“หลงอวิ๋น ฉันไปด้วย!”
ฉันพูดออกไปก่อนที่เขาจะทันได้เอ่ยคำใด — เสียงของฉันดังชัดเจนกว่าที่คิด ทั้งที่หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกจากอก
เขาชะงัก ก้าวเท้าที่กำลังจะเดินออกไปหยุดลงกลางอากาศ ก่อนจะค่อย ๆ หันกลับมามองฉัน ดวงตาสีฟ้าครามเบิกกว้างเพียงเสี้ยววินาที เผยความประหลาดใจที่ปนความอ่อนโยนลึก ๆ ราวกับไม่ได้คาดคิด... ว่าฉันจะพูดคำนั้นออกมา
แต่เพียงชั่วพริบตา สีหน้าของเขาก็กลับคืนสู่ความสงบนิ่งเฉกเช่นเคย ดวงตาที่เคยอ่อนแสงนั้น ค่อย ๆ แข็งกร้าวขึ้นอีกครั้ง... แต่ไม่ใช่เพราะความโกรธ
เขาก้าวเข้ามาใกล้ จนฉันสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมจางๆ ของไม้ซีดาร์และหิมะบริสุทธิ์ที่ลอยมากับเสื้อคลุมของเขา
“เจ้าไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไร เอลาเรีย” เสียงของเขานิ่งเย็น แต่เต็มไปด้วยแรงสั่นสะเทือนบางอย่างที่ฉันจับได้ในทันที — ความห่วงใย
“พวกมันไม่ใช่แค่ศัตรูธรรมดา...”
“พวกมันโหดเหี้ยม และอาวุธของพวกมัน... ถูกสร้างขึ้นมาเพื
