เช้าตรู่…
แสงแรกของวันค่อยๆ สาดผ่านผลึกน้ำแข็งบนหน้าต่าง กลายเป็นลำแสงสีเงินที่ระยิบระยับราวกับหยาดน้ำค้างต้องแสงจันทร์
ฉันรู้สึกตัวในอ้อมกอดของเขา — องค์ชายหลงอวิ๋น
ความเย็นจากร่างกายของเขายังแผ่ซ่าน… แต่กลับอบอุ่นอย่างน่าประหลาด
มันเป็นไอเย็นที่โอบอ้อม ไม่ได้กัดกร่อน เหมือนอ้อมแขนของหิมะที่เรียนรู้จะอ่อนโยน
ฉันขยับตัวเบาๆ พลางรู้สึกถึงบางอย่างบนผิว —
เป็นลวดลายบางๆ เรืองแสงสีเงินจาง ลากผ่านข้อมือ หน้าอก และไหล่ของฉัน... และของเขา มันดูเหมือนรอยสักโปร่งแสงที่มีชีวิต
“นี่มัน…”
ฉันยังไม่ทันจะพูดจบ เสียงลมหายใจเบาๆ ดังขึ้นข้างใบหู ก่อนที่ดวงตาสีฟ้าใสดุจน้ำแข็งจะเปิดขึ้น
สายตาคู่นั้น... ต่างจากทุกครั้ง — มันไม่เย็นชา ไม่ห่างเหิน แต่กลับอ่อนโยนจนน่าใจหาย
เขายกนิ้วแตะลวดลายบนผิวฉันแผ่วเบา
“พันธะวิญญาณ…” เขากระซิบ
“…ดูเหมือนว่าเจ้า... จะผูกพันกับข้าแล้ว”
คำพูดของเขาทำให้หัวใจฉันเต้น
