ฉันยืนอยู่หน้าประตูห้องพักในปีกตะวันออกของวัง
แสงจันทร์สาดผ่านกระจกสีหลากเฉด ทาบเงาอ่อน ๆ ลงบนพรมลวดลายวิจิตร ยามเย็นคลี่ตัวลงอย่างเงียบงัน บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความสงบแบบที่ไม่แน่ใจว่าจะเชื่อได้หรือไม่
เมื่อประตูเปิดออก
เบื้องหน้าคือห้องพักกว้างขวาง ตกแต่งด้วยโทนสีฟ้าอ่อนและเงิน ราวกับห้องของเจ้าหญิงที่หลุดออกมาจากภาพวาดโบราณ
เฟอร์นิเจอร์ภายในห้องทำจากน้ำแข็งแกะสลักอย่างประณีต เงาวาวใสราวผลึกแห่งหิมะพันปี
สายตาฉันหยุดลงที่โต๊ะเครื่องแป้ง เครื่องประดับเล็ก ๆ ถูกจัดเรียงไว้อย่างประณีต
“องค์ชายหลงอวิ๋น...”
ฉันพึมพำแผ่วเบา รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ในห้องนี้สะท้อนถึงความเอาใจใส่ของเขา ทั้ง ๆ ที่เขามักจะทำตัวเย็นชา...แต่กลับอบอุ่นในแบบที่คาดไม่ถึง
ฉันเดินสำรวจต่ออย่างช้า ๆ จนสายตาเหลือบไปเห็นหมอนอิงใบหนึ่งบนเตียงขนาดใหญ่ ด้วยความเคยชิน ฉันยื่นมือไปจัดให้เข้าที่ แต่แล้ว...ปลายนิ้วสัมผั
