฉันอย่างสงบนิ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
“โต๊ะนี้มีอาหารพิเศษจากทั่วอาณาจักรของเรา”
เขาชี้ไปยังขนมปังเนื้อฟูสีขาวขุ่น ที่ส่งกลิ่นอ่อน ๆ คล้ายหญ้าอ่อนผสมน้ำนม
“นี่คือ ‘ขนมปังหยกขาว’ ทำจากธัญพืชพันธุ์หายากที่เติบโตบนผาหิมะนิรันดร์ในเขตเหนือสุด… ข้าให้พ่อครัวอบสดทุกเช้า”
เขายกเหยือกคริสตัลขึ้น ก่อนจะรินน้ำสีฟ้าอ่อนลงในถ้วยของฉัน ละออง
