ฉันยังคงนั่งมองชุดงดงามที่สาวใช้เพิ่งวางไว้บนโซฟาอย่างตื่นตาตื่นใจ เนื้อผ้าแต่ละชิ้นดูเบาบางราวหมอกหิมะ แต่แฝงด้วยความวิจิตรอ่อนช้อยจนน่าทึ่ง
ในขณะที่ฉันกำลังจะลุกขึ้นเพื่อดูใกล้ ๆ — สายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นว่า... องครักษ์หลินยังคงยืนอยู่หน้าประตู ไม่ยอมขยับออกไปไหน
เขามองฉันอย่างพินิจ บางทีก็เหลือบไปทางไหล่ที่มีผ้าคลุมบางคลุมอยู่…หรือบางทีอาจจะมองลึกกว่านั้น
ฉันเริ่มรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย
และทันใดนั้นเอง —
เสียงของหลงอวิ๋นก็ดังขึ้นเย็นเฉียบ แต่เรียบนิ่ง
“องครักษ์หลิน... ข้าจำไม่ได้ว่าเจ้าได้รับคำสั่งให้ประเมินรูปลักษณ์ของแขกข้า”
องครักษ์หลินสะดุ้งเฮือก ริมฝีปากเม้มแน่น ก่อนจะรีบค้อมศีรษะ
“ขะ... ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ—”
“ออกไปได้แล้ว”
น้ำเสียงของหลงอวิ๋นยังคงราบเรียบ... แต่ในห้องอุณหภูมิลดลงจนฉันรู้สึกถึงลมหายใจที่กลายเป็นไอเล็กน้อย
องครักษ์หนุ่มรีบหมุนตัวออกจากห้
