ฉันยังยืนเหม่อมองกุหลาบน้ำแข็งดอกนั้นอยู่ แสงสีเงินอ่อนจากกลีบดอกสะท้อนกับดวงตาของหลงอวิ๋นที่จับจ้องมาทางฉัน ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก
“เรามีเวลาอีกสองวัน... ข้าจะพาเจ้าชมทุกซอกทุกมุมของอาณาจักรนี้ ให้เจ้าได้เห็นสิ่งงดงามที่ซ่อนอยู่ในความเงียบ ก่อนที่เราจะกลับมาที่นี่ เพื่อชมดอกกุหลาบบานด้วยกัน”
มือของเขายื่นมาตรงหน้าฉันอีกครั้ง
“และตอนนี้ ข้าอยากพาเจ้าไปยังสถานที่หนึ่ง... สถานที่ที่ข้าไปทุกครั้งเมื่อต้องการระลึกถึงสิ่งมหัศจรรย์”
ฉันกำลังจะเอ่ยตอบ รอยยิ้มเริ่มคลี่บนใบหน้า ทันใดนั้นสายตาฉันก็เหลือบเห็นเงาเคลื่อนไหวผ่านทางเข้าด้านหลัง เงานั้นสูงโปร่ง สวมชุดคลุมสีดำแดง
ชายหนุ่มที่ดูสงบแต่ทรงอำนาจ — เขาหยุดยืนมองหลงอวิ๋นครู่หนึ่ง สีหน้าดูลึกลับเกินกว่าจะเดาใจ ก่อนที่ร่างนั้นจะเคลื่อนไปในเงามืดและหายไปอย่างไร้เสียง
...หลงอวิ๋นดูเหมือนจะเห็น แต่กลับไม่เอ่ยถึง
“ได้ค่ะ” ฉันตอบ
