"นิรินครับ อย่าลืมแวะหาซื้ออะไรเข้าไปทานด้วยนะครับ ตอนดึกๆ ก็อย่าลงมาข้างล่างคนเดียว พอร์ชจะรีบเคลียร์งานแล้วจะรีบกลับไปหา" น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยผ่านปลายสาย นิรินที่ฟังอยู่ถึงกับนั่งอมยิ้มให้ความรักความเอาใจใส่ของคนรัก ส่วนลายเส้นก็ตั้งหน้าตั้งตาขับรถทำเป็นหูหนวกไปชั่วขณะ
"ค่ะ พอร์ชไม่ต้องห่วงนะคะ รินดูแลตัวเองได้สบาย พอร์ชก็อย่าหักโหมให้มากนักถ้าไม่ไหวก็เอาไว้ทำต่อวันหลัง หรือถ้าทำงานเลิกดึกก็อย่าขับรถนะคะมันอันตรายรินเป็นห่วง" นิรินเอ่ยบอกปลายสายด้วยน้ำเสียงห่วงใย
"รับทราบครับ คุณแฟน" ปอร์เช่ตอบกลับเสียงดังฟังชัด จนลายเส้นที่ไม่เคยเจอโหมดนี้ของปอร์เช่ถึงกับส่ายหัว
"แค่นี้ก่อนนะคะพอร์ช รินขอลงไปซื้อราเม็งก่อน ไว้ถึงห้องแล้วรินจะโทรหานะคะ บ๋ายบายค่ะ"นิรินรีบตัดบทวางสายเพราะอายที่ต้องมาคุยอะไรแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น
"ครับคนดี"เสียงทุ้มตอบกลับและกดวางสายทันที
"นิรินขอโทษนะคะ" นิรินเอ่ยขอโทษลาย
